Rocznik Historii Sztuki (15.1985)

84

MIECZYSŁAW PASZKIEWICZ

114. S. delia Bella, Stojący Po-
lak, Luwr, nr 200

i

115. S. delia Bella, Jeździec polski, Luwr. nr
201

116. S. delia Bella, Jeździec polski, Luwr,
nr 202

■-. ' Ą i

4

fe

Nr 44. Przedstawia (bardzo szkicowo) jeźdźca ze skrzydłem (czy raczej: skrzydłami) na tarczy;
można by łączyć go z postacią „husarza", ale nie z Wjazdu do Paryża, łecz z Wjazdu do Rzymu.
W istocie jednak — jak to już wskazałem uprzednio — źródłem tej koncepcji jest drzeworyt
Melchiora Lorcha, przedstawiający jeźdźca tureckiego. W żadnym razie nie można zgodzić się
z opinią autorki katalogu, że rysunek ten przedstawia „szkic z natury jednego z dwóch ambasadorów
polskich w Paryżu, 29 października 1645 roku" („Studio dal vero di uno dei due Ambasciatori
polacchi a Parigi, il 29 ottobre 1645")2 15. Ponieważ rysunek oczywiście nie przedstawia duchownego,
i to w dodatku biskupa, więc wchodziłby tu w rachubę tylko Opaliński. Wiele grzechów obciąża
sumienie pana wojewody poznańskiego, ale przecież nie tak jednak diabeł straszny, jakby autorka
rzymskiego katalogu chciała, by go malowano.

Za Polaków — i to związanych z Wjazdem do Paryża — uznał tych jeźdźców w turbanach także
Adam Broż w swym interesującym skądinąd artykule: Wjazd Posła Ossolińskiego, opublikowanym

215 Ibidem, s. 33.