DOI Heft:
Nummer Twee
DOI Artikel:Scheltema, P. H.: Rotterdamsche bouwkunst
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.29258#0043
ROTTERDAMSCHE BOUWKUNST
et oude zakt weg en wordt afgebroken, het nieuwe verrijst uit den afbraak.
Oud Rotterdam verdwijnt, om geleidelijk plaats te maken voor Nieuw
Rotterdam.
Aan Oud Rotterdam is niet veel verloren, zoo hoort men wel eens beweren.
Deze bewering zou echter bij vele Rotterdammers tegenspraak uitlokken, vooral nu zij
in den laatsten tijd weder wat waarde zijn gaan hechten aan het weinige, dat in de
Maasstad uit vroeger eeuwen is overgebleven. Dat is niet te vergelijken met hetgeen
Amsterdam overhield als erfenis
uit zijn glorietijd, maar toch het
bewaren nog wel waard.
Rotterdam heeft ook gedeeld in
de enorme winsten, die de Neder-
landsche handel maakte in de dagen
toen de Admiraliteit van de Maze
er haar zetel had, maar het had
toch nimmer zooveel in de melk
te brokken als de hoofdstad van
Holland, die niet op mededinging
gesteld was en daartegen hare
maatregelen wist te nemen.
Het zou anders worden, voor
Rotterdam moest de groote tijd
nog komen en hij is gekomen,
grooter dan menigeen vroeger had
durven droomen,
In nog geen halve eeuw heeft
zich de gedaanteverwisseling vol-
trokken, waardoor Rotterdam zich
aan het moderne wereldverkeer
heeft aangepast en van een Hol-
landsche koopstad geworden • is
een der eerste havensteden van
Europa. Daarvoor is heel wat
energie en een vaste wil tot door-
zetten noodig geweest en om op
den ingeslagen weg voort te gaan,
blijft volhardende arbeid noodig.
Van stilstand mag geen sprake zijn en wat ’t zwaarst is moet het zwaarst wegen, wat
vooruitgang en verbetering in den weg staat moet wijken, moet verdwijnen, al zijn- er
menschen, die het jammer vinden, al vindt men het zelf jammer, weer een oud geveltje,
een typisch oud hoekje, een stukje schilderachtigheid te moeten opofferen.
Voor de Rotterdammers bestaat er geen enkele aanleiding, om hun stad tot een
openlucht-museum te maken, teneinde' het vreemdelingenverkeer te bevorderen. Er
komen vanzelf vreemdelingen genoeg, maar dat zijn geen toeristen, die oude geveltjes
komen bekijken, maar voor verreweg het grootste deel menschen van zaken, die er wel
wat anders te doen hebben.
Men behoeft hen niet te diverteeren of te amuseeren, maar men moet hen toch het
23
et oude zakt weg en wordt afgebroken, het nieuwe verrijst uit den afbraak.
Oud Rotterdam verdwijnt, om geleidelijk plaats te maken voor Nieuw
Rotterdam.
Aan Oud Rotterdam is niet veel verloren, zoo hoort men wel eens beweren.
Deze bewering zou echter bij vele Rotterdammers tegenspraak uitlokken, vooral nu zij
in den laatsten tijd weder wat waarde zijn gaan hechten aan het weinige, dat in de
Maasstad uit vroeger eeuwen is overgebleven. Dat is niet te vergelijken met hetgeen
Amsterdam overhield als erfenis
uit zijn glorietijd, maar toch het
bewaren nog wel waard.
Rotterdam heeft ook gedeeld in
de enorme winsten, die de Neder-
landsche handel maakte in de dagen
toen de Admiraliteit van de Maze
er haar zetel had, maar het had
toch nimmer zooveel in de melk
te brokken als de hoofdstad van
Holland, die niet op mededinging
gesteld was en daartegen hare
maatregelen wist te nemen.
Het zou anders worden, voor
Rotterdam moest de groote tijd
nog komen en hij is gekomen,
grooter dan menigeen vroeger had
durven droomen,
In nog geen halve eeuw heeft
zich de gedaanteverwisseling vol-
trokken, waardoor Rotterdam zich
aan het moderne wereldverkeer
heeft aangepast en van een Hol-
landsche koopstad geworden • is
een der eerste havensteden van
Europa. Daarvoor is heel wat
energie en een vaste wil tot door-
zetten noodig geweest en om op
den ingeslagen weg voort te gaan,
blijft volhardende arbeid noodig.
Van stilstand mag geen sprake zijn en wat ’t zwaarst is moet het zwaarst wegen, wat
vooruitgang en verbetering in den weg staat moet wijken, moet verdwijnen, al zijn- er
menschen, die het jammer vinden, al vindt men het zelf jammer, weer een oud geveltje,
een typisch oud hoekje, een stukje schilderachtigheid te moeten opofferen.
Voor de Rotterdammers bestaat er geen enkele aanleiding, om hun stad tot een
openlucht-museum te maken, teneinde' het vreemdelingenverkeer te bevorderen. Er
komen vanzelf vreemdelingen genoeg, maar dat zijn geen toeristen, die oude geveltjes
komen bekijken, maar voor verreweg het grootste deel menschen van zaken, die er wel
wat anders te doen hebben.
Men behoeft hen niet te diverteeren of te amuseeren, maar men moet hen toch het
23