DOI Artikel:
Chrzanowski, Tadeusz; Kornecki, Marian: Sztuka w Krakowie po Stwoszu: Epilog gotyku mieszczańskiego
DOI Seite / Zitierlink:https://doi.org/10.11588/diglit.20543#0166
6. Mistrz Pasji Przydonickiej, Ukrzyżowanie, pierwsza
ćwierć w. XVI, Rajbrot, koś iół parafialny (fot. J. Do-
raczek)
czna tematycznie zaginiona grupa z Olszyn 37. W
tym momencie nasuwa się pewna, być może na-
zbyt śmiała hipoteza, że te najdoskonalsze od-
wzorowania dzieł mistrza Wita mogły być wczes-
nymi dziełami najzdolniejszego ucznia i najbar-
dziej twórczego zarazem — mistrza Pawła z Le-
woczy.
Mówiąc o współpracownikach i uczniach mi-
strza Wita, historyków sztuki już od trzech po-
koleń nęka bardzo rzeczowe pytanie. A co robił
dalej w Krakowie, po zakończeniu prac nad bal-
dachimem nagrobka Kazimierza Jagiellończyka,
Jorg Huber z Passa wy? 38 I co naprawdę pozosta-
37 J. Kębłowski, Ze studiów nad sztuką Wita
Stosza. Sw. Anna Samotrzecia (Zeszyty Naukowe Uni-
wersytetu im. A. Mickiewicza w Poznaniu, nr 22, Hi-
storia Sztuki, I, 1939), s. 71—113; J. Gadomski, Dzie-
ła Stwosza w Polsce [w:] Wit Stwosz w Krakowie, Kra-
ków 1937, s. 59.
38 T. Szydłowski, Jorg Huber (komunikat) (BAu-
7. Mistrz Pasji Przydomek,iej, Ukrzyżowane, pierwsza
ćwierć w. XVI, Swięcany, kościół parafialny (fot. T
Chrzanowski)
wił w Krakowie Stanisław Stwosz? 39 Hu,berowi
zwykło się przypisywać płytę z płaskorzeźbą Ja-
na Olbrachta z jego nagrobka w katedrze kra-
kowskiej i jest to atrybucja stosunkowo najbar-
dziej przekonująca. N ito,miast zarówno Jorgowi,
jak też Stanisławowi Stwoszowi próbowano przy-
pisać tryptyk Jana Olbrachta. Ale jeżeli tak jest
rzeczywiście, to znaczy że ów tryptyk jest dzie-
łem najbliższego, potwierdzonego współpracowni-
ka mistrza lub jego najstarszego syna — nale-
żałoby zatem postawić pytanie, dlaczego Wit był
tak mało efektywnym pedagogiem. Ponieważ
oeuvre Stanisława Stwosza jest w gruncie rze-
czy hipotetyczną mgławicą, pozostańmy przy Ku-
berze, którego wybór, dokonany niewątpliwie
przez Stwosza, wskazuje na związki z kręgiem
naddunajskim, do którego wyraźnie ciążyło śro-
dowisko artystyczne P^ssawy. Kapitele baldachi-
letyn HSĆK, III, 1935), s. 270—271; Sz. Dettloff, Zur
Jorg Huber Frage (Dawna Sztuka, 1938, rur 4), s. 293—
304.
39 T. Dobrzeniecki, Działalność Stanisława Slo-
sza w Krakowie (Biuletyn HSIK, XI, 1949, z. 3—4), s.
188—212.
162
ćwierć w. XVI, Rajbrot, koś iół parafialny (fot. J. Do-
raczek)
czna tematycznie zaginiona grupa z Olszyn 37. W
tym momencie nasuwa się pewna, być może na-
zbyt śmiała hipoteza, że te najdoskonalsze od-
wzorowania dzieł mistrza Wita mogły być wczes-
nymi dziełami najzdolniejszego ucznia i najbar-
dziej twórczego zarazem — mistrza Pawła z Le-
woczy.
Mówiąc o współpracownikach i uczniach mi-
strza Wita, historyków sztuki już od trzech po-
koleń nęka bardzo rzeczowe pytanie. A co robił
dalej w Krakowie, po zakończeniu prac nad bal-
dachimem nagrobka Kazimierza Jagiellończyka,
Jorg Huber z Passa wy? 38 I co naprawdę pozosta-
37 J. Kębłowski, Ze studiów nad sztuką Wita
Stosza. Sw. Anna Samotrzecia (Zeszyty Naukowe Uni-
wersytetu im. A. Mickiewicza w Poznaniu, nr 22, Hi-
storia Sztuki, I, 1939), s. 71—113; J. Gadomski, Dzie-
ła Stwosza w Polsce [w:] Wit Stwosz w Krakowie, Kra-
ków 1937, s. 59.
38 T. Szydłowski, Jorg Huber (komunikat) (BAu-
7. Mistrz Pasji Przydomek,iej, Ukrzyżowane, pierwsza
ćwierć w. XVI, Swięcany, kościół parafialny (fot. T
Chrzanowski)
wił w Krakowie Stanisław Stwosz? 39 Hu,berowi
zwykło się przypisywać płytę z płaskorzeźbą Ja-
na Olbrachta z jego nagrobka w katedrze kra-
kowskiej i jest to atrybucja stosunkowo najbar-
dziej przekonująca. N ito,miast zarówno Jorgowi,
jak też Stanisławowi Stwoszowi próbowano przy-
pisać tryptyk Jana Olbrachta. Ale jeżeli tak jest
rzeczywiście, to znaczy że ów tryptyk jest dzie-
łem najbliższego, potwierdzonego współpracowni-
ka mistrza lub jego najstarszego syna — nale-
żałoby zatem postawić pytanie, dlaczego Wit był
tak mało efektywnym pedagogiem. Ponieważ
oeuvre Stanisława Stwosza jest w gruncie rze-
czy hipotetyczną mgławicą, pozostańmy przy Ku-
berze, którego wybór, dokonany niewątpliwie
przez Stwosza, wskazuje na związki z kręgiem
naddunajskim, do którego wyraźnie ciążyło śro-
dowisko artystyczne P^ssawy. Kapitele baldachi-
letyn HSĆK, III, 1935), s. 270—271; Sz. Dettloff, Zur
Jorg Huber Frage (Dawna Sztuka, 1938, rur 4), s. 293—
304.
39 T. Dobrzeniecki, Działalność Stanisława Slo-
sza w Krakowie (Biuletyn HSIK, XI, 1949, z. 3—4), s.
188—212.
162