DOI Seite / Zitierlink:
https://doi.org/10.11588/diglit.26591#0017
UIT DE DAGEN DER JEUGD.
I I
gevreesden schouwburgdirecteur en strengen kritikus
Heinrich Laube. Het was mij te moede alsof eene
machtige hand mijne gansche rol uit het geheugen van
mijn arm jeugdig hoofd had gewischt; als zou mij met
geen mogelijkheid een enkel verstandig woord over de
lippen kunnen komen, zoodra het gordijn zou opge-
haald worden. Daarbuiten in de zaal der toeschouwers
ruischten de stemmen dooreen als het gemurmel eener
verwijderde zee; ik meende echter ééne stem te hooren,
die boven alles uitklonk, en zij riep : « Hoe durft dat
kleine meisje, eene zekere Lih Vogel, het wagen, zonder
eenige voorafgaande studie vóór mij op te treden ! »
Het was natuurlijk Heinrich Laube, die aldus in
mijne verbeelding sprak, en daarin nog wel volkomen
gelijk had. Ik ben zeker dat de vorst der tooneelwereld
in heel zijn vroegere of latere loopbaan geen nieuweling
in de kunst in grootei-e ontroering heeft gebracht, dan
de kleine Lotte in Kotzebue ’s « Verstrooiden » op het
Leipziger weldadigheidsfeest.
In weerwil van een tweede, haastig leeggedronken
glas champagne, voelde ik slechts dit eene :
cc Waar ik heen mag blikken,
« Zie ik hem alleen ! »
Helaas! en het gelaat van den beroemden en gevrees-
den man konden zelfs zijne vurigste bewonderaars niet
vriendelijk van trekken of uitdrukking noemen. Als men
hem aankeek, kwam men bijna tót de overtuiging dat
hij niet glimlachen kon. Aan zijne zijde glimlachte en
knikte, als eene scherpe tegenstelling, het vroolijke volle-
maansgezicht met de groote ronde oogen van den dichter
der « Dorpsverhalen ».
De eerste woorden mijner rol kwamen dan ook ang-
stig genoeg te voorschijn. Ik meende iemand te hooren
uitroepen; « Luister! » Dat kon natuurlijk niemand anders
I I
gevreesden schouwburgdirecteur en strengen kritikus
Heinrich Laube. Het was mij te moede alsof eene
machtige hand mijne gansche rol uit het geheugen van
mijn arm jeugdig hoofd had gewischt; als zou mij met
geen mogelijkheid een enkel verstandig woord over de
lippen kunnen komen, zoodra het gordijn zou opge-
haald worden. Daarbuiten in de zaal der toeschouwers
ruischten de stemmen dooreen als het gemurmel eener
verwijderde zee; ik meende echter ééne stem te hooren,
die boven alles uitklonk, en zij riep : « Hoe durft dat
kleine meisje, eene zekere Lih Vogel, het wagen, zonder
eenige voorafgaande studie vóór mij op te treden ! »
Het was natuurlijk Heinrich Laube, die aldus in
mijne verbeelding sprak, en daarin nog wel volkomen
gelijk had. Ik ben zeker dat de vorst der tooneelwereld
in heel zijn vroegere of latere loopbaan geen nieuweling
in de kunst in grootei-e ontroering heeft gebracht, dan
de kleine Lotte in Kotzebue ’s « Verstrooiden » op het
Leipziger weldadigheidsfeest.
In weerwil van een tweede, haastig leeggedronken
glas champagne, voelde ik slechts dit eene :
cc Waar ik heen mag blikken,
« Zie ik hem alleen ! »
Helaas! en het gelaat van den beroemden en gevrees-
den man konden zelfs zijne vurigste bewonderaars niet
vriendelijk van trekken of uitdrukking noemen. Als men
hem aankeek, kwam men bijna tót de overtuiging dat
hij niet glimlachen kon. Aan zijne zijde glimlachte en
knikte, als eene scherpe tegenstelling, het vroolijke volle-
maansgezicht met de groote ronde oogen van den dichter
der « Dorpsverhalen ».
De eerste woorden mijner rol kwamen dan ook ang-
stig genoeg te voorschijn. Ik meende iemand te hooren
uitroepen; « Luister! » Dat kon natuurlijk niemand anders