DOI Artikel:
Kempe, Antje: Etos wojskowy i drogi kariery: o dwóch nagrobkach marszałka Melchiora von Hatzfeldta
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.14572#0089
O DWÓCH NAGROBKACH MARSZAŁKA MELCHIORA VON HATZFELDTA
83
11. Tablica inskrypcyjna na południowej ścianie kaplicy,
Prusice, kościół parafialny św. Jakuba Starszego. Fot. A. Kempę
i kaplicą sugerowany jest postaciami puttów. Te przyporządkowane sferze świeckiej i opłakujące zmarłego
na nagrobku trzymają tarcze heraldyczne; znajdują one odpowiednik w postaci puttów siedzących na belko-
waniu ścian, demonstrujących swój smutek. Muzykujące putta pod sklepieniem kontynuują natomiast temat
muzyczny, który pojawił się już na samej tumbie. Tam właśnie bębny, kotły i trąby, w pełni wpisane w sferę
ziemską, nadają od początku rytm i dają sygnał do ataku. W sferze niebiańskej dominują już trąby i kotły
orkiestry anielskiej, przypominając o nadchodzącym czasie, w którym zabrzmią trąby Sądu Ostatecznego.
ANALOGIE I PRECEDENSY INNE NAGROBKI Z WARSZTATU KERNÓW
Ojciec Achillesa Kerna, Michael Kern III (1580-1649), jako artysta dał się poznać dzięki nagrobkom
wykonanym dla hrabiów Hohenlohe w Langenburgu, Wertheim i Ôhringen, na których dworze otrzymywał
także inne zlecenia. Dwa przykłady jego dzieł staną się dowodami na formalne analogie pomiędzy nagrob-
kami z warsztatu Kerna a nagrobkami Hatzfeldta.
Nagrobek Filipa Ernesta von Hohenlohe-Langcnburg i jego żony w kościele parafialnym w Langenbur-
gu został wykonany w latach 1629-1631 przez Michaela Kerna (il. 12). Inskrypcja na profilu płyty wierzch-
niej, dodana w czasie konserwacji na początku XX w., podaje Michaela Kerna jako wykonawcę oraz rok
1630 jako datę jego powstania44.
Na tumbie znajdują się dwie postacie zmarłych. Leżą oni na podłożu przypominającym cienką matę.
W nogach mają dodane atrybuty w postaci hełmu i rękawic oraz psa. Filip Ernest został wyobrażony w zbroi
paradnej, co wzmaga reprezentacyjny aspekt dzieła. Na pancerzu znajdują się ponadto przedstawienia bi-
tewne. W prawej dłoni zmarły dzierży buławę marszałkowską. Lewą rękę złożoną ma na ciele.
„Michael Kern zu Forchtenberg invenit et sculpsit Anno 1630. Karl Federlin zu Ulm restauravit Anno 1906".
83
11. Tablica inskrypcyjna na południowej ścianie kaplicy,
Prusice, kościół parafialny św. Jakuba Starszego. Fot. A. Kempę
i kaplicą sugerowany jest postaciami puttów. Te przyporządkowane sferze świeckiej i opłakujące zmarłego
na nagrobku trzymają tarcze heraldyczne; znajdują one odpowiednik w postaci puttów siedzących na belko-
waniu ścian, demonstrujących swój smutek. Muzykujące putta pod sklepieniem kontynuują natomiast temat
muzyczny, który pojawił się już na samej tumbie. Tam właśnie bębny, kotły i trąby, w pełni wpisane w sferę
ziemską, nadają od początku rytm i dają sygnał do ataku. W sferze niebiańskej dominują już trąby i kotły
orkiestry anielskiej, przypominając o nadchodzącym czasie, w którym zabrzmią trąby Sądu Ostatecznego.
ANALOGIE I PRECEDENSY INNE NAGROBKI Z WARSZTATU KERNÓW
Ojciec Achillesa Kerna, Michael Kern III (1580-1649), jako artysta dał się poznać dzięki nagrobkom
wykonanym dla hrabiów Hohenlohe w Langenburgu, Wertheim i Ôhringen, na których dworze otrzymywał
także inne zlecenia. Dwa przykłady jego dzieł staną się dowodami na formalne analogie pomiędzy nagrob-
kami z warsztatu Kerna a nagrobkami Hatzfeldta.
Nagrobek Filipa Ernesta von Hohenlohe-Langcnburg i jego żony w kościele parafialnym w Langenbur-
gu został wykonany w latach 1629-1631 przez Michaela Kerna (il. 12). Inskrypcja na profilu płyty wierzch-
niej, dodana w czasie konserwacji na początku XX w., podaje Michaela Kerna jako wykonawcę oraz rok
1630 jako datę jego powstania44.
Na tumbie znajdują się dwie postacie zmarłych. Leżą oni na podłożu przypominającym cienką matę.
W nogach mają dodane atrybuty w postaci hełmu i rękawic oraz psa. Filip Ernest został wyobrażony w zbroi
paradnej, co wzmaga reprezentacyjny aspekt dzieła. Na pancerzu znajdują się ponadto przedstawienia bi-
tewne. W prawej dłoni zmarły dzierży buławę marszałkowską. Lewą rękę złożoną ma na ciele.
„Michael Kern zu Forchtenberg invenit et sculpsit Anno 1630. Karl Federlin zu Ulm restauravit Anno 1906".