DOI Artikel:
Burno, Filip: Metropolia, "stolica narodu" i centrum hispanidad: architectura Madrytu 1850-1975
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.14577#0188
182
FILIP BURNO
41. Madryt, kościół Matki Boskiej z Guadalupe, arch. Félix Candela i Enrique de la Mora, 1962-1965.
Fot. 1965, w archiwum parafialnym
50. zaczęto coraz odważniej wprowadzać nowe rozwiązania formalno-przestrzenne. Z ciekawszych przykła-
dów takich nowoczesnych świątyń warto wspomnieć kościół pw. Matki Boskiej z Guadalupe, autorstwa
Feliksa Candeli i meksykańskiego architekta Enrique de la Mory (il. 40). Centralna budowla, wzniesiona
w latach 1962-1965 (przy ulicy Puerto Rico 1), została nakryta namiotowym dachem o łamanych połaciach.
Jest to typowa dla twórczości Candeli ekspresyjna, rzeźbiarska konstrukcja łupinowra. Ciekawe są także ele-
wacje z ostrosłupowymi „przyporami" o surowej fakturze nieotynkowanego żelbetu. Brutali styczne formy
skontrastowano ze ścianami składającymi się z drobnych, przeprutych licznymi nieregularnymi otworami,
betonowych płytek (il. 41).
Ze wspominanych sygnatariuszy „Manifestu Alhambra" należy także wymienić Francisca Javiera Sâenz
de Oizę (1918-2000). Jego najciekawszą madrycką realizacją jest budynek zwany Torres Blancas (Białe
Wieże), położony przy ruchliwej drodze Avenida de America (il. 42^43). Sâenz de Oiza od połowy lat 50.
współpracował z Juanem Huartem, przemysłowcem i deweloperem z Navarry, który wspierał hiszpańską
sztukę i architekturę nowoczesną. Organizował wystawy młodych artystów, np. zrzeszonych w grupie „Gaur".
W latach 1967-1975 wydawał pismo „Nueva Forma", poświęcone nowym zjawiskom w kulturze hiszpań-
FILIP BURNO
41. Madryt, kościół Matki Boskiej z Guadalupe, arch. Félix Candela i Enrique de la Mora, 1962-1965.
Fot. 1965, w archiwum parafialnym
50. zaczęto coraz odważniej wprowadzać nowe rozwiązania formalno-przestrzenne. Z ciekawszych przykła-
dów takich nowoczesnych świątyń warto wspomnieć kościół pw. Matki Boskiej z Guadalupe, autorstwa
Feliksa Candeli i meksykańskiego architekta Enrique de la Mory (il. 40). Centralna budowla, wzniesiona
w latach 1962-1965 (przy ulicy Puerto Rico 1), została nakryta namiotowym dachem o łamanych połaciach.
Jest to typowa dla twórczości Candeli ekspresyjna, rzeźbiarska konstrukcja łupinowra. Ciekawe są także ele-
wacje z ostrosłupowymi „przyporami" o surowej fakturze nieotynkowanego żelbetu. Brutali styczne formy
skontrastowano ze ścianami składającymi się z drobnych, przeprutych licznymi nieregularnymi otworami,
betonowych płytek (il. 41).
Ze wspominanych sygnatariuszy „Manifestu Alhambra" należy także wymienić Francisca Javiera Sâenz
de Oizę (1918-2000). Jego najciekawszą madrycką realizacją jest budynek zwany Torres Blancas (Białe
Wieże), położony przy ruchliwej drodze Avenida de America (il. 42^43). Sâenz de Oiza od połowy lat 50.
współpracował z Juanem Huartem, przemysłowcem i deweloperem z Navarry, który wspierał hiszpańską
sztukę i architekturę nowoczesną. Organizował wystawy młodych artystów, np. zrzeszonych w grupie „Gaur".
W latach 1967-1975 wydawał pismo „Nueva Forma", poświęcone nowym zjawiskom w kulturze hiszpań-