Rocznik Historii Sztuki (9.1973)

114

EWA POLAK-TRAJDOS

75. Św. Jan Chrzciciel, fragment tryptyku
z Kamionki Małej

tu, przynajmniej w odniesieniu do sądeckiego, na
podstawie podobieństw technologicznych nie zaw-
sze może być miarodajne. Można by z równym po-
wodzeniem zakwestionować przynależność Assunty
z Przydonicy do szkoły sądeckiej ze względu na
wyjątkowe użycie srebra zamiast folii cynowej318,
a także kilku innych ołtarzy sądeckich z powodu
użycia jednobarwnej podmalówki należącej do rzad-
kości319. Niewątpliwe jest, że warsztaty miały swe
własne receptury, których tajemnice przekazywa-
no sobie tylko w ich obrębie. Nie dotyczyły one
jednak chyba zasadniczych metod opierających się

316 Wzorek, op. cit., s. 139.

317 Wzorek, /. с.

318 Wzorek, /. с.

319 Nykiel, op. cit., s. 13.

uważa się za dowód nieprzynależności ich do tej
szkoły. W ten sposób rysunek radełkowy użyty ja-
koby jedynie w Zdjęciu z krzyża Z Chomranic (prócz
Assunty z Cerekwi) według tego poglądu stanowi
o odrębności tych obrazów w stosunku do war-
sztatu sądeckiego316.

Jednakże radełkowanie występuje także, jak
pisaliśmy, w tryptyku z Jurkowa i Strażek z war-
sztatu Mistrza Maciej owickiego. Obie techniki, gra-
werowania i radełkowania, były jednakowo znane,
a nawet stosowane w jednym obrazie jednocześnie,
czego przykładem Assunta z Cerekwi. Wynika z te-
go, że ten sam warsztat mógł używać obu metod.

Podobnie uważa się, że obraz cerekiewski wy-
różnia się wśród pozostałych sądeckich zastosowa-
niem prawdziwego złota płatkowego i bolusu
czerwonego317. Wydaje nam się, że zakładanie
pochodzenia danego obrazu z określonego warszta-