DOI Artikel:
Michalczyk, Zbigniew: Wiedeńska Akademie der bildenden Künste a krakowska Szkoła Rysunku i Malarstwa przy Uniwersytecie Jagiellońskim (1818-1833)
DOI Seite / Zitierlink:https://doi.org/10.11588/diglit.27279#0210
17. Josef Sonntag, Widok
Kopca Kościuszki w Krako-
wie, litografia, Warszawa,
Biblioteka Narodowa.
Fot. Biblioteka Narodowa
W stolicy Królestwa Polskiego
ubiegał się w roku 1816 o funkcję
profesora malarstwa156, lecz po-
mimo przedstawienia na prośbę
Stanisława Kostki Potockiego
swych prac, posady nie otrzymał,
„gdy J[aśnie] O [świecony] Xiążę
Konstanty innego na to mieysce
przedstawił”157. Konkurentem
jego był Charles Santoir de Varen-
ne. Od roku 1820 Sonntag zajmo-
wał się litografią158 (ii. 17-19), a od
1824 zamieszkał na stałe w Krako-
wie159. Podjęte przez niego w roku
1822 starania o objęcie katedry
krajobrazu i litografii w krakow-
skiej szkole nie powiodły się. Rola wiedeńskiej edukacji w karierze artystycznej
i pedagogicznej Sonntaga zapewne nie była duża. Do stolicy Habsburgów przybył
jako malarz już w zdecydowanej mierze ukształtowany, lecz być może zdobyte
tam doświadczenia pozostawiły w nim pewien ślad. W kontekście niniejszych
rozważań warto wspomnieć, że w zbiorach krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych
znajdował się do drugiej wojny światowej portet Heinricha Friedricha Fiigera
pędzla Sonntaga160.
Równocześnie z Sonntagiem, wiosną roku 1825 o posadę nauczyciela w Liceum
św. Barbary ubiegał się Jan Nepomucen Głowacki, wychowanek Brodowskiego
w krakowskiej Szkole Rysunku i Malarstwa. Funkcji tej nie otrzymał, uzyskał jednak
wsparcie na dwuletni wyjazd zagraniczny do Wiednia161. Z treści złożonego przez
niego podania wynika zresztą, że zależało mu chyba bardziej na wyjeździe, niż na
nauczaniu młodszych kolegów rysunku i kaligrafii. Równocześnie z powierzeniem
Sonntagowi stanowiska nauczyciela, podjęto decyzję, że Głowackiemu przez dwa
lata będzie wypłacane z funduszu minerwaliów 1000 zł rocznie (w półrocznych
ratach przekazywanych na ręce ojca stypendysty). Malarza zobowiązano do regular-
nego przysyłania dowodów jego pracy. Decyzję wydano 1 czerwca, a już we wrześniu
wskazywano Wiedeń jako zasadniczy cel podróży Głowackiego. Senat nie stracił
zainteresowania tą sprawą, czego dowodem jest protokół obrad z 12 września, kiedy
postanowiono, by „Wezwać p. Bummenburg Agenta Dyplomatycznego aby P. Gło-
wackiego komu należy polecił w celu wyiednania mu wstępu do Akademii Sztuk
Pięknych w Wiedniu”162. W listopadzie tegoż roku przyszły pejzażysta rozpoczął
już studia w stolicy Austrii. Kształcił się tam w roku akademickim 1825/26 i 1826/27.
156 Ibidem.
157 AUJ, SI 490, ASP, profesorowie, 1811-1834, k. nlb (18 stycznia 1822).
158 Ibidem.
159 AUJ, SI 682, Profesorowie i nauczyciele Liceum św. Barbary 1823-1831, k. nlb (30 marca 1825).
160 Zob. B. Rzehak, Wykaz muzealiów Galerii krakowskiej ASP zaginionych w czasie drugiej wojny
światowej, Kraków 1978, s. 8, poz. 168.
161 List Głowackiego do władz uczelni, zob. AUJ, SI 682, Profesorowie i nauczyciele Liceum św. Bar-
bary 1823-1831, k. nlb. Na temat okoliczności uzyskania przez malarza stypendium, zob. Z. Mi-
chalczyk, Ku nowoczesności, s. 213, 215.
