Rocznik Muzeum Narodowego w Warszawie (14.1970)

Głowa Besa wydobyta wypukłym reliefem z prostokątnego płaskiego tła. Na głowie wznosi
się korona z pięcioma wachlarzowato rozchodzącymi się piórami strusimi, które zakończone
półokrągło tworzą łukowatą linię. Wydatne pomarszczone czoło z brwiami w kształcie wygię-
tych ku górze rogów. Okrągłe duże oczy obramowane. Gruby nos z rozszerzonymi nozdrzami,
wyciągnięty szeroki język. Zwierzęce duże uszy, uwypuklone policzki, broda z wydzielonymi
kosmykami sięga ramion. Brak oddzielenia szyi od tułowia, widoczny zarys prawego ramie-
nia. Po lewej stronie Besa na całej długości zachowanego fragmentu steli wijący się tułów węża.

Wypukły relief prawej ręki. Ręka zgięta w łokciu pod kątem prostym, uniesiona do góry.
W dłoni rękojeść miecza z poprzecznym trzonkiem. Nad łokciem fragment przewiązania.

Publikacja: zabytki nie publikowane.
Analogie: Mogensen. jw., tabl. XXXIV, A, 191.

Obydwa fragmenty reliefu zostały znalezione w północno-zachodniej części odcinka N. Stele
mają jednakową wysokość i ślady czerwonej polichromii. To nasuwa przypuszczenie, że two-
rzyły one całość, jeden relief. Ale z drugiej strony, przy porównaniu z innymi przedstawieniami
Besa, nasuwają się następujące spostrzeżenia:

1. prawa uzbrojona ręka Besa uniesiona jest nad głową zazwyczaj w ten sposób, że miecz za-
chodzi przed koronę,

2. podniesiona ręka na ogół nie jest zgięta pod kątem prostym,

3. nie spotyka się przedstawień, gdzie Bes trzymałby miecz z poprzecznym trzonkiem,

4. brak w przedstawieniach tego rodzaju przewiązania na przedramieniu.

30