Rocznik Muzeum Narodowego w Warszawie (14.1970)

ZAŁĄCZNIK

Chronologiczny układ nawarstwień na niszy, na podstawie badań przeprowadzonych w czasie
prac konserwatorskich. Stratygrafia rozsunięta, z wielokrotnym powiększeniem skali grubość:

wysokość

Warstwę najwcześniejszą reprezentuje tynk jasny, ziarnisty zachowany obecnie
tylko na czaszy. Na nim na białym tle była namalowana pierwsza kompozycja:
siedząca Madonna w tonacji fioletowej. Resztki jej zachowały się pod tynkiem
czaszy, a także w części środkowej jako negatyw na następnym z kolei tynku
żółtawo-brązowawym. Był on nałożony na pierwsze malowidło w części środ-
kowej na grubość ok. 1 cm, a po bokach cieniej. Ku górze był on coraz cieńszy.
Środka czaszy nie pokryto nim wcale, a jedynie cienko jej boki. Całość przeciąg-
nięto grubo pobiałką i wykonano drugie malowidło: Madonnę stojącą, na żół-
tym tle, w szacie bogato zdobionej zielenią. W ciągu swojego istnienia malowidło
to ulegać musiało dość poważnym zniszczeniom o czym świadczyły liczne łaty
i reperacje, a także okopcenia i zwęglony osad w części środkowej i po prawej
stronie Madonny. Wreszcie malowidło to zostało wyrównane tynkiem mulistym
i pokryte tynkiem szarym, po czym na grubej warstwie pobiały namalowano kom-
pozycję trzecią, obecnie widoczną. Jest to również Madonna, ale na tle szaro-
niebieskim w gwiazdy. Poza aureolą ma na głowie koronę. To malowidło zanim
zostało ostatecznie zasypane piaskami pustyni przeżyło około 200 lat w stanie
odsłoniętym. Zachowało się w bardzo dobrym stanie. Najbardziej drastycznym
uszkodzeniem (świadomym) są dziury wybite w twarzach Madonny i Dzieciątka,
w miejscach gdzie były oczy.

farba

.. ,, reperacja
pobiałka

tynk I

jasny, ziarnisty

m

tynk brązowy, mulisty

tynk III
szary

^ tynk II

żółtawo-brązowy m« " n ff ™ przypalony osad

r

455