DOI Heft:
Sprawozdania
DOI Artikel:Kopff, Andrzej: Sprawozdanie z działalności Muzeum Narodowego w roku 1952
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.21218#0190
nowo wystawionego zespołu rzeczowego tworzy w sali drugiej niewielka gru-
pa cennych sreber stołowych i dekoracyjnych z okresu późnego renesansu
i baroku.
W głównej gablocie sali siódmej, mieszczącej szaty liturgiczne z w. XVI—
XVIII oraz częściowo ubiory świeckie z w. XVIII—XIX, zmieniony został
układ ekspozycji w dążeniu do bardziej przejrzystego pokazu ornatów, dalma-
tyk i kap, które uzupełniono jeszcze manipularzami, stułami i tp., przy czym
znalazły się tutaj przeniesione z innych gablot haftowane kolumny ornatów
pochodzenia polskiego. Ekspozycji dopełniły przeniesione z magazynu naczy-
nia liturgiczne z w. XIV—XIX, jak relikwiarze i kielichy, tworząc w ten
sposób interesujący i charakterystyczny zespół. W tejże sali zawieszono także
antepedium z Rudawy (około r. 1502) pochodzące z kaplicy Olbrachta na
Wawelu oraz gobelin brukselski, wystawione uprzednio w sali II piętra.
Jako ważną innowację należy podkreślić wprowadzenie światła sztucznego
do dwóch gablot z ubiorami i szatami, przez co rozjaśniono mroczne dotych-
czas ich wnętrza.
W sali ceramiki i szkła na II piętrze usunięto ze środka dwie gabloty,
trzy inne zaś ustawiono na tle okien, przez co cała kolekcja szkieł weneckich,
saskich i polskich znalazła się w lepszym oświetleniu; zwiększyła się przy tym
przelotowość sali, uprzednio zbyt ciasnej. W gablotach z porcelaną przegru-
powano okazy, ograniczając przy tym liczbę eksponatów do bardziej typo-
wych i cenniejszych oraz wprowadzając układ rzeczowy według fabryk i ma-
nufaktur, z zachowaniem w ich obrębie porządku chronologicznego.
W sali zabytków sztuki Bliskiego Wschodu, położonej również na II pię-
trze, wystawiono niezwykle cenny dywan perski z w. XVI (ryc. 115), poło-
żony na podkładzie z szarego płótna na niskim, specjalnie zaprojektowanym,
drewnianym podeście i zabezpieczony od kurzu taflami szklanymi. Ten spo-
sób ekspozycji był podyktowany obawą przed uszkodzeniem nadwątlonej
tkaniny w wypadku zawieszenia jej na ścianie.
Kładąc nacisk na instruktywny charakter wystawy wprowadzono dwie
duże tablice z tekstem traktującym o ceramice i szkle oraz sześć mniejszych,
objaśniających poszczególne zespoły zabytków, jak porcelanę miśnieńską,
emalie, wyroby z kości oraz okazy sztuki chińskiej i japońskiej. Uzupełniono
wystawę nowo opracowanymi etykietami, odnoszącymi się do poszczególnych
obiektów w liczbie 204 oraz wymieniono 85 dawnych napisów. Cały ety-
kietaż został wykonany na szkle gwaszem odpowiedniego koloru, w formie
jak najbardziej dyskretnej i estetycznej.
Wystawa działu militariów zajmuje trzy salki w klasztorku
oraz przejście łączące dwa bydynki muzealne (ul. Pijarska 6 i 15).
Omawiana wystawa uległa w ciągu roku dość istotnym zmianom, mie-
szczącym się jednakże w ramach przyjętych zasad ekspozycji Oddziału. Naj-
obszerniejszą salkę „Zbrojowni", po usunięciu z niej zbroi polskich, przeznaczo-
no na pomieszczenie uzbrojenia zachodnio-europejskiego z okresu renesansu
184
pa cennych sreber stołowych i dekoracyjnych z okresu późnego renesansu
i baroku.
W głównej gablocie sali siódmej, mieszczącej szaty liturgiczne z w. XVI—
XVIII oraz częściowo ubiory świeckie z w. XVIII—XIX, zmieniony został
układ ekspozycji w dążeniu do bardziej przejrzystego pokazu ornatów, dalma-
tyk i kap, które uzupełniono jeszcze manipularzami, stułami i tp., przy czym
znalazły się tutaj przeniesione z innych gablot haftowane kolumny ornatów
pochodzenia polskiego. Ekspozycji dopełniły przeniesione z magazynu naczy-
nia liturgiczne z w. XIV—XIX, jak relikwiarze i kielichy, tworząc w ten
sposób interesujący i charakterystyczny zespół. W tejże sali zawieszono także
antepedium z Rudawy (około r. 1502) pochodzące z kaplicy Olbrachta na
Wawelu oraz gobelin brukselski, wystawione uprzednio w sali II piętra.
Jako ważną innowację należy podkreślić wprowadzenie światła sztucznego
do dwóch gablot z ubiorami i szatami, przez co rozjaśniono mroczne dotych-
czas ich wnętrza.
W sali ceramiki i szkła na II piętrze usunięto ze środka dwie gabloty,
trzy inne zaś ustawiono na tle okien, przez co cała kolekcja szkieł weneckich,
saskich i polskich znalazła się w lepszym oświetleniu; zwiększyła się przy tym
przelotowość sali, uprzednio zbyt ciasnej. W gablotach z porcelaną przegru-
powano okazy, ograniczając przy tym liczbę eksponatów do bardziej typo-
wych i cenniejszych oraz wprowadzając układ rzeczowy według fabryk i ma-
nufaktur, z zachowaniem w ich obrębie porządku chronologicznego.
W sali zabytków sztuki Bliskiego Wschodu, położonej również na II pię-
trze, wystawiono niezwykle cenny dywan perski z w. XVI (ryc. 115), poło-
żony na podkładzie z szarego płótna na niskim, specjalnie zaprojektowanym,
drewnianym podeście i zabezpieczony od kurzu taflami szklanymi. Ten spo-
sób ekspozycji był podyktowany obawą przed uszkodzeniem nadwątlonej
tkaniny w wypadku zawieszenia jej na ścianie.
Kładąc nacisk na instruktywny charakter wystawy wprowadzono dwie
duże tablice z tekstem traktującym o ceramice i szkle oraz sześć mniejszych,
objaśniających poszczególne zespoły zabytków, jak porcelanę miśnieńską,
emalie, wyroby z kości oraz okazy sztuki chińskiej i japońskiej. Uzupełniono
wystawę nowo opracowanymi etykietami, odnoszącymi się do poszczególnych
obiektów w liczbie 204 oraz wymieniono 85 dawnych napisów. Cały ety-
kietaż został wykonany na szkle gwaszem odpowiedniego koloru, w formie
jak najbardziej dyskretnej i estetycznej.
Wystawa działu militariów zajmuje trzy salki w klasztorku
oraz przejście łączące dwa bydynki muzealne (ul. Pijarska 6 i 15).
Omawiana wystawa uległa w ciągu roku dość istotnym zmianom, mie-
szczącym się jednakże w ramach przyjętych zasad ekspozycji Oddziału. Naj-
obszerniejszą salkę „Zbrojowni", po usunięciu z niej zbroi polskich, przeznaczo-
no na pomieszczenie uzbrojenia zachodnio-europejskiego z okresu renesansu
184