DOI Artikel:
Weinreich, Otto: Theoi epēkooi
DOI Seite / Zitierlink:https://doi.org/10.11588/diglit.37285#0014
2
O. WEINREICH
Verehrung und Gebet gesprochen wird; da erscheint έπήκοος
mehrfach (931 B-C): Οίδίπους, φαμέν, άτιμασθεις έπεΰξατο τοΐς
αύτοΰ τέκνοις, α δή και πας υμνεί τέλεα και έπήκοα1 γενέσθαι
παρά θεών, Άμύντορά τε Φοινίκι τφ έαυτοΰ έπαράσασθαι παιδί
θυμωθέντα και Ίππολυτω Θησέα και ετέρους ά'λλοις μυρίους μυ-
ρίοις, ών γέγονε σαφές έπηκόους είναι γονεϋσι προς τέκνα θεούς-
αραιός γάρ γονεύς έκγόνοις, ώς ούδεις έτερος άλλοις, δικαιότατα, μη
δή τις άτιμαζομένφ μεν διαφερόντως πατρί προς παίδων και μητρί
θεόν έπήκοον εύχαΐς ήγείσθω γίγνεσθαι κατά φύσιν, τιμωμένω
δε ά'ρα και περιχαρεϊ σφοδρά γενομένω, και διά τά τοιαΰτα εύχαΐς
λιπαρώς εις άγαδά τοΐς παισι παρακαλοϋντος ί)εοΰς, ουκ άρα τά
τοιαΰτα άκουειν έ'ξ ίσου και νέμειν αυτούς ήγησόμεθα; weiter
unten (931 D): ού γάρ αν έπήκοος ήν αυτών2. Bei Pindar
ist das Vorkommen der Form έπάκοοι zweifelhaft; Hand-
schriften und Scholien geben Olymp. XIV 15 έπάκοοι νΰν bei
der Anrufung von Aglaia, Euphrosyne und Thalia, Hermanns
έπάκοοι το νϋν steht der Überlieferung näher als der meist
aufgenommene Vorschlag von Bergk έπακοοίτε νΰν. Feierlich
klingt das Gebet an Demeter und Kora in den Thesmopho-
riazusen, das wie so manches andere bei Aristophanes
die Form des rituellen Gebets wiedergeben mag (1154 ff.):
μόλετον, έλθετον, άντόμεθ’, ώ
Θεσμοφόρω πολυποτνία
εί και πρότερόν ποτ’ έπηκόω
ήλθετε, νΰν άφίκεσθ’ ίκετεΰομεν,
ένθάδ? ήμϊν.
Helena, die Schwester der Dioskuren, zu der man im Sturm
des Meeres um Hilfe flehte, war den Schiffern gnädig (ή
Ελένη τοΐς χειμαζομένοις κατά θάλασσαν έπήκοος έστι, Schob Eur.
Orest. 1637), und von Hermes und Herakles rühmt Leoni-
das von Tarent, dass sie άμφω μέν θνατοΐς εύάκοοι seien
(Α.Ρ. IX 316; Geffcken, Leonidas von Tarent, Fleck. Jahrb.
1 Passiv, vgl. Lykophron 125; 460: έπήκοοι λιταί, Bitten die Erhörung
finden; ευχήν έπήκοον auf einer Inschrift aus Kyzikos, AM. IX 1884,19;
Hasluck, Cyzicus 276, 86.
2 Menexenos 247 D: ών εΰχοντο τά μέγιστα αΰτοΐς οί θεοί έπήκοοι
γεγόνασιν.
O. WEINREICH
Verehrung und Gebet gesprochen wird; da erscheint έπήκοος
mehrfach (931 B-C): Οίδίπους, φαμέν, άτιμασθεις έπεΰξατο τοΐς
αύτοΰ τέκνοις, α δή και πας υμνεί τέλεα και έπήκοα1 γενέσθαι
παρά θεών, Άμύντορά τε Φοινίκι τφ έαυτοΰ έπαράσασθαι παιδί
θυμωθέντα και Ίππολυτω Θησέα και ετέρους ά'λλοις μυρίους μυ-
ρίοις, ών γέγονε σαφές έπηκόους είναι γονεϋσι προς τέκνα θεούς-
αραιός γάρ γονεύς έκγόνοις, ώς ούδεις έτερος άλλοις, δικαιότατα, μη
δή τις άτιμαζομένφ μεν διαφερόντως πατρί προς παίδων και μητρί
θεόν έπήκοον εύχαΐς ήγείσθω γίγνεσθαι κατά φύσιν, τιμωμένω
δε ά'ρα και περιχαρεϊ σφοδρά γενομένω, και διά τά τοιαΰτα εύχαΐς
λιπαρώς εις άγαδά τοΐς παισι παρακαλοϋντος ί)εοΰς, ουκ άρα τά
τοιαΰτα άκουειν έ'ξ ίσου και νέμειν αυτούς ήγησόμεθα; weiter
unten (931 D): ού γάρ αν έπήκοος ήν αυτών2. Bei Pindar
ist das Vorkommen der Form έπάκοοι zweifelhaft; Hand-
schriften und Scholien geben Olymp. XIV 15 έπάκοοι νΰν bei
der Anrufung von Aglaia, Euphrosyne und Thalia, Hermanns
έπάκοοι το νϋν steht der Überlieferung näher als der meist
aufgenommene Vorschlag von Bergk έπακοοίτε νΰν. Feierlich
klingt das Gebet an Demeter und Kora in den Thesmopho-
riazusen, das wie so manches andere bei Aristophanes
die Form des rituellen Gebets wiedergeben mag (1154 ff.):
μόλετον, έλθετον, άντόμεθ’, ώ
Θεσμοφόρω πολυποτνία
εί και πρότερόν ποτ’ έπηκόω
ήλθετε, νΰν άφίκεσθ’ ίκετεΰομεν,
ένθάδ? ήμϊν.
Helena, die Schwester der Dioskuren, zu der man im Sturm
des Meeres um Hilfe flehte, war den Schiffern gnädig (ή
Ελένη τοΐς χειμαζομένοις κατά θάλασσαν έπήκοος έστι, Schob Eur.
Orest. 1637), und von Hermes und Herakles rühmt Leoni-
das von Tarent, dass sie άμφω μέν θνατοΐς εύάκοοι seien
(Α.Ρ. IX 316; Geffcken, Leonidas von Tarent, Fleck. Jahrb.
1 Passiv, vgl. Lykophron 125; 460: έπήκοοι λιταί, Bitten die Erhörung
finden; ευχήν έπήκοον auf einer Inschrift aus Kyzikos, AM. IX 1884,19;
Hasluck, Cyzicus 276, 86.
2 Menexenos 247 D: ών εΰχοντο τά μέγιστα αΰτοΐς οί θεοί έπήκοοι
γεγόνασιν.