DOI issue:
Malarstwo
DOI article:Matyaszewska, Elżbieta: Maria Wodzicka - zapomniana malarka ze Lwowa
DOI Page / Citation link: https://doi.org/10.11588/diglit.37083#0296
294
ELŻBIETA MATYASZEWSKA
można «mała encyklopedia malarstwa francuskiego»”55. Podczas tej wysta-
wy Maria Wodzicka zaprezentowała 7 obrazów olejnych i w większości
z nich tematem była martwa natura56. Dwa z nich pokazała ponownie na sa-
mym początku roku następnego w Salonie Plastyków, także w warszawskim
Instytucie Propagandy Sztuki57. Ekspozycja została zorganizowana przez
ZZPAP i miała na celu prezentację twórczości artystów z 5 ośrodków, nale-
żących do Związku. Salon spotkał się jednak z ostrą krytyką recenzentów,
którzy zarzucali artystom, że nadal uprawiają postimpresjonizm lub kubizm
z jego licznymi pochodnymi. W „Pionie” w krótkiej relacji z wystawy została
wymieniona z nazwiska Maria Wodzicka, o której napisano, że „rozwiązuje
swe kompozycje z szerokich plam, o barwach ostrych - płasko”58. Kolejny
raz wystawia Wodzicka w Warszawie w roku 1937 podczas wystawy malar-
stwa, rzeźby i grafiki współczesnej, zorganizowanej przez Komitet Przyjaciół
Sztuki Polskiej w Resursie Obywatelskiej. Prace swe pokazało wówczas po-
nad 200 artystów z różnych ugrupowań i stowarzyszeń, toteż ekspozycja
miała charakter wybitnie przeglądowy, dający wyobrażenie o ówczesnych
prądach w polskiej plastyce.
Można przyjąć, iż lata trzydzieste XX wieku są dla Marii Wodzickiej
czasem bardzo dojrzałej twórczości, choć artystka ciągle nie określała jedno-
znacznie własnego stylu. Malując, nadal czerpała z dawnych wzorów i wydaje
się, że w ostatnich latach przed II wojną światową artystka pozostawała pod
dużym wpływem polskich kolorystów. Echa malarstwa Józefa Pankiewicza
i jego uczniów z Komitetu Paryskiego możemy z łatwością odnaleźć w obra-
zie Zaczytany (il. 6), pochodzącym z lat 1936- 194059. Kompozycję tworzy
rozświetlone wnętrze prostego pokoju, w którym główny bohater siedzi przy
biurku bokiem do widza, pochylając się ze skupieniem nad książką. W głębi
otwarte drzwi do kolejnego pomieszczenia wpuszczają do obrazu jeszcze
więcej światła. Na tle rozproszonego lazurowego błękitu i złocistych brązów
wyraźnym, krzyczącym wręcz akcentem staje się purpurowa bluza, starannie
powieszona na oparciu krzesła. Cały obraz przepełniony jest rozmigotanym
55 „Tygodnik Ilustrowany” 1935, nr 51-52, s. 1017-1018.
56 Wystawa Grupy Malarzy Lwowskich. Katalog, Warszawa IPS, grudzień 1935, s. 5,
poz. 44-50.
57 IPS Salon Plastyków Zw. Zaw. Pol. Art. Plastyków. Katalog, styczeń 1936, s. 23,
poz. 180, 181.
58 „Pion” 1936, nr 3, s. 7.
59 Na taki okres powstania wskazał warszawski Dom Aukcyjny, w którym obraz pojawił
się w 2000 r.
ELŻBIETA MATYASZEWSKA
można «mała encyklopedia malarstwa francuskiego»”55. Podczas tej wysta-
wy Maria Wodzicka zaprezentowała 7 obrazów olejnych i w większości
z nich tematem była martwa natura56. Dwa z nich pokazała ponownie na sa-
mym początku roku następnego w Salonie Plastyków, także w warszawskim
Instytucie Propagandy Sztuki57. Ekspozycja została zorganizowana przez
ZZPAP i miała na celu prezentację twórczości artystów z 5 ośrodków, nale-
żących do Związku. Salon spotkał się jednak z ostrą krytyką recenzentów,
którzy zarzucali artystom, że nadal uprawiają postimpresjonizm lub kubizm
z jego licznymi pochodnymi. W „Pionie” w krótkiej relacji z wystawy została
wymieniona z nazwiska Maria Wodzicka, o której napisano, że „rozwiązuje
swe kompozycje z szerokich plam, o barwach ostrych - płasko”58. Kolejny
raz wystawia Wodzicka w Warszawie w roku 1937 podczas wystawy malar-
stwa, rzeźby i grafiki współczesnej, zorganizowanej przez Komitet Przyjaciół
Sztuki Polskiej w Resursie Obywatelskiej. Prace swe pokazało wówczas po-
nad 200 artystów z różnych ugrupowań i stowarzyszeń, toteż ekspozycja
miała charakter wybitnie przeglądowy, dający wyobrażenie o ówczesnych
prądach w polskiej plastyce.
Można przyjąć, iż lata trzydzieste XX wieku są dla Marii Wodzickiej
czasem bardzo dojrzałej twórczości, choć artystka ciągle nie określała jedno-
znacznie własnego stylu. Malując, nadal czerpała z dawnych wzorów i wydaje
się, że w ostatnich latach przed II wojną światową artystka pozostawała pod
dużym wpływem polskich kolorystów. Echa malarstwa Józefa Pankiewicza
i jego uczniów z Komitetu Paryskiego możemy z łatwością odnaleźć w obra-
zie Zaczytany (il. 6), pochodzącym z lat 1936- 194059. Kompozycję tworzy
rozświetlone wnętrze prostego pokoju, w którym główny bohater siedzi przy
biurku bokiem do widza, pochylając się ze skupieniem nad książką. W głębi
otwarte drzwi do kolejnego pomieszczenia wpuszczają do obrazu jeszcze
więcej światła. Na tle rozproszonego lazurowego błękitu i złocistych brązów
wyraźnym, krzyczącym wręcz akcentem staje się purpurowa bluza, starannie
powieszona na oparciu krzesła. Cały obraz przepełniony jest rozmigotanym
55 „Tygodnik Ilustrowany” 1935, nr 51-52, s. 1017-1018.
56 Wystawa Grupy Malarzy Lwowskich. Katalog, Warszawa IPS, grudzień 1935, s. 5,
poz. 44-50.
57 IPS Salon Plastyków Zw. Zaw. Pol. Art. Plastyków. Katalog, styczeń 1936, s. 23,
poz. 180, 181.
58 „Pion” 1936, nr 3, s. 7.
59 Na taki okres powstania wskazał warszawski Dom Aukcyjny, w którym obraz pojawił
się w 2000 r.