DOI Artikel:
Mikocka-Rachubowa, Katarzyna: Mistrz Nagrobka Provany - rzeźbiarz krakowski przełomu XVI i XVII wieku
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.13596#0067
MISTRZ NAGROBKA PROVANY - RZEŹBIARZ KRAKOWSKI PRZEŁOMU XVI I XVII WIEKU
63
DE Ł'OR N AMBNTO RVSTICO,
L < prime ofert RufUcht fwmfm ta ęttfla mo&>, doi jksçç ë firn «Шад&е еф gto§mt»tc} m
U fue cmmiflurt forto fate cm jamm êtigtntit*
Wpoi est etęmttt fiu Hhcatirętp comfirtirana АЫ ArcUttai vdeni) mmitm iimtnttU;
t fmtó cm t^f}opk«o/:egk était fictrulagh nanti ; futro m цифо moda hmrmè^i
coujmt ëiigenm lewrtn, & gprcffoglkfgmfe* eon fiu foht&gi.
roqarfti Sfigdi incteciiitiftrftummtmentj,
ЕсфИей meà fi i vomie ytrimê) id орт t tpmio ii imitation ë iitmnte in totteh рш, e $
Śocmmt^gorTMem^come ftvtit qui fotta èfegitSo.
Atemdtà Arttetetti Ыпт vohtto vfér ntęgiar М&ефр7ериъ4т1осжр<1*теШо>шётж>
tutu id'ofttt Ы htmo origm ck Сорт RujUa, mcherû che eematemmtt fi 4ке g fuxtcë
FI NIT О L'ORD1NE THOSCANO ВТ RVJTICO
INCOMINCÏA IL DORICO.
45. Sebastiano Serlio, wzory rustyki. Wg S. Serlio,
Regole gênerali di architettura, k. 16v.
Przez cały ten czas nie notuje się większych odstępstw od przyjętej reguły; indywidualność artysty mogła
sobie pozwolić jedynie na drobne warianty układu rąk czy nóg, nie wykraczające jednak poza ramy
przyjętej konwencji. Interesującą sprawą jest zagadnienie bezpośredniego wzorca dla przedstawie-
nia biskupa Kostki. Od razu, ze względu na wyraźne różnice, można wykluczyć posągi biskupów
Maciejowskiego (1552) i Konarskiego (1576, Canavesi), jak również figury Tomickiego i Gamrata, z któ-
rymi łączy go podobieństwo raczej pośrednie. Posąg Kostki jest natomiast bardzo bliski figurom micha-
łowiczowskim, a niewątpliwym wzorem była dla jego twórcy figura biskupa Padniewskiego, prezen-
tująca identyczny układ — ze skrzyżowanymi nogami, znacznym uniesieniem lewego kolana, podpar-
ciem głowy jedną ręką i podobnym ułożeniem drugiej, trzymającej księgę. Zbliżony jest także sposób
kształtowania szat obu posągów: układają się w duże płaszczyzny i są miękko udrapowane przy szyi i na
rękawach.
Figury kobiece również nawiązują do pewnych rozwiązań XVI-wiecznej rzeźby krakowskiej — dzieł
Berecciego czy Michałowicza. We wszystkich, podobnie jak w dziełach naszej grupy, zauważamy brak
przełożenia nogi, a jedynie jej mniej lub bardziej silne zgięcie w kolanie i podobny układ rąk, z których
jedna, zgięta w łokciu, spoczywa na płycie, jak u Opalińskiej w Radlinie (por. figura Urszuli Leżeńskiej
63
DE Ł'OR N AMBNTO RVSTICO,
L < prime ofert RufUcht fwmfm ta ęttfla mo&>, doi jksçç ë firn «Шад&е еф gto§mt»tc} m
U fue cmmiflurt forto fate cm jamm êtigtntit*
Wpoi est etęmttt fiu Hhcatirętp comfirtirana АЫ ArcUttai vdeni) mmitm iimtnttU;
t fmtó cm t^f}opk«o/:egk était fictrulagh nanti ; futro m цифо moda hmrmè^i
coujmt ëiigenm lewrtn, & gprcffoglkfgmfe* eon fiu foht&gi.
roqarfti Sfigdi incteciiitiftrftummtmentj,
ЕсфИей meà fi i vomie ytrimê) id орт t tpmio ii imitation ë iitmnte in totteh рш, e $
Śocmmt^gorTMem^come ftvtit qui fotta èfegitSo.
Atemdtà Arttetetti Ыпт vohtto vfér ntęgiar М&ефр7ериъ4т1осжр<1*теШо>шётж>
tutu id'ofttt Ы htmo origm ck Сорт RujUa, mcherû che eematemmtt fi 4ке g fuxtcë
FI NIT О L'ORD1NE THOSCANO ВТ RVJTICO
INCOMINCÏA IL DORICO.
45. Sebastiano Serlio, wzory rustyki. Wg S. Serlio,
Regole gênerali di architettura, k. 16v.
Przez cały ten czas nie notuje się większych odstępstw od przyjętej reguły; indywidualność artysty mogła
sobie pozwolić jedynie na drobne warianty układu rąk czy nóg, nie wykraczające jednak poza ramy
przyjętej konwencji. Interesującą sprawą jest zagadnienie bezpośredniego wzorca dla przedstawie-
nia biskupa Kostki. Od razu, ze względu na wyraźne różnice, można wykluczyć posągi biskupów
Maciejowskiego (1552) i Konarskiego (1576, Canavesi), jak również figury Tomickiego i Gamrata, z któ-
rymi łączy go podobieństwo raczej pośrednie. Posąg Kostki jest natomiast bardzo bliski figurom micha-
łowiczowskim, a niewątpliwym wzorem była dla jego twórcy figura biskupa Padniewskiego, prezen-
tująca identyczny układ — ze skrzyżowanymi nogami, znacznym uniesieniem lewego kolana, podpar-
ciem głowy jedną ręką i podobnym ułożeniem drugiej, trzymającej księgę. Zbliżony jest także sposób
kształtowania szat obu posągów: układają się w duże płaszczyzny i są miękko udrapowane przy szyi i na
rękawach.
Figury kobiece również nawiązują do pewnych rozwiązań XVI-wiecznej rzeźby krakowskiej — dzieł
Berecciego czy Michałowicza. We wszystkich, podobnie jak w dziełach naszej grupy, zauważamy brak
przełożenia nogi, a jedynie jej mniej lub bardziej silne zgięcie w kolanie i podobny układ rąk, z których
jedna, zgięta w łokciu, spoczywa na płycie, jak u Opalińskiej w Radlinie (por. figura Urszuli Leżeńskiej