162 ANK, WMK, IV-i2, Protokół, 1825, s. 544 (12 września).
208
ARTYKUŁY
Zbigniew Michalczyk
Kopca Kościuszki w Krako-
wie, litografia, Warszawa,
Biblioteka Narodowa.
Fot. Biblioteka Narodowa
W stolicy Królestwa Polskiego
ubiegał się w roku 1816 o funkcję
profesora malarstwa156, lecz po-
mimo przedstawienia na prośbę
Stanisława Kostki Potockiego
swych prac, posady nie otrzymał,
„gdy J[aśnie] O [świecony] Xiążę
Konstanty innego na to mieysce
przedstawił”157. Konkurentem
jego był Charles Santoir de Varen-
ne. Od roku 1820 Sonntag zajmo-
wał się litografią158 (ii. 17-19), a od
1824 zamieszkał na stałe w Krako-
wie159. Podjęte przez niego w roku
1822 starania o objęcie katedry
krajobrazu i litografii w krakow-
skiej szkole nie powiodły się. Rola wiedeńskiej edukacji w karierze artystycznej
i pedagogicznej Sonntaga zapewne nie była duża. Do stolicy Habsburgów przybył
jako malarz już w zdecydowanej mierze ukształtowany, lecz być może zdobyte
tam doświadczenia pozostawiły w nim pewien ślad. W kontekście niniejszych
rozważań warto wspomnieć, że w zbiorach krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych
znajdował się do drugiej wojny światowej portet Heinricha Friedricha Fiigera
pędzla Sonntaga160.
Równocześnie z Sonntagiem, wiosną roku 1825 o posadę nauczyciela w Liceum
św. Barbary ubiegał się Jan Nepomucen Głowacki, wychowanek Brodowskiego
w krakowskiej Szkole Rysunku i Malarstwa. Funkcji tej nie otrzymał, uzyskał jednak
wsparcie na dwuletni wyjazd zagraniczny do Wiednia161. Z treści złożonego przez
niego podania wynika zresztą, że zależało mu chyba bardziej na wyjeździe, niż na
nauczaniu młodszych kolegów rysunku i kaligrafii. Równocześnie z powierzeniem
Sonntagowi stanowiska nauczyciela, podjęto decyzję, że Głowackiemu przez dwa
lata będzie wypłacane z funduszu minerwaliów 1000 zł rocznie (w półrocznych
ratach przekazywanych na ręce ojca stypendysty). Malarza zobowiązano do regular-
nego przysyłania dowodów jego pracy. Decyzję wydano 1 czerwca, a już we wrześniu
wskazywano Wiedeń jako zasadniczy cel podróży Głowackiego. Senat nie stracił
zainteresowania tą sprawą, czego dowodem jest protokół obrad z 12 września, kiedy
postanowiono, by „Wezwać p. Bummenburg Agenta Dyplomatycznego aby P. Gło-
wackiego komu należy polecił w celu wyiednania mu wstępu do Akademii Sztuk
Pięknych w Wiedniu”162. W listopadzie tegoż roku przyszły pejzażysta rozpoczął
już studia w stolicy Austrii. Kształcił się tam w roku akademickim 1825/26 i 1826/27.
156 Ibidem.
157 AUJ, SI 490, ASP, profesorowie, 1811-1834, k. nlb (18 stycznia 1822).
158 Ibidem.
159 AUJ, SI 682, Profesorowie i nauczyciele Liceum św. Barbary 1823-1831, k. nlb (30 marca 1825).
160 Zob. B. Rzehak, Wykaz muzealiów Galerii krakowskiej ASP zaginionych w czasie drugiej wojny
światowej, Kraków 1978, s. 8, poz. 168.
161 List Głowackiego do władz uczelni, zob. AUJ, SI 682, Profesorowie i nauczyciele Liceum św. Bar-
bary 1823-1831, k. nlb. Na temat okoliczności uzyskania przez malarza stypendium, zob. Z. Mi-
chalczyk, Ku nowoczesności, s. 213, 215.
162 ANK, WMK, IV-i2, Protokół, 1825, s. 544 (12 września).
208
ARTYKUŁY
Zbigniew Michalczyk