— 312 —
Alten: cqpevbövn1), funda0-). Ist der Ring au der Stelle, in
welche der Stein gefasst wird, massiv, so nennt man die Ver-
tiefung, in welcher der Stein liegt, nach der Aelmlichkeit mit
einem Troge irueXoc oder irueXic3), auch wohl kukXoc'1) oder
udvbpa5), bei den Römern palaG); doch werden diese Aus-
drücke auch ganz identisch mit cqpevbövri oder funda gebraucht.
Steine von besonders schöner Durchsichtigkeit oder bei denen
man die Gravirung auch beim Halten gegen das Licht er-
kennen wollte, wurden nicht massiv, sondern ä jour gefasst,
sodass die Fassung nur den äussersten Rand des Steines um-
schloss7). Das Fassen der Edelsteine nennen die Griechen
beeiv8), die Römer cludere oder includerc9). Ein Ring ohne
Stein heisst bciKTÜ\ioc ÖTreipujv10).
Die Fassung lag wohl, wie oben erwähnt, grösstentheils
in den Händen der Goldarbeiter11), weshalb auch auf das Tech-
') Eurip. Hippol. 862: tüttoi ccpevbövric xpucr|\dTOU. Plat. Rep. II
p. 360 A: £rcm>r]\acpüJVTa töv baxTÜXiov CTpei|fCU e£u> tv)v c<pevb6vr|v. Luc.
de domo 7. Vgl. Ruhnken ad Tim. p. 244: ccpevböviy toü barruAIou
1*1 irepicp^pEia, t\ eic Xi6oßoAr|V; ebenso Phot. und Said. s. v.; doch hat
Phot. auch die Erklärung: cq>evbövn' 6 baxTÜXioc üveu rf|C ccppcrfiboc.
2) Plin. XXXVII, 116; ib. 126.
3) Poll. VII, 179. Harpocr. p. 162, 13, nach Lysias und Aristoph.;
ebenso Phot. p. 472, 18 und Suid. s. v. TrueXiba.
*) Poll. 1. 1.
'-) Anth. Pal. IX, 747, 4. Schol. Theoer. 4, 61. Hcliod. Aeth.
V, 14.
6) Eigentlich eine Schaufel; vgl. Cic. de off. III. 9, 38. Philargyr.
ad Virg. Georg. III, 63: et ea pars anuli, quae gemmaru cohibet, propter
similitudinem pala dicitur.
7) Plin. XXXIII, 23: quasdam vero (gemmas) neque ab ea parte
quae digito oecultatur auro clusit. XXXVII, 116: praestantioros ('snia-
ragdi) funda cluduntur ui sint patentes ab utraque parte nee praeter
margines quiequam auro amplectente; ib. 126: funda includuntur (hya-
cinthi) perspicuae.
8) Häufig auf Inschriften, s. C. I. Gr. I, 150. Rhangabe, Ant.
hellen. II p. 505. Daher bccKTuXtoc xpucöbexoc, Herod. III, 41.
") Plin. 11. 11.
10) Poll. VIT, 79. Schol. Von. ad II. XIV, 200. Schol. Hoin. Od.
1, 98. Hesych. v. dir^pova. Auch auf Inschriften, C. I. Gr. 1, 150
§ 17 p. 235.
") So muss in der Anekdote bei Cic. Vcrr. IV, 25, 56 der aurifex
den zerbrochenen Hing des L. Piso repariren.
Alten: cqpevbövn1), funda0-). Ist der Ring au der Stelle, in
welche der Stein gefasst wird, massiv, so nennt man die Ver-
tiefung, in welcher der Stein liegt, nach der Aelmlichkeit mit
einem Troge irueXoc oder irueXic3), auch wohl kukXoc'1) oder
udvbpa5), bei den Römern palaG); doch werden diese Aus-
drücke auch ganz identisch mit cqpevbövri oder funda gebraucht.
Steine von besonders schöner Durchsichtigkeit oder bei denen
man die Gravirung auch beim Halten gegen das Licht er-
kennen wollte, wurden nicht massiv, sondern ä jour gefasst,
sodass die Fassung nur den äussersten Rand des Steines um-
schloss7). Das Fassen der Edelsteine nennen die Griechen
beeiv8), die Römer cludere oder includerc9). Ein Ring ohne
Stein heisst bciKTÜ\ioc ÖTreipujv10).
Die Fassung lag wohl, wie oben erwähnt, grösstentheils
in den Händen der Goldarbeiter11), weshalb auch auf das Tech-
') Eurip. Hippol. 862: tüttoi ccpevbövric xpucr|\dTOU. Plat. Rep. II
p. 360 A: £rcm>r]\acpüJVTa töv baxTÜXiov CTpei|fCU e£u> tv)v c<pevb6vr|v. Luc.
de domo 7. Vgl. Ruhnken ad Tim. p. 244: ccpevböviy toü barruAIou
1*1 irepicp^pEia, t\ eic Xi6oßoAr|V; ebenso Phot. und Said. s. v.; doch hat
Phot. auch die Erklärung: cq>evbövn' 6 baxTÜXioc üveu rf|C ccppcrfiboc.
2) Plin. XXXVII, 116; ib. 126.
3) Poll. VII, 179. Harpocr. p. 162, 13, nach Lysias und Aristoph.;
ebenso Phot. p. 472, 18 und Suid. s. v. TrueXiba.
*) Poll. 1. 1.
'-) Anth. Pal. IX, 747, 4. Schol. Theoer. 4, 61. Hcliod. Aeth.
V, 14.
6) Eigentlich eine Schaufel; vgl. Cic. de off. III. 9, 38. Philargyr.
ad Virg. Georg. III, 63: et ea pars anuli, quae gemmaru cohibet, propter
similitudinem pala dicitur.
7) Plin. XXXIII, 23: quasdam vero (gemmas) neque ab ea parte
quae digito oecultatur auro clusit. XXXVII, 116: praestantioros ('snia-
ragdi) funda cluduntur ui sint patentes ab utraque parte nee praeter
margines quiequam auro amplectente; ib. 126: funda includuntur (hya-
cinthi) perspicuae.
8) Häufig auf Inschriften, s. C. I. Gr. I, 150. Rhangabe, Ant.
hellen. II p. 505. Daher bccKTuXtoc xpucöbexoc, Herod. III, 41.
") Plin. 11. 11.
10) Poll. VIT, 79. Schol. Von. ad II. XIV, 200. Schol. Hoin. Od.
1, 98. Hesych. v. dir^pova. Auch auf Inschriften, C. I. Gr. 1, 150
§ 17 p. 235.
") So muss in der Anekdote bei Cic. Vcrr. IV, 25, 56 der aurifex
den zerbrochenen Hing des L. Piso repariren.