DOI Page / Citation link:
https://doi.org/10.11588/diglit.26591#0287
DER NAVOLGING CHRISTI.
2 79
£ontroversiae (Aug. Vind. 1725); Scutum Kempense
seu Vindiciae IV libr. de lm. (Col. 1728 en 1759
als aanhangsel bij de uitgave van Kempis’ Opera
omnia van Amort) ; Deductio critica (Aug. Vind.
1761). Eindelijk verklaarden zich ook Joannes Zumgus
(Vit. Thom. a Kemp., Venet. 1762) en Desbillons in
zijne uitgave (Mannheim 1780) ten gunste van Thomas.
Toen nu in de XIX® eeuw, ten opzichte van
,onze vraag, de oude vijandelijkheid der Orden ver-
dween, zoo is er toch, in den voortdurenden kamp over
den opsteller der Navolging Christi, op geen geheel
onafhankelijk oordeel te roemen. Dit wordt ook be-
wezen door dat nu nog de Franschen meestal voor
Gerson, de Italianen voor Gersen, dé Nederlanders
voor Thomas optreden. In Frankrijk wordt het recht
als opsteller van den kanselier Gerson door menige
schrijvers zooals Gence (1809), Barbier (1812), Leroy
(1837), Mangeart (1838), Paulin Paris (1839), Thomassy
(1843), Vert (1854), Tamizey de Larroque (1862), Darche
(1875) verdedigd, maar met zoo weinig geluk, dat
vele beoordeelaars, zooals Renan, Silvester de Sacy
X1854) van Gerson afzagen en zich bij de algemeene
uitdrukking bepaalden : « Het boek heeft in het
algemeen geenen persoonlijken schrijver; het behoort
aan het gansche menschdom toe en de gansche mid-
deleeuwen hebben daaraan gearbeid. Voor den abt
Gersen schenen de zaak gunstiger te staan, daar hij
in Italië talrijke vrienden vond en tevens in Duitsch-
land verdedigd werd. De Piëmontees de Gregory
kwam de Gersenisten op onverwachte wijze ter hulp :
Deze raakte te Parijs in 1830 in het bezit van een
handschrift der Imitatie, hetwelk in 1550 aan eenen
italiaanschen canonicus, de Advocatis (de Avogadri),
toebehoord had; Gregory zag nu dit handschrift aan
2 79
£ontroversiae (Aug. Vind. 1725); Scutum Kempense
seu Vindiciae IV libr. de lm. (Col. 1728 en 1759
als aanhangsel bij de uitgave van Kempis’ Opera
omnia van Amort) ; Deductio critica (Aug. Vind.
1761). Eindelijk verklaarden zich ook Joannes Zumgus
(Vit. Thom. a Kemp., Venet. 1762) en Desbillons in
zijne uitgave (Mannheim 1780) ten gunste van Thomas.
Toen nu in de XIX® eeuw, ten opzichte van
,onze vraag, de oude vijandelijkheid der Orden ver-
dween, zoo is er toch, in den voortdurenden kamp over
den opsteller der Navolging Christi, op geen geheel
onafhankelijk oordeel te roemen. Dit wordt ook be-
wezen door dat nu nog de Franschen meestal voor
Gerson, de Italianen voor Gersen, dé Nederlanders
voor Thomas optreden. In Frankrijk wordt het recht
als opsteller van den kanselier Gerson door menige
schrijvers zooals Gence (1809), Barbier (1812), Leroy
(1837), Mangeart (1838), Paulin Paris (1839), Thomassy
(1843), Vert (1854), Tamizey de Larroque (1862), Darche
(1875) verdedigd, maar met zoo weinig geluk, dat
vele beoordeelaars, zooals Renan, Silvester de Sacy
X1854) van Gerson afzagen en zich bij de algemeene
uitdrukking bepaalden : « Het boek heeft in het
algemeen geenen persoonlijken schrijver; het behoort
aan het gansche menschdom toe en de gansche mid-
deleeuwen hebben daaraan gearbeid. Voor den abt
Gersen schenen de zaak gunstiger te staan, daar hij
in Italië talrijke vrienden vond en tevens in Duitsch-
land verdedigd werd. De Piëmontees de Gregory
kwam de Gersenisten op onverwachte wijze ter hulp :
Deze raakte te Parijs in 1830 in het bezit van een
handschrift der Imitatie, hetwelk in 1550 aan eenen
italiaanschen canonicus, de Advocatis (de Avogadri),
toebehoord had; Gregory zag nu dit handschrift aan