Lija Skalska-Miecik
POKŁOSIE WYSTAWY MONOGRAFICZNEJ STANISŁAWA LENTZA
• W ystawa monograficzna Stanisława Lentza, zorganizowana we wrześniu—październiku
1976 roku przez Galerię Sztuki Polskiej Muzeum Narodowego w Warszawie1, nie była związana
z jakąś konkretną, znaczącą datą czy rocznicą. Została pomyślana jako kolejna z ekspozycji
muzealnych poświęconych twórczości najwybitniejszych przedstawicieli warszawskiego środo-
wiska artystycznego, ukazujących ich dorobek twórczy w możliwie najpełniejszy, maksymalnie
wyczerpujący sposób. W wypadku Lentza zadanie takie było szczególnie trudne. Bowiem już
pierwsze, wstępne kwerendy i prace przygotowawcze zaskoczyły organizatorów wystawy skalą
strat, jakie poniosło jego oeuvre. Przypomnieć należy tu, że dorobek artysty dotkliwie ucierpiał
przede wszystkim w czasie ostatniej wojny — w roku 1939, a następnie w czasie Powstania
Warszawskiego spłonęły wszystkie obrazy i rysunki Lentza będące w posiadaniu jego córki
dr Romany Modrakowskiej (był to największy zbiór dzieł artysty) oraz wiele innych prac ma-
larza, pozostających w rękach prywatnych w Warszawie.
Lista istniejących obiektów, będąca wynikiem żmudnych poszukiwań, objęła około dziewięć-
dziesięciu obrazów olejnych i trzydziestu rysunków oraz tekę litograficzną dwudziestu plansz,
lista zaginionych — aż sto trzydzieści dzieł malarskich i setki rysunków. W tej sytuacji prezen-
tacja zachowanych dzieł kryła w sobie poważne ryzyko — fragmentaryczny pokaz mógł przecież
stać się krzywdzącym dla artysty, uniemożliwiając obiektywną ocenę jego osiągnięć twórczych,
zwłaszcza że na liście zaginionych dzieł Lentza znalazł się szereg jego najcenniejszych prac.
Fakt ten w sposób decydujący wpłynął na koncepcję wystawy, a przede wszystkim jej kata-
logu2. Jego autorzy uwzględnili wszystkie dziedziny działalności twórczej Lentza, a jednocze-
1 Komisarzem wystawy była autorka niniejszego sprawozdania, sekretarzem — mgr Elżbieta Charazińska.
2 Stanisław Lentz, Katalog wystawy monograficznej, Muzeum Narodowe w Warszawie. Warszawa 1976.
Przedmowa:S. Lorentz; redakcja: L. Skalska-Miecik; konsultacja: K. Sroczyńska. Autorzy:
L. Skalska-Miecik (wstęp, kalendarium oraz obrazy ze zbiorów warszawskich i kolekcji prywatnych);
E. Charazińska (obrazy ze zbiorów pozawarszawskich, obrazy zaginione, spis wystaw); K. Załęski
(rysunki); E. Milicer (grafika); M. Anders (spis rysunków Stanisława Lentza zamieszczonych, w czaso-
pismach); E. Makomaska (6 rysunków ze zbiorów Muzeum Teatralnego).
171
POKŁOSIE WYSTAWY MONOGRAFICZNEJ STANISŁAWA LENTZA
• W ystawa monograficzna Stanisława Lentza, zorganizowana we wrześniu—październiku
1976 roku przez Galerię Sztuki Polskiej Muzeum Narodowego w Warszawie1, nie była związana
z jakąś konkretną, znaczącą datą czy rocznicą. Została pomyślana jako kolejna z ekspozycji
muzealnych poświęconych twórczości najwybitniejszych przedstawicieli warszawskiego środo-
wiska artystycznego, ukazujących ich dorobek twórczy w możliwie najpełniejszy, maksymalnie
wyczerpujący sposób. W wypadku Lentza zadanie takie było szczególnie trudne. Bowiem już
pierwsze, wstępne kwerendy i prace przygotowawcze zaskoczyły organizatorów wystawy skalą
strat, jakie poniosło jego oeuvre. Przypomnieć należy tu, że dorobek artysty dotkliwie ucierpiał
przede wszystkim w czasie ostatniej wojny — w roku 1939, a następnie w czasie Powstania
Warszawskiego spłonęły wszystkie obrazy i rysunki Lentza będące w posiadaniu jego córki
dr Romany Modrakowskiej (był to największy zbiór dzieł artysty) oraz wiele innych prac ma-
larza, pozostających w rękach prywatnych w Warszawie.
Lista istniejących obiektów, będąca wynikiem żmudnych poszukiwań, objęła około dziewięć-
dziesięciu obrazów olejnych i trzydziestu rysunków oraz tekę litograficzną dwudziestu plansz,
lista zaginionych — aż sto trzydzieści dzieł malarskich i setki rysunków. W tej sytuacji prezen-
tacja zachowanych dzieł kryła w sobie poważne ryzyko — fragmentaryczny pokaz mógł przecież
stać się krzywdzącym dla artysty, uniemożliwiając obiektywną ocenę jego osiągnięć twórczych,
zwłaszcza że na liście zaginionych dzieł Lentza znalazł się szereg jego najcenniejszych prac.
Fakt ten w sposób decydujący wpłynął na koncepcję wystawy, a przede wszystkim jej kata-
logu2. Jego autorzy uwzględnili wszystkie dziedziny działalności twórczej Lentza, a jednocze-
1 Komisarzem wystawy była autorka niniejszego sprawozdania, sekretarzem — mgr Elżbieta Charazińska.
2 Stanisław Lentz, Katalog wystawy monograficznej, Muzeum Narodowe w Warszawie. Warszawa 1976.
Przedmowa:S. Lorentz; redakcja: L. Skalska-Miecik; konsultacja: K. Sroczyńska. Autorzy:
L. Skalska-Miecik (wstęp, kalendarium oraz obrazy ze zbiorów warszawskich i kolekcji prywatnych);
E. Charazińska (obrazy ze zbiorów pozawarszawskich, obrazy zaginione, spis wystaw); K. Załęski
(rysunki); E. Milicer (grafika); M. Anders (spis rysunków Stanisława Lentza zamieszczonych, w czaso-
pismach); E. Makomaska (6 rysunków ze zbiorów Muzeum Teatralnego).
171