DOI article:
Stauropoulos, Dēmētrios Sp.: Epigraphai angeiōn ek Boiōtias
DOI Page / Citation link:https://doi.org/10.11588/diglit.14597#0133
επιγραφαι αγγειων εκ βοιωτιασ
246
Και έν μέν τη προτέρα των δύο μακροτέρων έπι-
γραφών αξία παρατηρήσεως εΐνε ή χρήσις τοΟ
Η άντι τοΟ Γ, μαρτύριον προφοράς του φθόγγου
■όμοιας προς την ήμετέραν ετι δε αύτο το σχήμα
τοΟ γράμματος Η, δπερ εΰρηται και έν άλλαις δύο
Βοιωτικαϊς έπιγραφαϊς , έν καταλέγω της Τανά-
γρας τοΰ ε' π. Χ. αιώνος (I. Ον. άώΙ. 157 -
Ο. ϊ. Οι\ Ογ. 8βρΙ. 1 585, στ. 44γ) και έν μετα-
γενεστέρα έπιτυμβίω έπιγραφή της αυτής πόλεως
(0. ί. Ογ. Ο γ. 8βρί. I 1570), δπου διά τοΟ γράμ-
ματος ούχι πλέον τό δασύ πνεΰμα, άλλ' 6 φθόγ-
γος ύ\ δεδήλωταιι.
Ήρός δέ την τελευταίαν έπιγραφήν παραβλητέα
άλλη αρχαϊκή έπιγραφή αγγείου Βοιωτικού, ήδε:
Μεναίδας ία έποίΡηΟε Χάροπι (ΟαζβΙΙβ είΓοΗβο-
Ιο^υβΧΙΠ σ. 168-169. λνίβηβι· νοΓίβ^βΜαΙΙβΓ
1889, πίν. II. ΚΓβΙδοΗπιβΓ, ϋϊβ §ΓΪβοΙιϊδο1ιβη ν&-
δβηίηΒοΗπΓΐβη, σ. 53-54, αρ. 4).
Έν Αθήναις Όκτωβρίω μηνί 1896.
Δ. Σπ. Στατροπουλλος.
Ήν ήδη παρεσκευασμένος δ πίναξ τών έπιγρα-
φών και αί ανωτέρω βραχεϊαι σημειώσεις είχον
άποσταλή τοις έπιτετραμμένοις τήν εκδοσίν της
έφημερίδος, ό'τε ένθάδε διατριβών ελαβον έξ Α-
θηνών παρ' ανδρών φίλων γνώσιν της έκδόσεως
της πρώτης τών έπιγραφών, της έπι της χαλκή ς
φιάλης, έν τω Βαΐΐβΐίη άβ οθΓΓβ8ροη(1α.ηοβ ΗβΙΙβ-
ηίηυβ τοΟ λήγοντος έτους, σ. 242-243, ύπό ΡβΓ-
θπζβΐ. Άλλ' ού'τε τήν εκδοσίν μου ένόμισα μα-
ταίαν μετά τήν άνάγνωσιν τών έκεϊ γεγραμμένων,
ού'τε έζήτησα έπιστροφήν του χειρογράφου μου
προς μεταβολήν'τινα αύτοΟ, προτιμήσας νά αφήσω
τήν εκδοσίν μου, ώς εΐχεν.
Σημειωτέον τέλος δτι κατά τήν έκτύπωσιν τοΟ
πίνακος δέν άπετυπώθησαν καλώς δύο γράμματα,
της έπιγραφής III2 τό δεύτερον (Α), έξαφανισθεί-
σης της συνδεούσης τά δύο σκέλη γραμμής, και
της έπιγραφής V3 τό έβδομον (Π), έλλειπούσης
ώσαύτως της δριζοντίου κεραίας. Τό τελευταΐον
τούτο γράμμα εΰρηται καλώς άπεικονισμένον έν
μικρώ έπϊ του αγγείου έν V5.
Έν Όλυμπία τή 19η Αεκεμβρίου 1896.
Δ. Σ. Σ.
