DOI Seite / Zitierlink:
https://doi.org/10.11588/diglit.21835#0287
[1818-1819]
Delphi.
277
nicht zu (ί)διώ[ται] ergänzen zu dürfen glaube; es wird ein Name wie
Διώνδας oder ä. darin stecken. — Der Monat fehlt; es ist der Βνσιος.
Zeit. Priesterschaft IV (170-157/6).
1819 W.-F. 154. C. ν. B.
"άρχοντος 3Εμμεν[ί^ΰα μηνός Ποιτροπίου τον δευτέρου, επι
τοϊσδε άπέδοτο Μαράί[ος] Τΐίαραίου Λελ[_φ]ός τώι Απόλλων ι τώι
Πυθίωι σώμαάνδρειον \ ώιόνομα Κωμικός [ytctl αλ~]λο γνναικείον
άιονομα^ίωνίς, τιμάς αργυρίου μναν τεοσάρων, καθώς έπίστευ-
[οαν] Κωμικός και ^Ιωνϊς τώι θεώι τάν ώ\νάν, εφ ώιτε ελευ-
θέρους είμεν καϊ άνεφάπτους από πάντιον τόμ πάντα χρονον.
βεβαιιοτηρ κατά τον νόμον τάς πόλιος' ί4ριο~τίων ^Αγώνος.
παρα\μεινάντω δέ Κωμικός και *ΙωνΙς παρά ΊΜαραΊον αχρι κα
ζώη ΙΜαραΊος π[ο]έοντες το πο\τ]ιταοοόμενον παν τό δυνα-
5 τον ανεγκλητως' || εΙ δέ τ'ι κα μη ποιηοη Κωμικός η "Ίωνι ς
τώμ ποτιταοοομένων υπό Μα[_ρ~]αίου καθώς γέγραπται δυνατοί
έόντες, έξέ στω Μαραίωι, όπότερός κα μη ποιη τό ποτιταοσ[ό}-
μενον, κολ[ά]ζειν καθώς κα αυτός θέληι και αλλωι υπέρ Μα-
ραίον | ογ κα ΙΜαραΊος κελεύη άζαμίοις οντοις και άνυποδ'ι-
:-:oi[g π]άσας δίκας και ζαμίας· εΐ δέ τ'ι κα πόθη Μαραϊος, \
ελεύθεροι έόντω Κωμικός και °1ωνις κυριεύοντες αυτοσαυτών
και ποιέοντες ο κα θέλωντι. εϊ \ δέ τι νοσφίξαιντο Κωμικός
η 'ΐωνις τώμ Μ«ξ>α[(/)]ου και έξελεγχθείη(ι)σαν, άκυρος έστω
10 αυΐτών α ώνά καϊ ατελής, μάρτυροΐ' οι ιερεΐς του Απόλλωνος
ίΑμΰντας, Ταραντίνος και οϊ \ άρχοντες Αριστίων ^Αγώνος,
'Άσανδρος Διονυσίου, ίδιώται Αστόξενος, Άρχων \ Κάλλια,
Φρννος, Πατρών, Ίατάδας, Μένης. α. ώνά παρά Μένητα.
TV.-F.Z. 1 Έμμενίδαμηνός, dann ΜαραΐοςΜοιραίου Δελφός. — 2 [*]α[ί] αλλο
jetzt ist mehr weggebrochen, dann επίστευσ[αν]. — 4 ποέοντες τδ ποτιτασσό-
μενον. — 5 υπό Μαραίου. — 6 τό ποτιτασσόμενον, κολάζειν. — 7 δ\ν\ κα, also
unnötige Correktur der Ueberlieferung Ο Γ, dann άννποδίκοις πάσας. — 9
Κοσμικός και Ίωνις statt Κ. η 7., dann τώμ Μαραίου, St. ΜΑΡΑΡΟΥ. — Auch
sonst versah sich der Steinmetz: Z. 6 ist über ΚΑΑΥΤΟΣ das fehlende
ϋώς κα nachgetragen; ebenso vergass er Z. 7 κελεύη und meisselte es über
die Zeile, Z. 12 das Schluss-s von Ίατάδας, trug es aber gleichfalls nach.
Ein Jota adscriptum zuviel schlug der Steinmetz in εξελεγγβείη(ι)σαν Ζ. 9
ein: möglich, dass er, weil er das Formular auswendig wusste, an den
Singular zunächst dachte, dann aber sah, dass 2 Personen Subjekt sind,
und durch Anfügung von σαν an die volle Singularform (s. ϋ-έληι Ζ. 6) den
Plural daraus machte. Möglich auch blosses Versehen wie in 1838, 4 ol-
κογενη(ι), 2015, 10 ετη(ι) u. so oft.
