Hē En Athēnais Archaiologikē Hetaireia [Hrsg.]: Ephēmeris archaiologikē (1896)

135

ΕΠΙΤΥΜΒΙΟΝ ΑΝΑΓΛΤΦΟΝ ΜΕΤΑ ΧΑΡΩΝΕΙΟΤ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΣ

•πίνακα παρέχεται λαμπρον ό ΡοΙΙϊβΓ έν τω συγ- έλληνικωτάτη παράστασις ό Χάρων και βαθέως έν

γράμματι αύτοϋ πίν. 111). ΤοΟ Χάρωνος μόνου πα- τή ψυχή του" λαοΟ έγκεχαραγμένη, δια τοΟτο και

ραστάσεις διασφζουσι δέκα καί έπτά καί πλέον λή- αστήρικτος έντελώς και απίθανος παντάπασι τυγ-

κυθοι, άς λεπτομερώς περιγράφει αυτός ό ΡοΙΙϊβΓ χάνει ό τοΟ αρχαιολόγου ΑτπΒγο8οΗ διϊσ/υρισμός

και εις όν παραπέμπομεν, ίνα μή ένταΰθα μάκρη- οτι ό Χάρων δεν ήτο έλληνική σύλληψις και δμοίως

γορώμεν, τον βουλόμενον νά λάβη σαφή ίδέαν των έθνικός δαίμων ώς αί λοιπαί θεότητες των Έλλή-

παραστάσεων τούτων. νων'.Πλήν σήμερον τα πολυπληθή ευρήματα πεί-

θουσι πάντας περί τούναντίου, τό δ' ήμέτερον

Ή παράστασις τοΟ Χάρωνος φαίνεται τισιν δτι άνάγλυφον, έάν όντως παριστά Χάρωνα ό γέρων

δέν ήτο και λίαν παλαιά, διότι ο "Ομηρος ούδαμοΰ πορθμεύς, πλουτίζει την συλλογήν των παραστά-

άναφέρει τον πολιον πορθμέα της Αχερουσίας. Αί σεων τούτων δι' ενός ετι σπουδαίου μαρτυρίου και

Κηρες και δ Θάτατοο, είνε παρά τω Ποιητή οί δαί- δη έξ Αττικής και έκ χωρίου κειμένου έγγύτατα

μονές οί κομίζοντες τάς ψυχάς και τα ιψενηνά τφ άρχαίω Κεραμεικώ.

κάρηνα ή τά ε'ίόωΛα των τεθνεώτων εις τοΟ Πλού- Η παράστασις τοΟ Χάρωνος, οίαν διασώζει ή-

τωνος τά βασίλεια. Και αύτου του ψυχοπομπου μϊν ταύτην ό κεραμεικος καί αρχαιολογικός ούτος

ΈρμοΟ ή ύπουργία τό πρώτον έν τη Όδυσσεία άμητός,διατρανοϊ άπαξ ετι τό ΰψος τής αισθητικής

μνημονεύεται" τά περί του θανάτου έπακριβώς τελειότητος των άρχαίων καλλιτεχνών. Τά έλλη-

διέλαβεν ό πολύς ΗοΒβΓΐ ύπά δμωνύμω τίτλω έν νΐκόν πνεύμα ήν άεί πολέμιον του φρικώδους καί.

τω Βογκεΐμανείω Προγράμμαη Ό Χάρων έν τοΟ στυγερού. Ήρέσκετο τά πάντα νά φαιδρύνη

τούτοις έν τη συνειδησει του λαοΟ ΰπήρχεν εκπα- καί προσηνή τή θέα νά καθιστά. Ό εν<ρημισμ6ο

λαι, ώς αποδεικνύεται καί έκ του" συγγενούς τυρ- ήτο ού μόνον έν τή γλώσση, άλλά καί έν τή Τέ-

ρηνικοΰ ΟΙιαπαη, προς όν ομοιάζει διά τό σατανι- χνη. Άριστον δε τούτου μαρτύριον εστωσαν αί

κόν της όψεως, τό στυγερόν καί έκδικητικον καί ό έπιτύμβιοι παραστάσεις καί δη αί χαρώνειοι. Πό-

