DOI article:
Fabiański, Marcin: Jak nie należy pisać prac naukowych i ich wartościować, czyli o nieudanej książce na temat sztuki nowożytnej na Lubelszczyźnie: [Rezension]
DOI Page / Citation link: https://doi.org/10.11588/diglit.27279#0281
Jak nie należy pisać prac
naukoinych i ich tuartościoinać,
czyli o nieudanej książce
na temat sztuki noinożytnej
na Lubelszczyźnie
Sztuka po Trydencie
Irena Rolska, Antiquum documentum et novo cedat ritui.
Sztuka po Trydencie w archidiakonacie lubelskim w XVII wie-
ku, Wydawnictwo Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego,
Lublin 2013, ss. 342, il. 173
Staraniem Wydziału Nauk Humanistycznych Katolickiego Uniwersytetu Lu-
belskiego ukazała się drukiem rozprawa poświęcona sztuce w archidiakonacie
lubelskim po soborze w Trydencie1. Jest to trzystuczterdziestodwustronicowy
tom, będący tzw. książką profesorską, czyli publikacją uzasadniającą starania
0 uzyskanie dla jej twórcy tytułu naukowego, dającego najszersze uprawnienia
akademickie. W związku z tym praca ta powinna stanowić przykład nauko-
wego kunsztu dla wszystkich czytelników, a zwłaszcza studentów i młodszych
pracowników uczelni, o czym miał zaświadczać autorytet recenzentów wydaw-
niczych, którymi byli - jak podano na stronie 4 - ks. dr hab. Piotr Maniurka,
prof. Uniwersytetu Opolskiego oraz ks. dr hab. Andrzej Witko, prof. Uniwer-
sytetu Papieskiego Jana Pawła II. Czy tak się jednak stało?
Recenzowana rozprawa, będąca średniego formatu, opatrzona stu sie-
demdziesięcioma trzema barwnymi reprodukcjami, na ogół miernej jakości,
została poświęcona oddziaływaniu reform trydenckich na sztukę Lubelszczyz-
ny w wieku XVII. Została oparta na bardzo rozległej kwerendzie archiwal-
nej, która jest świadectwem ogromu włożonego wysiłku. Po Wprowadzeniu,
zawierającym uwagi ogólne i zarys tematyki oraz zakresu pracy, w rozdziale
pierwszym następuje omówienie architektury sakralnej, w kolejnym - wypo-
sażenia wnętrz kościołów, a w ostatnim - ikonografii przedstawień, przede
wszystkim malarskich. Tekst wywodu zamknięty został krótkim Zakończeniem
(s. 299-301), po czym następują części dokumentacyjne. Tak więc struktura
książki jest poprawna.
Wątpliwości natomiast wzbudzają temat i zawartość rozprawy, dobrze oddane
przez tytuł Sztuka po Trydencie w archidiakonacie lubelskim w XVII wieku. Wyni-
ka zeń, że sztuka sakralna będzie omawiana pod kątem zgodności z dekretami
soborowymi i rozwijającymi je lokalnymi rozporządzeniami kościelnymi, ale
1 Zob. I. Rolska, Antiąuum documentum et novo cedat ritui. Sztuka po Trydencie w archidiakonacie
lubelskim w XVII wieku. Lublin 2013.
modus
prace z historii sztuki
xiv, 2014
©
MARCIN
FABIAŃSKI
RECENZJE I OMÓWIENIA
279
naukoinych i ich tuartościoinać,
czyli o nieudanej książce
na temat sztuki noinożytnej
na Lubelszczyźnie
Sztuka po Trydencie
Irena Rolska, Antiquum documentum et novo cedat ritui.
Sztuka po Trydencie w archidiakonacie lubelskim w XVII wie-
ku, Wydawnictwo Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego,
Lublin 2013, ss. 342, il. 173
Staraniem Wydziału Nauk Humanistycznych Katolickiego Uniwersytetu Lu-
belskiego ukazała się drukiem rozprawa poświęcona sztuce w archidiakonacie
lubelskim po soborze w Trydencie1. Jest to trzystuczterdziestodwustronicowy
tom, będący tzw. książką profesorską, czyli publikacją uzasadniającą starania
0 uzyskanie dla jej twórcy tytułu naukowego, dającego najszersze uprawnienia
akademickie. W związku z tym praca ta powinna stanowić przykład nauko-
wego kunsztu dla wszystkich czytelników, a zwłaszcza studentów i młodszych
pracowników uczelni, o czym miał zaświadczać autorytet recenzentów wydaw-
niczych, którymi byli - jak podano na stronie 4 - ks. dr hab. Piotr Maniurka,
prof. Uniwersytetu Opolskiego oraz ks. dr hab. Andrzej Witko, prof. Uniwer-
sytetu Papieskiego Jana Pawła II. Czy tak się jednak stało?
Recenzowana rozprawa, będąca średniego formatu, opatrzona stu sie-
demdziesięcioma trzema barwnymi reprodukcjami, na ogół miernej jakości,
została poświęcona oddziaływaniu reform trydenckich na sztukę Lubelszczyz-
ny w wieku XVII. Została oparta na bardzo rozległej kwerendzie archiwal-
nej, która jest świadectwem ogromu włożonego wysiłku. Po Wprowadzeniu,
zawierającym uwagi ogólne i zarys tematyki oraz zakresu pracy, w rozdziale
pierwszym następuje omówienie architektury sakralnej, w kolejnym - wypo-
sażenia wnętrz kościołów, a w ostatnim - ikonografii przedstawień, przede
wszystkim malarskich. Tekst wywodu zamknięty został krótkim Zakończeniem
(s. 299-301), po czym następują części dokumentacyjne. Tak więc struktura
książki jest poprawna.
Wątpliwości natomiast wzbudzają temat i zawartość rozprawy, dobrze oddane
przez tytuł Sztuka po Trydencie w archidiakonacie lubelskim w XVII wieku. Wyni-
ka zeń, że sztuka sakralna będzie omawiana pod kątem zgodności z dekretami
soborowymi i rozwijającymi je lokalnymi rozporządzeniami kościelnymi, ale
1 Zob. I. Rolska, Antiąuum documentum et novo cedat ritui. Sztuka po Trydencie w archidiakonacie
lubelskim w XVII wieku. Lublin 2013.
modus
prace z historii sztuki
xiv, 2014
©
MARCIN
FABIAŃSKI
RECENZJE I OMÓWIENIA
279