Zakład Architektury Polskiej i Historii Sztuki <Warschau> [Hrsg.]: Biuletyn Historii Sztuki i Kultury (7.1939)

152

SZ. ZAJCZYK

(3>


Fot. Sz. Z aj czyli
Ze zbiorów Centr. Biura Inwent. Min. W. R. i O. P.
Ryc. 108. Widok od poludnio-zachodu.


O S /O /S 20
-1 ...1 i I
Ryc. 109. Plan przyziemia wg Grotte’go.

dowania nowej murowanej bóżnicy. Zdecydowano się przystąpić na nowo do
budowy. Najbliższej soboty rabin miał na ten temat przemowę w bóżnicy,
poczym gmina zdecydowała wybudować w roku 1815 nową bóżnicę. Wszyscy
obecni zaczęli zgłaszać ofiary na ten cel „każden według swoich możliwości,
od największych do najmniejszych". Powołano siedem osób do komitetu
budowy. Z nich czterech najbogatszych miało za zadanie ogólne baczenie nad
całym przedsięwzięciem i kontrolę finansową. Pozostali trzej zobowiązali się
całkowicie uwolnić się od osobistych zajęć i przebywać na budowie „od samego
rana do ukazania się gwiazd", do zakupywania materiałów budowlanych („ka-
mienie, drzewo, żelazo, cegły, wapno i wszystko potrzebne") dostarczania ich
na czas w miarę potrzeby, do czuwania „aby budujący nie trwonili publicznych
pieniędzy" i aby niczego nie „psuli" oraz do prowadzenia wszelkich rachunków.
O nich powiada kronika, że są to „ludzie, którzy mają zrozumienie dla wspania-
łych gmachów" i że „Pan Bóg obdarzył ich rozumem i wiedzą o budownictwie".
Józef Samuel, syn rabina, zapisywał do pinaksu wydatki i dochody związane
z budową oraz przyjmował ofiary. , Na czele komitetu stał rabin wraz z sądem