DOI Artikel:
Jaroszewski, Tadeusz Stefan; Rottermund, Andrzej; Uniwersytet Warszawski [Mitarb.]: Nieznane materiały do Aleksandrii i Szpanowa: (na marginesie wystawy widków architektonicznych w malarstwie polskim)
DOI Seite / Zitierlink:https://doi.org/10.11588/diglit.19550#0064
I
24. A. Radziwiłłowa ze Steckich, Szpanów, Pałac i oficynka, 1835, а к w., MNW, Nieb. 237/1
autorstwo całości. Jej upodobania w sposób wyraźny zaciążyły nad ogólnym charakterem całego
założenia. I tak np. hetmanowa nie chciała budować okazałego pałacu. „Ja lubię sadzić, a nie
budować; pierwsze trudniejsze od drugiego i wymaga daleko więcej czasu — mawiała — Po mnie,
jeżeli synowi mojemu zachce się budować i marmurowe pałace, będzie miał z czego"49. Tymi
właśnie upodobaniami wytłumaczyć możemy relatywnie skromny pałacyk główny.
Aleksandria stała się typową jeszcze dla XVIII stulecia rezydencją pawilonową, gdzie funkcje
pałacu rozbite zostały na szereg niewielkich pawilonów. Typowe dla XVIII wieku były również
orientalne zamiłowania fundatorki przejawiające się w architekturze budowli parkowych. Osobiste
jej skłonności znalazły wyraz w upamiętnieniu niektórych członków najbliższej rodziny, jak np.
Potemkina, który był jej wujem, lub Woroncowa, który był jej zięciem. Duma wynikająca z za-
żyłych stosunków z rodziną panującą wyraziła się w złoconych tablicach pod topolami kana-
dyjskimi sadzonymi rękami Romanowych.
49 WAP Kraków, Archiwum Potockich z Krzeszowic. Sygn. Pot. D. 120. Teczka zawiera m. in. zbiór odcinków
obszernego artykułu pt. Biała Cerkiew. Sylwetka Aleksandry z Engelhardtów hrabiny Branickiej, drukowanego
w jakiejś galicyjskiej gazecie w 2 połowie XIX wieku. Artykuł ogłoszony jest anonimowo. Pod tytułem znajduje
się uwaga: „Przełożył z rosyjskiego K. S.".
60
24. A. Radziwiłłowa ze Steckich, Szpanów, Pałac i oficynka, 1835, а к w., MNW, Nieb. 237/1
autorstwo całości. Jej upodobania w sposób wyraźny zaciążyły nad ogólnym charakterem całego
założenia. I tak np. hetmanowa nie chciała budować okazałego pałacu. „Ja lubię sadzić, a nie
budować; pierwsze trudniejsze od drugiego i wymaga daleko więcej czasu — mawiała — Po mnie,
jeżeli synowi mojemu zachce się budować i marmurowe pałace, będzie miał z czego"49. Tymi
właśnie upodobaniami wytłumaczyć możemy relatywnie skromny pałacyk główny.
Aleksandria stała się typową jeszcze dla XVIII stulecia rezydencją pawilonową, gdzie funkcje
pałacu rozbite zostały na szereg niewielkich pawilonów. Typowe dla XVIII wieku były również
orientalne zamiłowania fundatorki przejawiające się w architekturze budowli parkowych. Osobiste
jej skłonności znalazły wyraz w upamiętnieniu niektórych członków najbliższej rodziny, jak np.
Potemkina, który był jej wujem, lub Woroncowa, który był jej zięciem. Duma wynikająca z za-
żyłych stosunków z rodziną panującą wyraziła się w złoconych tablicach pod topolami kana-
dyjskimi sadzonymi rękami Romanowych.
49 WAP Kraków, Archiwum Potockich z Krzeszowic. Sygn. Pot. D. 120. Teczka zawiera m. in. zbiór odcinków
obszernego artykułu pt. Biała Cerkiew. Sylwetka Aleksandry z Engelhardtów hrabiny Branickiej, drukowanego
w jakiejś galicyjskiej gazecie w 2 połowie XIX wieku. Artykuł ogłoszony jest anonimowo. Pod tytułem znajduje
się uwaga: „Przełożył z rosyjskiego K. S.".
60