DOI Seite / Zitierlink:
https://doi.org/10.11588/diglit.18583#0088
IKONOSTAS
Pomiędzy częścią ołtarzową a wnętrzem świątyni stawiano
ikonostas, konstrukcję architektoniczną o ustalonym zestawie
ikon. Jej budowa i wystrój były tradycyjnie jednolite, podpo-
rządkowane wymaganiom liturgii290. O ukształtowaniu prze-
grody ołtarzowej w etapie wczesnym trudno jest mówić nie
tylko ze względu na nikłą ilość zachowanych fragmentów i wąt-
pliwe ich datowanie (dotyczy to przede wszystkim zabytków
z terenów dzisiejszej Rumunii i Ukrainy), ale także z tej przy-
czyny, że brak jest wystarczającego materiału porównawczego.
O istnieniu i celu formowania ikonostasu w świątyni dowia-
dujemy się z modlitwy, którą kapłan odczytywał podczas jego
poświęcenia i błogosławienia291. Wygląd architektoniczny, de-
koracje ścienne, ikony, śpiew i kazanie stanowią całość miejsca
2yu Wśród bogatej literatury dotyczącej genezy i historii powstawania ikonos-
tasu warto wymienić następujące prace: S. Taranuszenko, Ikonografija ukraiń-
skich ikonostasów, (Kijew] 1916 (rękopis, Biblioteka Akademii Nauk w Kijowie,
Fond 278, op. 105); J. B. Konstantynowicz, Ikonostasis. Studien und Forschungen,
t. I, Lwów 1939; N. Lebrecque-Pervouchine, Iconostase: une euolution historiąue
en Russie, Montreal 1982; P. Florenski, Ikonostas i inne szkice, tł. Z. Podgórzec,
Warszawa 1984, s. 28-42; T. A. Czukowa, Ałtarnyje pregrady w zodczestwie do-
mongolskoj Rusi, Liturgija, architektura i iskusstwo wizantijskogo mira. Wizanti-
norossika, t. I, Sanktpietierburg 1995, s. 273-287.
291 J. B. Konstantynowicz, Ikonostasy wieku XVII na zachodnio-ukraińskim te-
rytorium etnograficznym w granicach dawnej Rzeczypospolitej Polskiej, t. I, [Lwów]
1929, (maszynopis, Muzeum Zamkowe w Łańcucie, Dział Sztuki Cerkiewnej), s. 55.
86
Pomiędzy częścią ołtarzową a wnętrzem świątyni stawiano
ikonostas, konstrukcję architektoniczną o ustalonym zestawie
ikon. Jej budowa i wystrój były tradycyjnie jednolite, podpo-
rządkowane wymaganiom liturgii290. O ukształtowaniu prze-
grody ołtarzowej w etapie wczesnym trudno jest mówić nie
tylko ze względu na nikłą ilość zachowanych fragmentów i wąt-
pliwe ich datowanie (dotyczy to przede wszystkim zabytków
z terenów dzisiejszej Rumunii i Ukrainy), ale także z tej przy-
czyny, że brak jest wystarczającego materiału porównawczego.
O istnieniu i celu formowania ikonostasu w świątyni dowia-
dujemy się z modlitwy, którą kapłan odczytywał podczas jego
poświęcenia i błogosławienia291. Wygląd architektoniczny, de-
koracje ścienne, ikony, śpiew i kazanie stanowią całość miejsca
2yu Wśród bogatej literatury dotyczącej genezy i historii powstawania ikonos-
tasu warto wymienić następujące prace: S. Taranuszenko, Ikonografija ukraiń-
skich ikonostasów, (Kijew] 1916 (rękopis, Biblioteka Akademii Nauk w Kijowie,
Fond 278, op. 105); J. B. Konstantynowicz, Ikonostasis. Studien und Forschungen,
t. I, Lwów 1939; N. Lebrecque-Pervouchine, Iconostase: une euolution historiąue
en Russie, Montreal 1982; P. Florenski, Ikonostas i inne szkice, tł. Z. Podgórzec,
Warszawa 1984, s. 28-42; T. A. Czukowa, Ałtarnyje pregrady w zodczestwie do-
mongolskoj Rusi, Liturgija, architektura i iskusstwo wizantijskogo mira. Wizanti-
norossika, t. I, Sanktpietierburg 1995, s. 273-287.
291 J. B. Konstantynowicz, Ikonostasy wieku XVII na zachodnio-ukraińskim te-
rytorium etnograficznym w granicach dawnej Rzeczypospolitej Polskiej, t. I, [Lwów]
1929, (maszynopis, Muzeum Zamkowe w Łańcucie, Dział Sztuki Cerkiewnej), s. 55.
86