DOI Heft:
Egipt
DOI Artikel:Nitka, Krystyna; Muzeum Narodowe w Warszawie [Mitarb.]: Przedstawienia Besa w zbiorach Muzeum Narodowego
DOI Seite / Zitierlink:https://doi.org/10.11588/diglit.19554#0041
Rozdzielone części fallusa mogły być zakończone głowami wężów lub kwiatami czy też pąkami
lotosu (a może akantu) — szczególnie zarys po prawej stronie przypomina ten kształt. Prawdo-
podobne wydawać się może także przypuszczenie, iż prawa strona fallusa kończyła się kwiatem
lotosu, a lewa głową węża. Zarówno elementy roślinne, jak i zwierzęce towarzyszą wizerunkom
Besa, zwłaszcza w typie Besa fallicznego. Analogie, które dotyczą w głównej mierze samej kom-
pozycji, pozwalają właśnie na taką interpretację, szczególnie płaskorzeźba z muzeum w Buda-
peszcie (okres ptolemejski) i relief z Ny Carlsberg (okres meroicki). Pierwsza z wymienionych
analogii przedstawia Besa z „... liśćmi akantu po obu stronach druga, postać oplecioną
wężami. Relief z Faras wydatowany został na okres meroicki79. Umiejscowienie zabytku w ok-
resie I w.p.n.e.—I w.n.e. potwierdzają wspomniane analogie.
15. BES FALLICZNY
Nr. inw. 141188 MN
Tell Edfu 1939
Wys. 0,08 m
Glina brązowa ze śladami jasnobrązowej polichromii
Zachowana noga do wysokości uda, fallus i fragment bazy
Krótka i gruba noga z uwypuklonym kolanem i zaznaczonymi
palcami opiera się na trzycentymetrowej czworokątnej bazie. Zarys
fallusa sięgającego prawie podstawy figurki.
Publikacja: Tell Edfou 1939, s. 456, tabl. XXVIII, 35.
Analogie: P e r d r i z e t, Les terres cuite, jw., tabl. XLII.
Jedynym elementem pozwalającym określić typ przedstawienia jest wyeksponowany fallus.
Porównanie z zachowaną w całości terakotową figurką z kolekcji Fouqueta, gdzie noga i fallus
przedstawione są w ten sam sposób, pozwala przypuścić, że brak tu było innych atrybutów.
Fragment datowany stratygraficznie na okres rzymski I w.n.e.
16. MASKA BESA
Nr inw. 139429 MN
Tell Edfu 1938
Wys. 0,08 m
Glina różowa
Brak prawej górnej części twarzy i uszu oraz rewersu
"Michałowski, Faras II, jw., s. 12, il. 13.
37
lotosu (a może akantu) — szczególnie zarys po prawej stronie przypomina ten kształt. Prawdo-
podobne wydawać się może także przypuszczenie, iż prawa strona fallusa kończyła się kwiatem
lotosu, a lewa głową węża. Zarówno elementy roślinne, jak i zwierzęce towarzyszą wizerunkom
Besa, zwłaszcza w typie Besa fallicznego. Analogie, które dotyczą w głównej mierze samej kom-
pozycji, pozwalają właśnie na taką interpretację, szczególnie płaskorzeźba z muzeum w Buda-
peszcie (okres ptolemejski) i relief z Ny Carlsberg (okres meroicki). Pierwsza z wymienionych
analogii przedstawia Besa z „... liśćmi akantu po obu stronach druga, postać oplecioną
wężami. Relief z Faras wydatowany został na okres meroicki79. Umiejscowienie zabytku w ok-
resie I w.p.n.e.—I w.n.e. potwierdzają wspomniane analogie.
15. BES FALLICZNY
Nr. inw. 141188 MN
Tell Edfu 1939
Wys. 0,08 m
Glina brązowa ze śladami jasnobrązowej polichromii
Zachowana noga do wysokości uda, fallus i fragment bazy
Krótka i gruba noga z uwypuklonym kolanem i zaznaczonymi
palcami opiera się na trzycentymetrowej czworokątnej bazie. Zarys
fallusa sięgającego prawie podstawy figurki.
Publikacja: Tell Edfou 1939, s. 456, tabl. XXVIII, 35.
Analogie: P e r d r i z e t, Les terres cuite, jw., tabl. XLII.
Jedynym elementem pozwalającym określić typ przedstawienia jest wyeksponowany fallus.
Porównanie z zachowaną w całości terakotową figurką z kolekcji Fouqueta, gdzie noga i fallus
przedstawione są w ten sam sposób, pozwala przypuścić, że brak tu było innych atrybutów.
Fragment datowany stratygraficznie na okres rzymski I w.n.e.
16. MASKA BESA
Nr inw. 139429 MN
Tell Edfu 1938
Wys. 0,08 m
Glina różowa
Brak prawej górnej części twarzy i uszu oraz rewersu
"Michałowski, Faras II, jw., s. 12, il. 13.
37