Rocznik Muzeum Narodowego w Warszawie (14.1970)

19. Dłoń — fragment posągu chryzelefantowego z Delf, ok. 570 r. p.n.e., wg
G. M. A. Richter, The sculpture and sculptors of the Greeks. New Haven

1950, il. 432

scy, świadczyć o tym może, pięć zupełnie innych stylowo główek również z kości słoniowej,
ale mniejszej skali, znalezionych również w Delfach obok wyżej omówionych283. Główki te
(5,5—9 cm wys.), są płasko ścięte z wierzchu. Twarze ich mają rysy bardziej surowe, a kształty
zbliżone do trójkąta. Styl ich tak różny od wyżej omówionych głów dużych wskazuje, że wyszły
one z atelier artystów nurtu doryckiego. Główki te miały również inkrustowane oczy, a jedna
z nich ma nawet drążone brwi w sposób przypominający egipski284. O tym, że wpływ sztuki
egipskiej był silny na grecką sztukę archaiczną, a szczególnie na takie ośrodki jak Naukratis,
a za jej pośrednictwem na Rodos i inne wyspy Morza Egejskiego, wiemy na podstawie wyko-
palisk285. Wpływy te docierały również do Grecji właściwej, czego najlepszym dowodem jest
wspomniana wyżej główka z Delf, wykonana w stylu wyraźnie egiptyzującym, wyrażającym się
w pociągłym owalu twarzy, wystających kościach policzkowych, dość wąskich, nieco skośnie
ustawionych oczach i głęboko drążonych brwiach, prawdopodobnie pierwotnie inkrustowanych
tak jak i oczy. Również do bardzo interesujących rzeźb z kości słoniowej znalezionych w Del-

283 A m a n d r y, Rapport preliminaire, jw., tabl. 21—22.

284 Jw.

285 H o g a r t h, jw., tabl. 28, 30—31; P o u 1 s e n, jw., s. 83 i nast.

142