' Καίτοι ώς έκ του ιών άντι έγίύ ή σημερινή προφορά τοΰ γ νομί-
ζεται ώς πολύ παλαιά παρά Βοιωτοΐς, ομως προκειμένου περί ούτω
πρωτοφανούς γραφής χα'ι ταύτης άπαντώσης έν έπιγραφή αΰτοσν^εδίω;
«χαραγμένη, νομίζω οτι δέν εΐνε άτοπον πρός τό παρόν νά ανα-
γραφή ένταϋθα χαί η υποψία μήπως τό άνωτέρω γράμμα δέν εινε Η,
άλλ' άδεξίως κε^χραγμένον Κ. Γνωστόν δ' ά'λλως εινε οτι οχι πολί»
σπανίως ευρίσκονται γε^ραμμένα τά ψιλά άντι τών μέσων και τά μέσα
άντι τών ψιλών, περί οΰ και ημεΤς|έγράψαμεν έν τή Περί της Κρητι-
κής διαλέχτου πραγματεία σελ. 84-85 και Έφημ. 'Αρχαιολ. 1892
σελ. 110. Α. Ν. Σκιάς: ι
246
Και έν μέν τη προτέρα των δύο μακροτέρων έπι-
γραφών αξία παρατηρήσεως εΐνε ή χρήσις τοΟ
Η άντι τοΟ Γ, μαρτύριον προφοράς του φθόγγου
■όμοιας προς την ήμετέραν ετι δε αύτο το σχήμα
τοΟ γράμματος Η, δπερ εΰρηται και έν άλλαις δύο
Βοιωτικαϊς έπιγραφαϊς , έν καταλέγω της Τανά-
γρας τοΰ ε' π. Χ. αιώνος (I. Ον. άώΙ. 157 -
Ο. ϊ. Οι\ Ογ. 8βρΙ. 1 585, στ. 44γ) και έν μετα-
γενεστέρα έπιτυμβίω έπιγραφή της αυτής πόλεως
(0. ί. Ογ. Ο γ. 8βρί. I 1570), δπου διά τοΟ γράμ-
ματος ούχι πλέον τό δασύ πνεΰμα, άλλ' 6 φθόγ-
γος ύ\ δεδήλωταιι.
Ήρός δέ την τελευταίαν έπιγραφήν παραβλητέα
άλλη αρχαϊκή έπιγραφή αγγείου Βοιωτικού, ήδε:
Μεναίδας ία έποίΡηΟε Χάροπι (ΟαζβΙΙβ είΓοΗβο-
Ιο^υβΧΙΠ σ. 168-169. λνίβηβι· νοΓίβ^βΜαΙΙβΓ
1889, πίν. II. ΚΓβΙδοΗπιβΓ, ϋϊβ §ΓΪβοΙιϊδο1ιβη ν&-
δβηίηΒοΗπΓΐβη, σ. 53-54, αρ. 4).
Έν Αθήναις Όκτωβρίω μηνί 1896.
Δ. Σπ. Στατροπουλλος.
Ήν ήδη παρεσκευασμένος δ πίναξ τών έπιγρα-
φών και αί ανωτέρω βραχεϊαι σημειώσεις είχον
άποσταλή τοις έπιτετραμμένοις τήν εκδοσίν της
έφημερίδος, ό'τε ένθάδε διατριβών ελαβον έξ Α-
θηνών παρ' ανδρών φίλων γνώσιν της έκδόσεως
της πρώτης τών έπιγραφών, της έπι της χαλκή ς
φιάλης, έν τω Βαΐΐβΐίη άβ οθΓΓβ8ροη(1α.ηοβ ΗβΙΙβ-
ηίηυβ τοΟ λήγοντος έτους, σ. 242-243, ύπό ΡβΓ-
θπζβΐ. Άλλ' ού'τε τήν εκδοσίν μου ένόμισα μα-
ταίαν μετά τήν άνάγνωσιν τών έκεϊ γεγραμμένων,
ού'τε έζήτησα έπιστροφήν του χειρογράφου μου
προς μεταβολήν'τινα αύτοΟ, προτιμήσας νά αφήσω
τήν εκδοσίν μου, ώς εΐχεν.
Σημειωτέον τέλος δτι κατά τήν έκτύπωσιν τοΟ
πίνακος δέν άπετυπώθησαν καλώς δύο γράμματα,
της έπιγραφής III2 τό δεύτερον (Α), έξαφανισθεί-
σης της συνδεούσης τά δύο σκέλη γραμμής, και
της έπιγραφής V3 τό έβδομον (Π), έλλειπούσης
ώσαύτως της δριζοντίου κεραίας. Τό τελευταΐον
τούτο γράμμα εΰρηται καλώς άπεικονισμένον έν
μικρώ έπϊ του αγγείου έν V5.
Έν Όλυμπία τή 19η Αεκεμβρίου 1896.
Δ. Σ. Σ.
' Καίτοι ώς έκ του ιών άντι έγίύ ή σημερινή προφορά τοΰ γ νομί-
ζεται ώς πολύ παλαιά παρά Βοιωτοΐς, ομως προκειμένου περί ούτω
πρωτοφανούς γραφής χα'ι ταύτης άπαντώσης έν έπιγραφή αΰτοσν^εδίω;
«χαραγμένη, νομίζω οτι δέν εΐνε άτοπον πρός τό παρόν νά ανα-
γραφή ένταϋθα χαί η υποψία μήπως τό άνωτέρω γράμμα δέν εινε Η,
άλλ' άδεξίως κε^χραγμένον Κ. Γνωστόν δ' ά'λλως εινε οτι οχι πολί»
σπανίως ευρίσκονται γε^ραμμένα τά ψιλά άντι τών μέσων και τά μέσα
άντι τών ψιλών, περί οΰ και ημεΤς|έγράψαμεν έν τή Περί της Κρητι-
κής διαλέχτου πραγματεία σελ. 84-85 και Έφημ. 'Αρχαιολ. 1892
σελ. 110. Α. Ν. Σκιάς: ι