Rocznik Muzeum Narodowego w Warszawie (30.1986)

one króla składającego ofiary dwóm formom głównego bóstwa tam czczonego — Amonowi-Re
i Amonowi-Kamutefowi. Jeszcze bardziej spektakularnym wynikiem jest rekonstrukcja pół-
nocnej ściany sali hypostylowej, o długości ponad 20 m. Pomiędzy dzielącymi tę ścianę wejściami
umieszczono w górnym pasie szereg wyobrażeń procesji ze świętą barką Amona (il. 3) i sceny
ofiar, w dolnym m.in. przepiękne przedstawienie symbolicznej koronacji króla przez boga Atuma
oraz obdarzanie władcy symbolami milionów lat panowania.

W obu wymienionych przypadkach ilość oryginalnego materiału już jest wystarczająca do
podjęcia próby trwałej rekonstrukcji tych ścian, a istnieje jeszcze możliwość znalezienia dalszych
fragmentów wypełniających luki. Jest rzeczą oczywistą, że rekonstrukcja in situ pojedynczych
ścian świątyni nie jest możliwa ani celowa (ze względu na polichromię płaskorzeźby muszą być
chronione przed słońcem i wiatrem) i trudno jest przewidzieć, czy wyniki dalszych prac dopro-
wadzą do możliwości zrekonstruowania bardziej zwartego zespołu architektonicznego — np.
kilku kaplic. W każdym razie, z chaotycznej masy dziesiątków tysięcy większych i mniejszych
fragmentów znalezionych w gruzach budowli zaczynają się wyłaniać uporządkowane, długie
ciągi rytualnych przedstawień o bardzo wysokiej jakości artystycznej.

Następne sezony prac wyspecjalizowanego zespołu powinny przynieść odpowiedź na py-
tanie, czy rekonstrukcja choćby części świątyni jest możliwa, czy też należy liczyć się tylko z mu-
zealną ekspozycją zrekonstruowanych partii.