Delphi.
277
nicht zu (ί)διώ[ται] ergänzen zu dürfen glaube; es wird ein Name wie
Διώνδας oder ä. darin stecken. — Der Monat fehlt; es ist der Βνσιος.
Zeit. Priesterschaft IV (170-157/6).
1819 W.-F. 154. C. ν. B.
"άρχοντος 3Εμμεν[ί^ΰα μηνός Ποιτροπίου τον δευτέρου, επι
τοϊσδε άπέδοτο Μαράί[ος] Τΐίαραίου Λελ[_φ]ός τώι Απόλλων ι τώι
Πυθίωι σώμαάνδρειον \ ώιόνομα Κωμικός [ytctl αλ~]λο γνναικείον
άιονομα^ίωνίς, τιμάς αργυρίου μναν τεοσάρων, καθώς έπίστευ-
[οαν] Κωμικός και ^Ιωνϊς τώι θεώι τάν ώ\νάν, εφ ώιτε ελευ-
θέρους είμεν καϊ άνεφάπτους από πάντιον τόμ πάντα χρονον.
βεβαιιοτηρ κατά τον νόμον τάς πόλιος' ί4ριο~τίων ^Αγώνος.
παρα\μεινάντω δέ Κωμικός και *ΙωνΙς παρά ΊΜαραΊον αχρι κα
ζώη ΙΜαραΊος π[ο]έοντες το πο\τ]ιταοοόμενον παν τό δυνα-
5 τον ανεγκλητως' || εΙ δέ τ'ι κα μη ποιηοη Κωμικός η "Ίωνι ς
τώμ ποτιταοοομένων υπό Μα[_ρ~]αίου καθώς γέγραπται δυνατοί
έόντες, έξέ στω Μαραίωι, όπότερός κα μη ποιη τό ποτιταοσ[ό}-
μενον, κολ[ά]ζειν καθώς κα αυτός θέληι και αλλωι υπέρ Μα-
ραίον | ογ κα ΙΜαραΊος κελεύη άζαμίοις οντοις και άνυποδ'ι-
:-:oi[g π]άσας δίκας και ζαμίας· εΐ δέ τ'ι κα πόθη Μαραϊος, \
ελεύθεροι έόντω Κωμικός και °1ωνις κυριεύοντες αυτοσαυτών
και ποιέοντες ο κα θέλωντι. εϊ \ δέ τι νοσφίξαιντο Κωμικός
η 'ΐωνις τώμ Μ«ξ>α[(/)]ου και έξελεγχθείη(ι)σαν, άκυρος έστω
10 αυΐτών α ώνά καϊ ατελής, μάρτυροΐ' οι ιερεΐς του Απόλλωνος
ίΑμΰντας, Ταραντίνος και οϊ \ άρχοντες Αριστίων ^Αγώνος,
'Άσανδρος Διονυσίου, ίδιώται Αστόξενος, Άρχων \ Κάλλια,
Φρννος, Πατρών, Ίατάδας, Μένης. α. ώνά παρά Μένητα.
TV.-F.Z. 1 Έμμενίδαμηνός, dann ΜαραΐοςΜοιραίου Δελφός. — 2 [*]α[ί] αλλο
jetzt ist mehr weggebrochen, dann επίστευσ[αν]. — 4 ποέοντες τδ ποτιτασσό-
μενον. — 5 υπό Μαραίου. — 6 τό ποτιτασσόμενον, κολάζειν. — 7 δ\ν\ κα, also
unnötige Correktur der Ueberlieferung Ο Γ, dann άννποδίκοις πάσας. — 9
Κοσμικός και Ίωνις statt Κ. η 7., dann τώμ Μαραίου, St. ΜΑΡΑΡΟΥ. — Auch
sonst versah sich der Steinmetz: Z. 6 ist über ΚΑΑΥΤΟΣ das fehlende
ϋώς κα nachgetragen; ebenso vergass er Z. 7 κελεύη und meisselte es über
die Zeile, Z. 12 das Schluss-s von Ίατάδας, trug es aber gleichfalls nach.
Ein Jota adscriptum zuviel schlug der Steinmetz in εξελεγγβείη(ι)σαν Ζ. 9
ein: möglich, dass er, weil er das Formular auswendig wusste, an den
Singular zunächst dachte, dann aber sah, dass 2 Personen Subjekt sind,
und durch Anfügung von σαν an die volle Singularform (s. ϋ-έληι Ζ. 6) den
Plural daraus machte. Möglich auch blosses Versehen wie in 1838, 4 ol-
κογενη(ι), 2015, 10 ετη(ι) u. so oft.