DOI Artikel:
Piluk, Dominika: Próby uobecniania tradycji w gdańskiej architekturze lat dziewięćdziesiątych XX w.
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.52466#0252
Dominika
Piluk
II. 3. Gdańsk, kwartał zabudowy przy ulicy Stągiewnej, projekt: Stanisław Michel, Stefan
Philipp, Kazimierz Jarosz, Andrzej Sotkowski, 1997, fot. Dominika Piluk
Michel - część A, Kazimierz Jarosz - część B i C, oraz Stefan Philipp - część D30.
Projekt przewidywał wybudowanie trzy- lub czterokondygnacyjnych kamie-
nic, z pełnym podpiwniczeniem, przy czym na poziomie parteru i pierw-
szego piętra kwartał miał być zabudowany całkowicie, a powyżej - tylko przy
obwodzie, z pozostawieniem wewnętrznych dziedzińców ogrodowych31 (ii. 4).
Odpowiadało to postmodernistycznej zasadzie fasadowości, gdyż zdecydo-
wano się odtworzyć charakter dziewiętnastowiecznej ulicy bez przywracania
oryginalnego układu wnętrza zabudowy. Nie sposób więc nazwać odbudowy
ulicy Stągiewnej rekonstrukcją, jak to często robiono w czasie, gdy omawiany
kompleks powstawał. Wierniejszą imitację przewidziano - przynajmniej teo-
retycznie - tylko w wypadku kamienic, dla których zachowały się odpowiednie
materiały ikonograficzne32. Reszta poddana została dość swobodnej reinterpre-
tacji, nawiązującej do kontekstu miejsca. Ta „fasadowa rekonstrukcja” w pełni
zadowoliła jednak voxpopuli33. Fasady: od neorenesansowych i neoklasycystycz-
nych, poprzez udające spichlerze, aż do fachwerkowych, miały reaktywować
30 Archiwum Urzędu Miasta Gdańska, sygn. 1102, kat. B-99.
31 Ibidem.
32 Gab, Wiecha nad Stągiewną, „Wieczór Wybrzeża” 1997, nr 7, s. 4.
33 Wiesław Gruszkowski, Gust gdański - fakty i opinie [w:] Gust gdański, red. Bronisława
Dejna, Jakub Szczepański, Gdańsk 2004, s. 69.
252
Piluk
II. 3. Gdańsk, kwartał zabudowy przy ulicy Stągiewnej, projekt: Stanisław Michel, Stefan
Philipp, Kazimierz Jarosz, Andrzej Sotkowski, 1997, fot. Dominika Piluk
Michel - część A, Kazimierz Jarosz - część B i C, oraz Stefan Philipp - część D30.
Projekt przewidywał wybudowanie trzy- lub czterokondygnacyjnych kamie-
nic, z pełnym podpiwniczeniem, przy czym na poziomie parteru i pierw-
szego piętra kwartał miał być zabudowany całkowicie, a powyżej - tylko przy
obwodzie, z pozostawieniem wewnętrznych dziedzińców ogrodowych31 (ii. 4).
Odpowiadało to postmodernistycznej zasadzie fasadowości, gdyż zdecydo-
wano się odtworzyć charakter dziewiętnastowiecznej ulicy bez przywracania
oryginalnego układu wnętrza zabudowy. Nie sposób więc nazwać odbudowy
ulicy Stągiewnej rekonstrukcją, jak to często robiono w czasie, gdy omawiany
kompleks powstawał. Wierniejszą imitację przewidziano - przynajmniej teo-
retycznie - tylko w wypadku kamienic, dla których zachowały się odpowiednie
materiały ikonograficzne32. Reszta poddana została dość swobodnej reinterpre-
tacji, nawiązującej do kontekstu miejsca. Ta „fasadowa rekonstrukcja” w pełni
zadowoliła jednak voxpopuli33. Fasady: od neorenesansowych i neoklasycystycz-
nych, poprzez udające spichlerze, aż do fachwerkowych, miały reaktywować
30 Archiwum Urzędu Miasta Gdańska, sygn. 1102, kat. B-99.
31 Ibidem.
32 Gab, Wiecha nad Stągiewną, „Wieczór Wybrzeża” 1997, nr 7, s. 4.
33 Wiesław Gruszkowski, Gust gdański - fakty i opinie [w:] Gust gdański, red. Bronisława
Dejna, Jakub Szczepański, Gdańsk 2004, s. 69.
252