1. Bartłomiej Strobel Hczfn M / śc/^trd śrtł. C/irzddd#, po 1639, Madrid, Museo dei Prado,
część prawa
Neumana" czy Boris Lossky". Zachodnioeuropejscy badacze, którzy oczy-
wiście nie byii zaznajomieni z probiematyką prowincjonalnej dla nich sztuki
Śląska, czy Polski, szukali autora dzieła w szerokiej perspektywie północnej
Europy, od Flandrii po Niemcy'". Z frapującym autorów odrębnością i indy-
widualizmem swego stylu obrazem" próbowano, bez większego przeko-
nania, łączyć nazwiska Niemca Joachima von Sandrarta", czy Lotaryńczy-
"j. Neumann K/pmp Pp/fra^p z:;r rłdo///nfsc/łP?ł Ktmsf t/yd drp Aaszpyrday^pył, "Umeni" 18: 1970, No.2,
s. 154-167; - tenże Dtp rtdo(/7'm'sc/ic Kunst md Me&r/nn&n, [w:] NpdpydyytfysE Mayyyłpr/sm. Papprs af a sympo-
stmn m Afnt/onn/mnspnm SfocE/yo/yły, Sppfpyyy&pr 21-22,1984, ed. by G. Cavalli - Bjórkman, Stockholm 1985, s. 57.
^ B. Lossky Le yyyayyyprysyyyp pyr Frtmcp pf pn Eyyropp ttn Nod, Geneve [1979], «H/'stoń'p nnmprsp/tp & /a ppmtnrp)>,
s. 323-324; - tenże [rec. z:] W. Hofmann Zan&pr &r Mptlnsn. Enro^n/sctip Mtmipnsmpn..., Wien 1987, "Gazette des
Beaux - Arts", octobre 1987, s. 7-8.
Oprócz atrybucji wymienionych niżej (przyp. 12-13 i 16), warto zacytować w tym miejscu J. Bousquet
<;Qmpn PS..., s. 356: "Se podria iguałmente pensar en uno de los innumerables manieristas alemanes del comienzo
del siglo XVII, en Spranger, en Utewael, en Rottenhammer, en un flamenco como Bloemaert o Goltzius, en un
frances como Vignon, Brebiette o Finson...". Według L. Seghers ("T/ypma: Em Ppsf om spom'scEen Mpysfpr.pyyy
yyyp&r/ayyyfysc/yprMa/pr, [w:] Em-opo/sc/ip A//pyoryp..., s. 81) malowidło można uznać za pracę wędrownego mistrza
niderlandzkiego "z okolic pomiędzy Antwerpią i Haarlem", zaś J. Bousquet (T/ypma; ?oen;'^ t?p&yyfsam..., s. 103)
proponuje także autorstwo malarza augsburskiego, może Gundelacha.
'' Allende-Salazar i Sanchez Cantón, op.cit., s. 229 ("es cuadro muy extrańo"), a następnie Pariset Ppmfm*es...,
s. 239-240, Bousquet, ^Quićn es..., s. 349-352 i 356 oraz autorzy Enropay'sc/yp APp^oryp..., passim, czy G. Bóhmer
Eyyy*opay'sc/yps "do/pp uyfa". Em Mpysfpywprk &s Mompnsmns, "Kunst und das schóne Heim", Nr 4, Januar 1962,
s. 142-146.
Atrybucje temu malarzowi wysunął Hymans, op.cit., s. 193 i choć powątpiewali w nią Allende-Saiazar
oraz Sanchez Cantón, op.cit., s. 230, a także Bousquet T/ypma; Wpm^ lyp&yyfsayyy..., s. 103, ostatni raz podtrzymał ją
Alexander von Randa T/tema; Em Pofpyyfayyz tlpr Ma c/y f, Mpfsfpr.' /oac/yyyyy uon Sa;drarf, [w:] Eyyropaysc/yp AZ/p^oryp...,
s. 46-53.
103