Hē En Athēnais Archaiologikē Hetaireia [Hrsg.]: Ephēmeris archaiologikē (1901)

I

ΑΝΑΘΗΜΑΤΙΚΟΝ ΑΝΑΓΛΥΦΟΝ ΕΞ ΑΙΓΙΝΗΣ

(Πίν. 6).

Το έν τώ πίνακι 6 άπεικονισμένον άναθηυ,α-
τικον άνάγλυφον ευρέθη τη 19 Ιουλίου έ. ε. υπό
του Παναγ. Γ. Πρωτονοτάριου έν τω άγρώ του
κειμένω έν τη Πάλαια Χώρα της Αίγίνης και μετε-
φέρθη εκείθεν εις το έν Αθήναις Έθνικόν Μουσεΐον.-

Δεν διατηρείται άκέραιον το άνάγλυφον, καθόσον
είνε αριστερά άποκεκρουμένον και τεθραυσμένον εις
δύο προσαρμόττοντα τεμάχια* και ή επιφάνεια είνε
ολίγον άποτετριμμένη, ιδίως τα πρόσωπα των μορ-
φών. Άλλα δεν είνε πιθανόν, ένεκα λόγων ους
μέλλω νά αναπτύξω κατωτέρω, οτι το προς αρι-
στερά έλλεΐπον μέρος ήτο μέγα.Τό άνάγλυφον, εκ
πεντελησίου μαρμάρου πεποιημένον, 'εχει μήκος
σωζόμενον 64, ύψος 46 και πάχος 6 έκατοστό-
μετρα. Λήγει άνω εις γεΐσον.

Παρίσταται έν τώ αναγλύφω που.πή ποος θυ-
σίαν, βαίνουσα προς τον αριστερά άπεικονισμένον
βωμόν. Ό βωμός κείμενος έπι τεσσάρων βαθμίδων
έχει σχήμα άρκετά περίεργον, καθόσον το άνω μέ-
ρος αύτου είνε κοίλον, των πλευρών ανερχομένων
έκατέρωθεν δίκην κεράτων. Απέναντι αύτου, δε-
ξιό θ εν , ί'στανται δύο άνδρες ένδεδυμένοι βραχύν
χιτώνα, έζωσμένον περ.! τήν όσφύν. Ό μεν εις έξ
αυτών, μικρόν τι κύπτων, κρατεί δι'άμφοτέρων τών
χειρών όρνιθα, πιθανώς χήνα, 6 δέ έτερος ίσταται
ορθός, κρατών τη δεξιά φιάλην, έχουσαν έν τώ
μέσω ομφαλόν, έξ ής φαίνεται σπένδων έπί της
σφαγιασθησομένης όρνιθος.

Τούτοις έπονται τέσσαρες μορφαί, πασαι , ώς
φαίνεται, γυναικεΐαι, διαφόρου μεγέθους. Φορουσι
οέ ίμάτιον καταλίπον γυμνάς τάς δεξιάς χεί-
ρας άνατεινομένας κατά τον γνωστόν τρόπον τώ^
δεομένων. II μεν πρώτη άγει τή αριστερά προς
τον βωμ,όν ώς θυμα ελαφον, ή δέ τρίτη, ή μεί-

ΚΦΗΜΕΡΙΣ ΛΡΧΛΙΟΛΟΓΠίΙΙ 1901

ζων πασών, κρατεί έν τή αριστερά, όπωρικόν τι,
ί'σως καρπόν ροιας.

Οπισθεν του πρώτου ανδρός, όστις κύπτων
πρόσω κρατεί τήν χήνα, ίσταται, έν ταπεινότατη
ανάγλυφη κεχαραγμένη, όρθία γυνή, ούσα κατα-
φανώς, ώς έκ τοϋ μεγέθους, θεά, ήτις φορεί χι-
τώνα δωρικόν μετ' έπιπτύγματος και κρατεί έν
έκατέρα χειρ! δαδα. Έκ πρώτης όψεως θά ήού-
νατό τις νά ύποθέση, οτι αύτη διά τής αριστεράς
κρατεί ξίφος, άλλα μετά μείζονος προσοχής εξε-
τάζων διακρίνει οτι τό έν τή χειρ! κρατούμενον
άντικείμενον δηλουται και κάτωθεν του άγκώνος
διά γοαμμών έγκεχαραγμένων. Πιθανώς αί δύο

δάδες άργικώς ήσαν κεγρωαατισυ.έναι και έπο-
ι Ί Γ Λ. ' 1 Λ. Γ ι ι

μένως διεκρίνοντο σαφέστερον.

Άξιον περιεργίας είνε, οτι ή θεά έξεικονίζεται
διά τοσούτον ταπεινής ανάγλυφης, οίονει ώς σκιά,
έν συγκρίσει προς τά λοιπά πρόσωπα. Τό τοιού-
τον συμβαίνει σπανίως έπί τών αναθηματικών
ανάγλυφων* το δέ γνωστότεοον άνάλογον παρά-
οειγμα είνε ή κεφαλή του Αχελώου εν τισιν άνα-
γλύφοις τώ Έρμη και ταΐς Νύμφαις άφιερωμέ-
νοις. ϋςηγειται ο ικανως, φρονώ, η τοιαύτη εν-
ταύθα παράστασις, αν άναλογισθώμεν, οτι ο τε-
χνίτης άνέγλυψε πρώτον τάς διαφόρους άνθρω-
πίνας μορφάς, είτα δ' άνευρων οτι δεν ύπήρχεν
ικανός χώρος προς παράστασιν τής θεας, ήναγκά-
σθη ν1 απεικόνιση αυτήν τοιουτοτρόπως. Δι' αυτόν
δ' ακριβώς τον λόγον πέποιθα, οτι τά προς άριστε-
ράν τεμάχιον δεν έξετείνετο κατά πολύ περαιτέρω.

Έκ του ρυθμού τής τέχνης τών είκονιζομένων
προσώπων, και ιδίως τής θεας, συμπεραίνω, οτι
το παρόν άνάγλυφον ανήκει εις τήν άττικήν σχο-
λήν τήν έξαρτωμένην άπό τοΟ Φειδίου, και έπο-

8