DOI Artikel:
Szablowski, Jerzy: Adam Bochnak (1899 - 1974)
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.20360#0014
torię sztuki za przedmiot główny. Uczęszczał po-
tem na wykłady i innych profesorów, jak wy-
mienionych już historyków, archeologa klasycz-
nego Piotra Bieńkowskiego, prehistoryka Włodzi-
mierza Demetrykiewicza, historyka literatury
Ignacego Chrzanowskiego, czy filozofów Włady-
sława Heinricha i Witolda Rubczyńskiego, by
wymienić najważniejszych4; ze wszystkich pro-
fesorów był mu jednak szczególnie bliski Julian
Pagaczewski, z którym z czasem bardzo się zżył
i serdecznie zaprzyjaźnił. Wymownym wyrazem
tej przyjaźni była wieloletnia współpraca na po-
lu naukowym, z której zrodziło się kilka znako-
mitych rozpraw, a nawet dość znacznej objętości
książka, ukończona przez Bochnaka już po śmier-
ci drugiego autora5. Adam Bochnak jako histo-
ryk sztuki zawdzięczał wiele swemu mistrzowi,
lecz i Pagaczewski miał w Bochnaku wiernego
towarzysza pracy, co stwierdził dedykując mu na
trzy lata przed śmiercią jedną ze swych najlep-
szych prac, monografię Jana Michałowicza z Urzę-
dowa 6. Służba w wojsku, dopiero co zorganizo-
wanym po odzyskaniu przez Polskę niepodle-
głości, spowodowała przerwę w studiach i opóź-
niła znacznie ich ukończenie. Już jednak 24 VI
1922 uzyskał stopień naukowy doktora filozofii
po przedstawieniu dysertacji Kolegiata Sw. Jó-
zefa w Klimontowie i złożeniu summa cum laude
przewidzianych rygorozów. W trzy lata póź-
niej, po uzupełnieniu studiów wyjazdem zagra-
nicznym, habilitował się na Uniwersytecie Ja-
giellońskim jako docent historii sztuki narodów
chrześcijańskich, na podstawie pracy Makaty
marszałka Francji Franciszka de Creąui, księcia
de Lesdiguieres, wysoko ocenionej przez recen-
zentów 7.
Służbę na Uniwersytecie rozpoczął wcześnie,
bo jeszcze w latach studiów, i odtąd przez blisko
pół wieku należał do pracowników najbardziej
oddanych tej uczelni i żywiących dla niej szcze-
gólny sentyment. Od r. 1920 pełnił obowiązki
asystenta w Zakładzie Historii Sztuki, od r. 1937 —
adiunkta przy Muzeum Sztuki UJ (połączonym
w r. 1933 z tym Zakładem w jedną całość). Po za-
twierdzeniu habilitacji rozpoczął wykłady i ćwi-
czenia, które od razu zjednały mu uznanie i po-
pularność. Podobnie jak Julian Pagaczewski i on
przywiązywał dużą wagę do poziomu wykładów,
które starannie opracowywał zarówno pod wzglę-
dem rzeczowym, jak literackim, dbając o ścisłość
przekazywanych wiadomości i poprawną formę
wypowiedzi. Do r. 1939 objął nimi: wstęp do his-
torii sztuki (1925/26—1928/29), barokową archi-
tekturę włoską (1926/27, 1928/29 i 1936/37) i nie-
miecką (1927/28 i 1929/30), rokoko bawarskie
(1930/31), malarstwo flamandzkie w. XVI (1931/
/32) i w. XVII (1932/33), architekturę ruską w.
XV (1933/34) i malarstwo florenckie w. XV
(1937/38—1938/39) 8, zatem tematykę zawsze isto-
tną i dla studiujących bardzo przydatną. Za
przykładem i w zastępstwie swego mistrza (prze-
niesionego na emeryturę w r. 1933) prowadził
4 Katalog studentów (Archiwum UJ: WF II 369, 370
za r. akad. 1917/18; WF II 372, 373 za r. akad. 1918/19;
WF II 374, 376 za r. akad. 1919/20; WF II 378, 381 za
r. akad. 1920/21; WF II 383 za r. akad. 1921/22).
5 A. Bochnak i J. Pagaczewski, Polskie rze-
miosło artystyczne wieków średnich, Kraków 1959.
6 J. Pagaczewski, Jan Michałowicz z Urzędowa
(Rocznik Krakowski, XXVIII, 1937, s. 1—84).
7 j. Pagaczewski, O makatach marszałka de
Creąui (Przegląd Współczesny, R. III, t. XI, nr 30, 1924,
s. 133—137).
8 Spisy Wykładów (wydawane przez Uniwersytet Ja-
gielloński) od r. akad. 1925/26 do 1938/39, tj. do wybuchu
II wojny światowej.
