DOI Artikel:
Krzyżagórska-Pisarek, Katarzyna: Samson i Dalila Rubensa: problematyka atrybucji a polityka wystawiennicza muzeów
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.14577#0213
6. Peter Paul Rubens, Sąd Parysa, olej, deska, 133,9 x 174,5 cm, ок. 1597-1599.
Londyn, National Gallery © The National Gallery, London. Fot. dzięki uprzejmości muzeum
David Jaffé, próbując bronić się na łamach gazety „The Guardian"81, zaznaczył, że na wystawie cho-
dziło o pokazanie różnorodności źródeł, z których czerpał Rubens (dlaczego nie było więc obrazów nauczy-
cieli Rubensa?), które złożyły się na jego indywidualny styl. Dodał również, że pokazano „większość jego
najważniejszych obrazów galeryjnych z tego okresu"82. Można z tym stwierdzeniem polemizować. Na wysta-
wie zabrakło na przykład słynnego Autoportretu z Izabellą Brandt (1609), ze Starej Pinakoteki w Monachium,
czy Czterech filozofów (1611) z Galleria Pitti - autoportretu Rubensa z bratem Filipem. Zabrakło również
Śmierci Seneki (1608-1609) z Monachium oraz Junony i Argus a (1610-1611) z Kolonii. Obrazy te jednak
są zdecydowanie subtelniejsze w kolorze i modelunku, a więc nie „pasowałyby" do lansowanego stylu Sam-
sona i Dalili. Na wystawie zabrakło jednak przede wszystkim podstawowych obrazów, kluczowych dla
określenia stylu Rubensa po powrocie z Włoch, czyli Pokłonu Trzech Króli (1609, przemalowanego w 1629),
z Prado, oraz Podniesienia krzyża (1610) z Antwerpii. Wydaje się, że podobna konfrontacja stylu i techniki
wykonania wypadłaby jednak na niekorzyść Samsona i Dalili czy Rzezi niewiniątek.
Nie pokazano również niedawno odnalezionego po zawieruchach II wojny światowej Tarkwiniusza
i Lukrecji (1609-1610) z Moskwy (prywatna kolekcja, tymczasowo w Ermitażu) oraz Zuzanny i starców
(1609-1610) z Academia San Fernando w Madrycie, których porównanie byłoby niezwykle interesujące.
W inspirowanej sztuką włoską Zuzannie i starcach kolory są zdecydowanie bardziej subtelne i stonowane
(np. wyszukana ciemna czerwień draperii), faktura zróżnicowana o dobrze widocznych i spontanicznych
pociągnięciach pędzla, a oddanie piękna kobiecego ciała już w pełni mistrzowskie. Brak tam grubych
1 D. Jaffé, Right ofreply, „The Guardian", 2 XI 2005.
2 Ibidem.
Londyn, National Gallery © The National Gallery, London. Fot. dzięki uprzejmości muzeum
David Jaffé, próbując bronić się na łamach gazety „The Guardian"81, zaznaczył, że na wystawie cho-
dziło o pokazanie różnorodności źródeł, z których czerpał Rubens (dlaczego nie było więc obrazów nauczy-
cieli Rubensa?), które złożyły się na jego indywidualny styl. Dodał również, że pokazano „większość jego
najważniejszych obrazów galeryjnych z tego okresu"82. Można z tym stwierdzeniem polemizować. Na wysta-
wie zabrakło na przykład słynnego Autoportretu z Izabellą Brandt (1609), ze Starej Pinakoteki w Monachium,
czy Czterech filozofów (1611) z Galleria Pitti - autoportretu Rubensa z bratem Filipem. Zabrakło również
Śmierci Seneki (1608-1609) z Monachium oraz Junony i Argus a (1610-1611) z Kolonii. Obrazy te jednak
są zdecydowanie subtelniejsze w kolorze i modelunku, a więc nie „pasowałyby" do lansowanego stylu Sam-
sona i Dalili. Na wystawie zabrakło jednak przede wszystkim podstawowych obrazów, kluczowych dla
określenia stylu Rubensa po powrocie z Włoch, czyli Pokłonu Trzech Króli (1609, przemalowanego w 1629),
z Prado, oraz Podniesienia krzyża (1610) z Antwerpii. Wydaje się, że podobna konfrontacja stylu i techniki
wykonania wypadłaby jednak na niekorzyść Samsona i Dalili czy Rzezi niewiniątek.
Nie pokazano również niedawno odnalezionego po zawieruchach II wojny światowej Tarkwiniusza
i Lukrecji (1609-1610) z Moskwy (prywatna kolekcja, tymczasowo w Ermitażu) oraz Zuzanny i starców
(1609-1610) z Academia San Fernando w Madrycie, których porównanie byłoby niezwykle interesujące.
W inspirowanej sztuką włoską Zuzannie i starcach kolory są zdecydowanie bardziej subtelne i stonowane
(np. wyszukana ciemna czerwień draperii), faktura zróżnicowana o dobrze widocznych i spontanicznych
pociągnięciach pędzla, a oddanie piękna kobiecego ciała już w pełni mistrzowskie. Brak tam grubych
1 D. Jaffé, Right ofreply, „The Guardian", 2 XI 2005.
2 Ibidem.