DOI Artikel:
Tatarkiewicz, Władysław: Architektura barokowa Brazylii
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.52432#0026
22
Władysław Tatarkiewicz
Te gładkie mury z dużymi, regularnie rozmieszczonymi oknami, z kryty-
mi dachówka niskimi dachami zdają się pozastylowe i pozaczasowe, jednakże
swym lekkim ciężarem gatunkowym, brakiem jakichkolwiek elementów ma-
sywnych i mocnych, płaskością ścian, lekkimi wygięciami gzymsów, portali,
ram okiennych zdradzają historykowi swe pochodzenie z XVIII w., ukazują
formy znane również w Europie, bardzo wówczas zestandaryzowane i między-
narodowe. Jedynie pewne szczegóły, jak sylweta dachu lub płytkie balkony,
wskazują, że wzory szły z Portugalii. Ale to co w Portugalii czy innych krajach
Europy było jednym tylko z licznych typów architektury, występujących jed-
nocześnie wXVIII w., tu - stało się normą, powszechnym brazylijskim „sty-
lem kolonialnym”.
Najwięcej zabytków jego przechowało się w Minas Gerais. Ładne przy-
kłady: Casa dos Cointos (mennica) w Ouro Preto lub Palacio Municipalidade
w Marianie [il. 1], ale również zwykłe domu prywatne, jak te co otaczają Car-
ino w Ouro Preto lub Assiz w S. Joao del Rei.
[1. Palacio Municipalidade w Mariana (fot. Ewa Kubiak, Przemysław Lipiński)]
Piękne zabytki stylu, acz z natury rzeczy szczególnie proste stanowią sta-
re budynki klasztorne np. benedyktyński w Campos lub Santos. Dawniej doma-
mi tego typu zabudowane były całe miasta strefy wybrzeża. W Sao Paulo nie
zostało ich wcale, w Rio de Janeiro bardzo niewiele; Largo do Boticario jest
bodaj ostatnim dobrze zachowanym zakątkiem. Tam na tle stoków górskich
i ciemnej zieleni lasów, w cieni olbrzymich mangheir, opodal błękitnym fajan-
sem wykładanych studni, ta prosta a wytworna architektura ukazuje swą uro-
dę. Za ażurowymi okiennicami i w szlachetnym drzewie rzeźbionymi drzwia-
Władysław Tatarkiewicz
Te gładkie mury z dużymi, regularnie rozmieszczonymi oknami, z kryty-
mi dachówka niskimi dachami zdają się pozastylowe i pozaczasowe, jednakże
swym lekkim ciężarem gatunkowym, brakiem jakichkolwiek elementów ma-
sywnych i mocnych, płaskością ścian, lekkimi wygięciami gzymsów, portali,
ram okiennych zdradzają historykowi swe pochodzenie z XVIII w., ukazują
formy znane również w Europie, bardzo wówczas zestandaryzowane i między-
narodowe. Jedynie pewne szczegóły, jak sylweta dachu lub płytkie balkony,
wskazują, że wzory szły z Portugalii. Ale to co w Portugalii czy innych krajach
Europy było jednym tylko z licznych typów architektury, występujących jed-
nocześnie wXVIII w., tu - stało się normą, powszechnym brazylijskim „sty-
lem kolonialnym”.
Najwięcej zabytków jego przechowało się w Minas Gerais. Ładne przy-
kłady: Casa dos Cointos (mennica) w Ouro Preto lub Palacio Municipalidade
w Marianie [il. 1], ale również zwykłe domu prywatne, jak te co otaczają Car-
ino w Ouro Preto lub Assiz w S. Joao del Rei.
[1. Palacio Municipalidade w Mariana (fot. Ewa Kubiak, Przemysław Lipiński)]
Piękne zabytki stylu, acz z natury rzeczy szczególnie proste stanowią sta-
re budynki klasztorne np. benedyktyński w Campos lub Santos. Dawniej doma-
mi tego typu zabudowane były całe miasta strefy wybrzeża. W Sao Paulo nie
zostało ich wcale, w Rio de Janeiro bardzo niewiele; Largo do Boticario jest
bodaj ostatnim dobrze zachowanym zakątkiem. Tam na tle stoków górskich
i ciemnej zieleni lasów, w cieni olbrzymich mangheir, opodal błękitnym fajan-
sem wykładanych studni, ta prosta a wytworna architektura ukazuje swą uro-
dę. Za ażurowymi okiennicami i w szlachetnym drzewie rzeźbionymi drzwia-