DOI article:
Porębski, Mieczysław: Tryptyk "Zaśnięcia Marii Panny" z kościoła Mariackiego w Krakowie: Struktura i obrazowanie
DOI Page / Citation link: https://doi.org/10.11588/diglit.20543#0051
6. Ofiarowanie Chrystusa w świątyni — kwatera mariackiego retabulum z nałożoną siaitką kon-
strukcyjną
bi uległy stosownemu zmniejszeniu. W szczegó-
łach jednak nie wszystko się zgadza, nie wydaje
się nip. zbyt naturalna sytuacja wołu i osła. Brak
decyzji znać również w opracowaniu scenerii.
Tworzy ją fragment jakiejś ruiny — posadzka,
mur w głębi. W reliefie różnica między murern
a posadzką zaznaczona jest niewielką zmianą kie-
runku płaszczyzny. Granica ta przebiega dosyć
nisko, tak że klęczący w głębi pasterz zawisałby
gdzieś w powietrzu. Niekonsekwencję tę stara
się usunąć polichromia, przeprowadzająca brzeg
Posadzki znacznie wyżej. Sam rysunek płyt po-
kazany jest prosto z góry prawie bez zbieżności
w kierunku wgłębnym. Jest to jakaś reminiscen-
cja metod znacznie od rzutu centralnego prymi-
tywniejszych. Powraca ona jeszcze raz w scenie
zesłania Ducha św. Minimalna zbieżność zazna-
cza się tam wprawdzie, o punkcie zbiegu w po-
tu obrazu nie ma jednak mowy. Oba wypadki
świadczą jak wielka jeszcze panuje w obrazo-
waniu tryptyku płynność zasad, jak sporadycznie
i nieskoordynowanie dochodzą do głosu postulaty
perspektywicznej totalności obrazu.
W dwu wypadkach — w scenie ofiarowania
Marii i ofiarowania Dzieciątka — następuje po-
dział reliefowego pola na dwie połowy zamknię-
te arkadami ze słupem w środku. Pod każdą
z arkad odwzorowano w widoku oddolnym skle-
pienie żebrowe, nakrywające segment wnętrza.
Segmenty te to najbardziej zwarte, najbardziej
zamknięte koncepcje wnętrz, jakie się w tryptyku
napotyka. W scenie ofiarowania Marii jedną po-
łowę zajmują schody i ołtarz. Przedstawienie ich
stanowi przykład usiłowania, aby również wypo-
sażenie wnętrza podporządkować w jakiś sposób
założeniu centralnemu. Biegnące w głąb krawę-
dzie mają kierunek zbieżny, efekt jednak jest
niepełny o tyle, że zbieżności te nie są uzgodnio-
ne ściśle między sobą, ani tym bardziej z całością.
Parejalność obrazowania przedmiotów i tutaj nie
47
strukcyjną
bi uległy stosownemu zmniejszeniu. W szczegó-
łach jednak nie wszystko się zgadza, nie wydaje
się nip. zbyt naturalna sytuacja wołu i osła. Brak
decyzji znać również w opracowaniu scenerii.
Tworzy ją fragment jakiejś ruiny — posadzka,
mur w głębi. W reliefie różnica między murern
a posadzką zaznaczona jest niewielką zmianą kie-
runku płaszczyzny. Granica ta przebiega dosyć
nisko, tak że klęczący w głębi pasterz zawisałby
gdzieś w powietrzu. Niekonsekwencję tę stara
się usunąć polichromia, przeprowadzająca brzeg
Posadzki znacznie wyżej. Sam rysunek płyt po-
kazany jest prosto z góry prawie bez zbieżności
w kierunku wgłębnym. Jest to jakaś reminiscen-
cja metod znacznie od rzutu centralnego prymi-
tywniejszych. Powraca ona jeszcze raz w scenie
zesłania Ducha św. Minimalna zbieżność zazna-
cza się tam wprawdzie, o punkcie zbiegu w po-
tu obrazu nie ma jednak mowy. Oba wypadki
świadczą jak wielka jeszcze panuje w obrazo-
waniu tryptyku płynność zasad, jak sporadycznie
i nieskoordynowanie dochodzą do głosu postulaty
perspektywicznej totalności obrazu.
W dwu wypadkach — w scenie ofiarowania
Marii i ofiarowania Dzieciątka — następuje po-
dział reliefowego pola na dwie połowy zamknię-
te arkadami ze słupem w środku. Pod każdą
z arkad odwzorowano w widoku oddolnym skle-
pienie żebrowe, nakrywające segment wnętrza.
Segmenty te to najbardziej zwarte, najbardziej
zamknięte koncepcje wnętrz, jakie się w tryptyku
napotyka. W scenie ofiarowania Marii jedną po-
łowę zajmują schody i ołtarz. Przedstawienie ich
stanowi przykład usiłowania, aby również wypo-
sażenie wnętrza podporządkować w jakiś sposób
założeniu centralnemu. Biegnące w głąb krawę-
dzie mają kierunek zbieżny, efekt jednak jest
niepełny o tyle, że zbieżności te nie są uzgodnio-
ne ściśle między sobą, ani tym bardziej z całością.
Parejalność obrazowania przedmiotów i tutaj nie
47