Hē En Athēnais Archaiologikē Hetaireia [Hrsg.]: Ephēmeris archaiologikē (1896)

ΕΠΙΓΡΑΦΑΙ ΑΓΓΕΙΩΝ ΕΚ ΒΟΙΩΤΙΑΣ

Κατά τον Ίούνιον μήνα του παρελθόντος έτους
περιελθόντα εις τήν κατοχήν της Αρχαιολογικής
Εταιρείας άπετέθησαν πρό τίνων μηνών εις το
έθνικον μουσεΐον τρία Βοιωτικά αγγεία.

Τό πρώτον τούτων, φιάλη χαλκη κατερρωγυΐα
έχουσα κατά το /εΐλος δπήν μικράν προς άνάρτη-
σιν (παρ. πίν. είκ. I2), φέρει κύκλω περί αυτό εκ-
τυπον άρχαϊκήν έπιγραφήν (αύτ. εϊκ.Ι1),· ήτις
μεταγραφομένη έχει ώδε : Ίαρον τώ ΚαρνκεΡίω
ΦΛόΨακος 'Αγάρχοντος Λεκτοϊς Θειΰαίοις άνε-
θεαν.

Ανετέθη λοιπόν κατά τήν έπιγραφήν ή φιάλη
τω Κηρυκείω. Έρμης Κηρνκειος φαίνεται τιμώ-
μενος της Βοιωτίας έν Τανάγρα. Παρά Παυσανία,
IX, XX, 3, άναγιγνώσκομεν : Έοτιν— έν Τανά-
γρα, και όρος Κηρνκιον, ενθα Έρμήν τεχθηναι
Λέγονΰι.

Ανέθεσαν δέ τήν φιάλην δ ΦΛόΡακος και Ό Ά-
γάρχοντος. Προς το πρώτον δνομα παραβλητέον
προς άλλοις το προχειρότατον Βοιωτικόν Λάβάα-
κος. Τω έτέρω ούδέν εΰρον όμοιον άλλ' ή άνά-
γνωσις φαίνεται μοι ασφαλής.

Έποιήσαντο δ' ούτοι τήν άνάθεσιν Ιεκτοϊς Θη-
βαίοις, ήτοι υπέρ των Λεκτων Θηβαίων. Περί
της τάξεως ταύτης τών Θηβαίων ούδέν εινε ήμϊν
άλλοθεν γνωστόν.

Το δεύτερον άγγεΐον, κύλιξ πηλίνη δίωτος με-
λαμβαφής, συγκεκολλημένη έκ πολλών τεμαχίων
και συμπεπληρωμένη, διαμ. 0,2 μ., ΰψ. 0,095,
φέρει έπι τοΟ χείλους έξωθεν έγχάρακτον τήν έπι-
γραφήν : Καίιαία ειμί τω κεντρωνος (παρ. πίν.
είκ. II).

Και έπι άλλων Βοιωτικών άγγείων εχομεν έπί-
Οετον άντι της γενικής του ονόματος του κτήτο-
ρος. Γοργίνιός είμι ό κότνίος καΧος κ\αΧ\ω έπι
άγγείου έκ Θίσβης (Η&ΓναπΙ δίικίίθδ, II. Βοδίοη

1891. Σ. 89-101). Μακνταεα ειμί (δήλον ότι
κνΧιζ, ώς και έν τη ημετέρα έπιγραφη) δις έπι
άγγείου μελαμβαφοΟς έκ Τανάγρας άποκειμένου έν·
τψ έθνικώ μουσείφ ύπ' αρ. 1118 (παρ. πίν. είκ.
III1.2. Όρα Δελτίον άρχαιολογικάν 1888 σ. 99,
άρ. 21.1). ΦιΧυταία έπι του χείλους κύλικος με-
λαμβαφοΟς, υψ. 0,082 μ., διαμ. 0,17, ωσαυ -
τως, ώς φαίνεται, έκ Βοιωτίας προερχομένης, έν
τω έθνικώ μουσείω και ταύτης άποκειμένης ύπ'
άρ. 2519 (παρ. πίν. είκ. IV). Εινε προφανώς
τούτο έπέκτασις της χρήσεως τών πατρωνυμικών
έπιθέτων.

"Αξιον δέ παρατηρήσεως και το κατά σύνεσιν
σχήμα" ώς εί προηγεϊτο ή γενική ΚαΧΊαο αντί του
έπιθέτου Καίιαία, έπιφέρεται τό τώ κεντρωνος,
ώς και άνωτέρω έν τφ: Γοργίνιος - καΧώ.

Δηλοΐ δέ τό έπίθετον κέντρων τάν κέντρου (Η-
ροδότου III 130) δεόμενον, τον μαστιγίαν καί
μιαρόν (Σοφοκλέους άπόσπασμα 309 παρ1 Άθη-
ναίω, IV, 164α. Αριστοφάνους Νεφελών 450).
Και ίνα μή τις άπορήση έπι τή άποδόσει τοιούτου
έπιθέτου τω κτήτορι τοΟ άγγείου Οπό του χαρά-
ξαντος τήν έπιγραφήν, παραπέμπω είς I. Ογ. άπΙ.
588, δπου ύπό τον πυθμένα λύχνου κεχάρακται:
Ειμί δέ Παναανίον τον καταπνγοτάτον.

Έπι δέ τοΟ τρίτου τών ημετέρων άγγείων (παρ.
πίν. ε'ικ. V4.5) είσίν έγκεχαραγμέναι κατά τό μάλ-
λον και ήττον άμελώς τρεις έπιγραφαί. Και ύπό
μεν τον πυθμένα άναγιγνώσκεται τό όνομα : ΚΧε-
Ρίχα (αύτ. είκ. V1)" έπι δέ τοΟ χείλους ένθεν μέν:
ΚΧεΡίχα καΧά καί φ'ιΧα τω Ηράψ·α[ντι (αύτ.
είκ. V2), έτέρωθεν δ' άντιστρόφως: ... α καΧά
έπόει Μαίδοκι ή : έπόει μ' Αίδοκι (αύτ. είκ. V3).

' Έν τω Δελτίω ή επιγραφή Ιδημοσιεύθη Μαφνταεα εμι' ό 84
ΚΓβΙχοΙιπιβΓ (Όίβ §ΓΪβο1ιίδοΗβη ν&δβηίηβοΙίΓίίΙβη σ. 3-4), μή
δυνάμενος δικαίως νά νοήστ) 6'νομα Μαφνζας, άνέγνω Σαφνταία ημί
Ιχδεχόμενος τό πρώτον γράμμα ώς σίγμα. Αλλά προφανώς τό τρί-
τον γράμμα εινε χοππα χα'ι ουχί φϊ.