6
tem na wykłady i innych profesorów, jak wy-
mienionych już historyków, archeologa klasycz-
nego Piotra Bieńkowskiego, prehistoryka Włodzi-
mierza Demetrykiewicza, historyka literatury
Ignacego Chrzanowskiego, czy filozofów Włady-
sława Heinricha i Witolda Rubczyńskiego, by
wymienić najważniejszych4; ze wszystkich pro-
fesorów był mu jednak szczególnie bliski Julian
Pagaczewski, z którym z czasem bardzo się zżył
i serdecznie zaprzyjaźnił. Wymownym wyrazem
tej przyjaźni była wieloletnia współpraca na po-
lu naukowym, z której zrodziło się kilka znako-
mitych rozpraw, a nawet dość znacznej objętości
książka, ukończona przez Bochnaka już po śmier-
ci drugiego autora5. Adam Bochnak jako histo-
ryk sztuki zawdzięczał wiele swemu mistrzowi,
lecz i Pagaczewski miał w Bochnaku wiernego
towarzysza pracy, co stwierdził dedykując mu na
trzy lata przed śmiercią jedną ze swych najlep-
szych prac, monografię Jana Michałowicza z Urzę-
dowa 6. Służba w wojsku, dopiero co zorganizo-
wanym po odzyskaniu przez Polskę niepodle-
głości, spowodowała przerwę w studiach i opóź-
niła znacznie ich ukończenie. Już jednak 24 VI
1922 uzyskał stopień naukowy doktora filozofii
po przedstawieniu dysertacji Kolegiata Sw. Jó-
zefa w Klimontowie i złożeniu summa cum laude
przewidzianych rygorozów. W trzy lata póź-
niej, po uzupełnieniu studiów wyjazdem zagra-
nicznym, habilitował się na Uniwersytecie Ja-
giellońskim jako docent historii sztuki narodów
chrześcijańskich, na podstawie pracy Makaty
marszałka Francji Franciszka de Creąui, księcia
de Lesdiguieres, wysoko ocenionej przez recen-
zentów 7.
Służbę na Uniwersytecie rozpoczął wcześnie,
bo jeszcze w latach studiów, i odtąd przez blisko
pół wieku należał do pracowników najbardziej
oddanych tej uczelni i żywiących dla niej szcze-
gólny sentyment. Od r. 1920 pełnił obowiązki
asystenta w Zakładzie Historii Sztuki, od r. 1937 —
adiunkta przy Muzeum Sztuki UJ (połączonym
w r. 1933 z tym Zakładem w jedną całość). Po za-
twierdzeniu habilitacji rozpoczął wykłady i ćwi-
czenia, które od razu zjednały mu uznanie i po-
pularność. Podobnie jak Julian Pagaczewski i on
przywiązywał dużą wagę do poziomu wykładów,
które starannie opracowywał zarówno pod wzglę-
dem rzeczowym, jak literackim, dbając o ścisłość
przekazywanych wiadomości i poprawną formę
wypowiedzi. Do r. 1939 objął nimi: wstęp do his-
torii sztuki (1925/26—1928/29), barokową archi-
tekturę włoską (1926/27, 1928/29 i 1936/37) i nie-
miecką (1927/28 i 1929/30), rokoko bawarskie
(1930/31), malarstwo flamandzkie w. XVI (1931/
/32) i w. XVII (1932/33), architekturę ruską w.
XV (1933/34) i malarstwo florenckie w. XV
(1937/38—1938/39) 8, zatem tematykę zawsze isto-
tną i dla studiujących bardzo przydatną. Za
przykładem i w zastępstwie swego mistrza (prze-
niesionego na emeryturę w r. 1933) prowadził
4 Katalog studentów (Archiwum UJ: WF II 369, 370
za r. akad. 1917/18; WF II 372, 373 za r. akad. 1918/19;
WF II 374, 376 za r. akad. 1919/20; WF II 378, 381 za
r. akad. 1920/21; WF II 383 za r. akad. 1921/22).
5 A. Bochnak i J. Pagaczewski, Polskie rze-
miosło artystyczne wieków średnich, Kraków 1959.
6 J. Pagaczewski, Jan Michałowicz z Urzędowa
(Rocznik Krakowski, XXVIII, 1937, s. 1—84).
7 j. Pagaczewski, O makatach marszałka de
Creąui (Przegląd Współczesny, R. III, t. XI, nr 30, 1924,
s. 133—137).
8 Spisy Wykładów (wydawane przez Uniwersytet Ja-
gielloński) od r. akad. 1925/26 do 1938/39, tj. do wybuchu
II wojny światowej.
6