TYCJAN — „NOWY APELLES"
49
2. Tycjan, Autoportret
Sztuka dała mu sławę i majątek. Osiągnął więc wszystko, o czym mógł marzyć człowiek (il. 2). Wreszcie
korzysta Vasari z pięknego określenia Aretina i nazywa Tycjana „Apellesem naszych czasów"8.
★
Apelles był ogromnie popularny w renesansowej literaturze i sztuce9. Piętnasto- i szesnasto wieczni
komentatorzy Pliniusza przejęli wszystkie legendy o sztuce antycznej, posługując się nimi dla zilustrowa-
nia pojęć renesansowej teorii sztuki10. Anegdoty te stały się też podstawą renesansowej legendy o sztuce.
Wydaje się, iż Petrarka po raz pierwszy w czasach nowożytnych przyrównał malarza współczesnego
do Apellesa11; starał się podkreślić w ten sposób doskonałość sztuki swego bohatera.
8 Vasari, op. cit., s. 571.
9 R. Forster, Die Verlâumdung des Apelles in der Renaissance, [w:] Jahrbuch d. preuss. Kunstsammlungen, 8, 1887, s. 29 in.
L. Freud, Apelles, [w:] Reallexikon zur deutschen Kunstgeschichte, Stuttgart 1937, 1, s. 747; M. Wintter, Die Quellen der
Pictura-Allegorien des Î7. Jahrhunderts zu Antwerpen, Diss. Koln 1957 oraz A. Chastel, The Age of Humanism, Europe 1480—
-1530, London 1963, s. 212, il. 72—74.
10 Por. Wintter, op. cit., s. 6 i nn.
11 Por. M. Rzepińska, [w:] L.B. Alberti, O malarstwie, Wrocław—Warszawa—Kraków 1963, s. 68, przypis 10
oraz G. Boccaccio, Decamerone, VI, 5.
4 — Rocznik Historii Sztuki, t. VIII
49
2. Tycjan, Autoportret
Sztuka dała mu sławę i majątek. Osiągnął więc wszystko, o czym mógł marzyć człowiek (il. 2). Wreszcie
korzysta Vasari z pięknego określenia Aretina i nazywa Tycjana „Apellesem naszych czasów"8.
★
Apelles był ogromnie popularny w renesansowej literaturze i sztuce9. Piętnasto- i szesnasto wieczni
komentatorzy Pliniusza przejęli wszystkie legendy o sztuce antycznej, posługując się nimi dla zilustrowa-
nia pojęć renesansowej teorii sztuki10. Anegdoty te stały się też podstawą renesansowej legendy o sztuce.
Wydaje się, iż Petrarka po raz pierwszy w czasach nowożytnych przyrównał malarza współczesnego
do Apellesa11; starał się podkreślić w ten sposób doskonałość sztuki swego bohatera.
8 Vasari, op. cit., s. 571.
9 R. Forster, Die Verlâumdung des Apelles in der Renaissance, [w:] Jahrbuch d. preuss. Kunstsammlungen, 8, 1887, s. 29 in.
L. Freud, Apelles, [w:] Reallexikon zur deutschen Kunstgeschichte, Stuttgart 1937, 1, s. 747; M. Wintter, Die Quellen der
Pictura-Allegorien des Î7. Jahrhunderts zu Antwerpen, Diss. Koln 1957 oraz A. Chastel, The Age of Humanism, Europe 1480—
-1530, London 1963, s. 212, il. 72—74.
10 Por. Wintter, op. cit., s. 6 i nn.
11 Por. M. Rzepińska, [w:] L.B. Alberti, O malarstwie, Wrocław—Warszawa—Kraków 1963, s. 68, przypis 10
oraz G. Boccaccio, Decamerone, VI, 5.
4 — Rocznik Historii Sztuki, t. VIII