DOI Artikel:
Kulawczuk-Szostek, Dorota: Georg Theodor Schirrmacher: architekt między Gdańskiem, Berlinem a Hamburgiem
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.43438#0156
Dorota
Kulawczuk-
-Szostek
różniła się znacząco od tego, co zostało ostatecznie wybudowane. Pierwszy
projekt budynku składał się z 14 kart pokolorowanych akwarelą, spośród
których część jeszcze do 1969 r. znajdowała się w Archiwum Kunsthalle
w Hamburgu63. Cztery akwarele z przedstawieniami wnętrz zaginęły po jubile-
uszowej wystawie „Aus der Geschichte der Hamburger Kunsthalle” w 1969 r.64
Zaprojektowany przez Schirrmachera i von der Hude budynek został usy-
tułowany frontem na zachód, w stronę Glockengiefśerwall65. Składał się z dwu-
kondygnacyjnego korpusu na rzucie prostokąta i przylegających do niego
czterech kwadratowych narożnych alkierzowych skrzydeł, połączonych
ze sobą w pary arkadowymi pasażami. Front budynku w części korpusu
złożony był z siedmioprzęsłowego arkadowego podcienia pełniącego rolę
głównego wejścia do gmachu, z dekoracyjnie potraktowanymi narożnikami,
które zaznaczono ujętymi w obramienia ornamentami, oraz z niszami z figu-
rami w górnej kondygnacji. Narożne jednoprzęsłowe skrzydła w narożni-
kach były dekorowane podobnie. Zwieńczony niewysoką balustradą gzyms
kordonowy biegnący wokół budynku spajał wszystkie jego części w całość.
Umieszczenie budynku frontem do Glockengiefśerwall pozostawiało bardzo
duże pole manewru wobec planowanej już wtedy przez komisję konkursową
rozbudowy gmachu66.
Korpus miał układ trzytraktowy. Na parterze rozmieszczono westybul,
za nim - klatkę schodową z parą kwadratowych pomieszczeń po bokach, prze-
znaczonych na garderoby, a dalej - parę wąskich sal, w których miały się znaj-
dować wnętrza dla Kunstverein i gabinet rycin. Za główną klatką schodową
umieszczono salę kolumnową przeznaczoną do prezentacji rzeźb oraz cztery
małe klatki schodowe. Narożne kwadratowe skrzydła, zarówno na poziomie
parteru, jak i piętra, były jednoprzestrzenne. Na piętrze wokół centralnie
umieszczonej klatki schodowej, oświetlonej od góry świetlikiem, rozmiesz-
czono sale wystawowe, powtarzając rozkład pomieszczeń parteru. W tylnym
trakcie znajdowało się najważniejsze i największe pomieszczenie przeznaczone
do prezentowania kolekcji malarstwa. Architekci przykryli budynek rela-
tywnie płaskim sklepieniem z dużymi świetlikami, a całość nakryto dwoma
pogrążonymi dachami.
Projektanci zaproponowali fasady o klasycznej stylistyce, nawiązującej
do lombardzkiego renesansu67. Dyspozycja elewacji frontowej była jedno-
kondygnacyjna i nie zdradzała wewnętrznego rozkładu pięter. Elewacja miała
być dekorowana na dwa sposoby: malarsko i rzeźbiarsko. Elementy rzeźbiar-
skie pojawiały się na dekoracyjnych narożnikach (posągi artystów w niszach),
63 Gerhard Gerkens, Aus der Geschichte der Hamburger Kunsthalle, Hamburg 1969,
s. 10-12.
64 Harff, Hattendorff, Packheiser, Der Altbau der Hamburger Kunsthalle.s. 72-73.
65 Ibidem, s. 5.
66 Ibidem, s. 8.
67 Ibidem, s. 8-10.
150
Kulawczuk-
-Szostek
różniła się znacząco od tego, co zostało ostatecznie wybudowane. Pierwszy
projekt budynku składał się z 14 kart pokolorowanych akwarelą, spośród
których część jeszcze do 1969 r. znajdowała się w Archiwum Kunsthalle
w Hamburgu63. Cztery akwarele z przedstawieniami wnętrz zaginęły po jubile-
uszowej wystawie „Aus der Geschichte der Hamburger Kunsthalle” w 1969 r.64
Zaprojektowany przez Schirrmachera i von der Hude budynek został usy-
tułowany frontem na zachód, w stronę Glockengiefśerwall65. Składał się z dwu-
kondygnacyjnego korpusu na rzucie prostokąta i przylegających do niego
czterech kwadratowych narożnych alkierzowych skrzydeł, połączonych
ze sobą w pary arkadowymi pasażami. Front budynku w części korpusu
złożony był z siedmioprzęsłowego arkadowego podcienia pełniącego rolę
głównego wejścia do gmachu, z dekoracyjnie potraktowanymi narożnikami,
które zaznaczono ujętymi w obramienia ornamentami, oraz z niszami z figu-
rami w górnej kondygnacji. Narożne jednoprzęsłowe skrzydła w narożni-
kach były dekorowane podobnie. Zwieńczony niewysoką balustradą gzyms
kordonowy biegnący wokół budynku spajał wszystkie jego części w całość.
Umieszczenie budynku frontem do Glockengiefśerwall pozostawiało bardzo
duże pole manewru wobec planowanej już wtedy przez komisję konkursową
rozbudowy gmachu66.
Korpus miał układ trzytraktowy. Na parterze rozmieszczono westybul,
za nim - klatkę schodową z parą kwadratowych pomieszczeń po bokach, prze-
znaczonych na garderoby, a dalej - parę wąskich sal, w których miały się znaj-
dować wnętrza dla Kunstverein i gabinet rycin. Za główną klatką schodową
umieszczono salę kolumnową przeznaczoną do prezentacji rzeźb oraz cztery
małe klatki schodowe. Narożne kwadratowe skrzydła, zarówno na poziomie
parteru, jak i piętra, były jednoprzestrzenne. Na piętrze wokół centralnie
umieszczonej klatki schodowej, oświetlonej od góry świetlikiem, rozmiesz-
czono sale wystawowe, powtarzając rozkład pomieszczeń parteru. W tylnym
trakcie znajdowało się najważniejsze i największe pomieszczenie przeznaczone
do prezentowania kolekcji malarstwa. Architekci przykryli budynek rela-
tywnie płaskim sklepieniem z dużymi świetlikami, a całość nakryto dwoma
pogrążonymi dachami.
Projektanci zaproponowali fasady o klasycznej stylistyce, nawiązującej
do lombardzkiego renesansu67. Dyspozycja elewacji frontowej była jedno-
kondygnacyjna i nie zdradzała wewnętrznego rozkładu pięter. Elewacja miała
być dekorowana na dwa sposoby: malarsko i rzeźbiarsko. Elementy rzeźbiar-
skie pojawiały się na dekoracyjnych narożnikach (posągi artystów w niszach),
63 Gerhard Gerkens, Aus der Geschichte der Hamburger Kunsthalle, Hamburg 1969,
s. 10-12.
64 Harff, Hattendorff, Packheiser, Der Altbau der Hamburger Kunsthalle.s. 72-73.
65 Ibidem, s. 5.
66 Ibidem, s. 8.
67 Ibidem, s. 8-10.
150