Rocznik Muzeum Narodowego w Warszawie (14.1970)

Mimo fragmentarycznego zachowania figurki zaliczenie jej do typu „Eesa legionisty" nie
budzi raczej wątpliwości. Takie przypuszczenie potwierdza bowiem układ prawej uzbrojonej
ręki i charakterystyczne odłamanie terakoty z lewej strony, które mogła spowodować wypuk-
łość owalnej tarczy.
Okres rzymski I—II w.n.e.

6. BES Z WĘŻEM
Nr inw. 149560 MN
Tell Atrib 1962
Wys. 0,10 m

Glina żółto-różowa, przełom czarny
Forma jednoczęściowa

Brak torsu od górnej granicy piersi wzwyż, prawej ręki, prawej nogi
i lewej od połowy uda

Bes stojący, nagi, z górną częścią grubego lewego uda, z wydatnym, obwisłym brzuchem
i zaznaczonym pępkiem. Fallus uwydatniony. Lewa ręka przyciśnięta do torsu i opuszczona
w dół trzyma węża nieco poniżej jego głowy. Wąż oplata się wokół ręki Besa.

Publikacja: zabytek nie publikowany.

Analogie: Breccia, Monuments, jw., t. I, tabl. XXXVI, 6; Mogensen, jw., tabl. XXXIV, A, 192.

Fragment figurki znaleziony został w centralnej części wykopalisk. Zachowane w całości
analogiczne przedstawienia pozwalają przypuszczać, że prawa ręka Besa wzniesiona była do
góry i uzbrojona w miecz, co również potwierdza sam typ przedstawienia „Besa z wężem".
Już w tym małym fragmencie widać dbałość w oddaniu szczegółów anatomicznych: uda, brzu-
cha, fallusa. Ten sam układ lewej ręki i węża, obwisły brzuch i grube udo posiada figurka tera-
kotowa publikowana przez Breccię oraz analogiczne przedstawienie Besa na steli z kolekcji
Ny Carlsberg datowanej przez Mogensena na okres ptolemejski. Na tej podstawie można wy-
datować zabytek na okres ptolemejski I w.p.n.e.

7. i 8. BES Z WĘŻEM

Nr inw. 148720 i 148724 MN

Tell Atrib 1957

Wys. 0,092 m, szer. 0,088 m

Wapień, nikłe ślady czerwonej polichromii

Relief zachowany w dwóch fragmentach: głowa z koroną i ręka

29