παρά τω λαώ ημών ετι πιστευόμενος καί μυθολο- σον διάφοροι εινε σήμερον αύται, ό'που οί σκελετοί,

γούμενος Χάρο<;. Ότι δε ήν παλαιότατη ή εις αύ- τά αποτρόπαια καί όστεώδη του" θανάτου άπεικά-

τόν πίστις άποδείκνυσι καί τό γεγονός δτι κατά σματα, τά σάβανα, τά φάσματα καί οί τής Κολά-

τόν Ε' ήδη αίώνα π. Χ. ό μέγας Πολύγνωτος σεως κερασφόροι δαίμονες προκαλουσι την φρίκην

έγραφε τον στυγερόν πορθμέα έπί του τοίχου τής καί τήν άποτροπίασιν τών Οεωμένων ! Διά τοΰτο

Δελφικής Λέσχης. Ιδού ό Παυσανίας πώς γράφει καί ό θείος Γκαίτε, Ό βαπτισθείς εις τά άγνά νά-

περί αύτου: «Ύδωρ είναι ποταμός εοικε, δήλα ώς ματα του" έλληνικοϋ" κλασσικού" πνεύματος μεμα-

δ Άχέρων, καί κάλαμοι τε έν αύτώ πεφυκότες, γευμένος έκ τής θέας τών άρχαίων τούτων έπιτυμ-

καί αμυδρά ούτω δή τι τά είδη τών ιχθύων σκιάς βίων έ'γραφεν έκ του" Μουσείου τής Βερώνης:

μάλλον ή ίχΟϋς εικάσεις" καί ναΟς έστίν έν τω πο- « ϋθΓ Υνίικί, <1θγ νοπ άβη ΟΓίίββΓη άβΓ ΑΙίβη

ταμώ καί δ πορθμεύς έπί ταϊς κώπαις" έπηκολού- 1ΐ6Γ\νβΗΐ, Ιίοιηηιΐ ιώϊΙ ΥνοΙιΙ^βΓϋοΗβη υββΓ βίηβη

Οησε δέ δ Πολύγνωτος, έμοί δοκεΐν, ποιήσει Μι- ΚθδβηΗϋ§β1. ϋίβ ΟταβίΏαΙβΓ 8Ϊη(Ι ΙιβΓζΙϊοΙι υικί

νυάδι. Έστι γάρ δή έν τή Μινυάδι ές Θησέα πίΐιπίΐκΐ υηά δίβΐΐβη ΪΓηπιβΓ άαδ Ι^βββη Ηθγ».

έχοντα καί Πειρίθουν" "Οθεν καί ή παρουσία του Πανός, έάν όντως

"Ετ& 'ήτοι νέα μεν νεκνάμβατον, ην ό γεραώς εινε τοιούτος δ τήν σύριγγα παίζων, έπί τοΟ ήμε-

Πορθμενο. ηγε Χάρων, ουκ εΐΐαβον ενδοθεν τέρου άναγλύφου δέν πρέπει ουδαμώς νά παραξε-

δρμουΐ> νεύση τινά , δταν γινώσκη καί κατά βάθος έννοη

(Παυσαν. Χ, 28, 1-2). το- πνεΟμα τής άργαίας ελληνικής Καλλιτεχνίας.

"Ωστε δ Πολύγνωτος ένεπνεύσθη έκ προτέρου ποι- Μηνί Μαρτίω τοϋ 'έτους 1896.

ητοΟ, καί αύτου δέ τήν γραφήν πάλιν ήκολούθουν Αλεξ. ΦίΛΑΔΕΛΦΕΤΣ

καί άντέγραφον, πολυτρόπως μεταβάλλοντες, οί άγ- . _ „

, ,Γ 7 ( , Γ , Γ ^ 1 < ΑιπΙτομΗ, Όβ ΟΗίίΓοηΙβ Εΐηιβοο 1837 χαι Βναυ,η «Αη-

γειογραφοι καί Ληκυθογραφοι Ητο λοιπόν έκπαλαι η£ιϋ„ 1837 σελ. 253-274.

(Εξεδόθη τί) 1 Οϊΐ Σεπτεμβρίου 1896)