9. Niepołomice, kościół parafialny p. w. Najświętszej Panny Marii, 10 000 Mę-
czenników z Góry Ararat i 11 000 Męczenniczek Kolońskich, tzw. Stara Zakrystia,
środkowy pas dekoracji (Męczennice) — ściana południowa
parafialnego w Niepołomicach nie ulega kwestii.
Technika mokrego fresku, tłoczone w zaprawie
i plastycznie modelowane nimby otaczające gło-
wy świętych, stosowanie walorowego modelun-
ku, iluzjonistycznie malowane gzymsy, rozetko-
we fryzy i fryzy w postaci zębów (rozpowszech-
nione przez warsztat Cosmatich), obramienia w
kształcie czworoliścia czy wreszcie zdobiący
tkaniny motyw pasów — wszystko to, jak do-
strzegli zresztą wcześniejsi badacze, występuje
powszechnie w malarstwie Trecenta. Wymienić
można również dalsze motywy znamionujące
włoski rodowód malowideł z Niepołomic. Należy
do nich stosowanie gładkiego, niebieskiego tła.
Wiąże ono wszystkie sceny w całość22. Kolejną
wspólną cechę stanowi kontrastowanie figur, ma-
lowanych barwami raczej jasnymi i ciepłymi, z
22 M. Rzepińska, Historia koloru w dziejach
malarstwa europejskiego, Kraków 1983, s. 149.
29
czenników z Góry Ararat i 11 000 Męczenniczek Kolońskich, tzw. Stara Zakrystia,
środkowy pas dekoracji (Męczennice) — ściana południowa
parafialnego w Niepołomicach nie ulega kwestii.
Technika mokrego fresku, tłoczone w zaprawie
i plastycznie modelowane nimby otaczające gło-
wy świętych, stosowanie walorowego modelun-
ku, iluzjonistycznie malowane gzymsy, rozetko-
we fryzy i fryzy w postaci zębów (rozpowszech-
nione przez warsztat Cosmatich), obramienia w
kształcie czworoliścia czy wreszcie zdobiący
tkaniny motyw pasów — wszystko to, jak do-
strzegli zresztą wcześniejsi badacze, występuje
powszechnie w malarstwie Trecenta. Wymienić
można również dalsze motywy znamionujące
włoski rodowód malowideł z Niepołomic. Należy
do nich stosowanie gładkiego, niebieskiego tła.
Wiąże ono wszystkie sceny w całość22. Kolejną
wspólną cechę stanowi kontrastowanie figur, ma-
lowanych barwami raczej jasnymi i ciepłymi, z
22 M. Rzepińska, Historia koloru w dziejach
malarstwa europejskiego, Kraków 1983, s. 149.
29