Miziołek, Jerzy: Uniwersytet Warszawski: dzieje i tradycja (Warszawa, 2005)

ale jednocześnie malarz i współorganizator uniwersyteckich
wystaw artystycznych, studiowali np. Zygmunt Krasiński
i Edward Rastawiecki, autor niezwykle ważnego w dzie-
jach polskiej historii sztuki trzy tomowego Słownika mala-
rzów polskich (1850-1857). Niezwykle cenne są także nie-
publikowane dotąd źródła do dziejów kultury artystycznej
Uniwersytetu, zebrane i opisane przez Feliksa Pawła Ja-
rockiego (1790-1865), profesora zoologii na pierwszym Uni-
wersytecie Warszawskim (por. il. 45b) i późniejszego za-
rządcę budynków uniwersyteckich, oraz Augusta Romana
Kręćki ego (1843-1920), pracownika kolei warszawsko-wie-
deńskiej, absolwenta Gimnazjum Realnego, a następnie
studenta Szkoły Głównej i uczestnika powstania stycznio-
wego5. Pierwszy z nich jest autorem bezcennej Kroniki Pa-
łacu Kaźmierowskiego z ostatnich lat (1812-1846), drugi zaś
zebra! unikatowy materiał na temat Szkoły Sztuk Pięknych;
do dorobku obydwu badaczy, a zwłaszcza do rękopisu Ja-
rockiego, sięgam w tej publikacji wielokrotnie. Szeroko
pojęte dziedzictwo artystyczne Uniwersytetu Warszawskie-
go obejmuje także liczne obiekty wzniesione już w XX
wieku poza kampusem przy Krakowskim Przedmieściu.
Z wyjątkiem gmachu nowego BUW-u, a przede wszystkim
Ogrodu Botanicznego oraz znajdującego się w nim Obser-
watorium Astronomicznego, założonych w tym samym cza-
sie co pierwszy Uniwersytet, nie włączam ich jednak do
szerszych rozważań, choć je wzmiankuję i zamieszczam
fotografie kilku z nich w ostatnim rozdziale tej książki.
Julian Ursyn Niemcewicz — wychowanek Szkoły Rycer-
skiej, współtwórca życia umysłowego stolicy w czasach Kró-
lestwa Kongresowego i prezes Towarzystwa Przyjaciół
Nauk w latach 1827-1831 — w przedmowie do pierwszego
wydania słynnych Pamiętników czasów moich pisał: „Żyje-
my w czasach pamiętników, nigdy ich nie wychodziło wię-
cej”4. W istocie, pamiętniki i druki okolicznościowe z ostat-
nich dwóch stuleci dają dobre wyobrażenie o Uniwersytecie,
jego rektorach, dziekanach, profesorach i studentach. Dla-
tego często będę się na nie powoływać, aby jak najlepiej
oddać atmosferę wydarzeń ostatnich dwustu lat. Wszystkie
cytaty przytaczam w oryginalnej pisowni.
Napisanie tej książki było możliwe dzięki wsparciu
licznych osób i instytucji. Głęboką wdzięczność jestem wi-
nien pracownikom wielu warszawskich bibliotek: BUW-u,

11