DOI Artikel:
Biedrońska-Słota, Beata: Kobierce perskie tzw. polskie: Studium nad budową i znaczeniem ornamentu w sztuce islamu
DOI Seite / Zitierlink:https://doi.org/10.11588/diglit.20541#0105
18. Kobierzec ze Zbiorów Sztuki na Wiaiwelu (fot. Sta-
nisław Michita)
samymi zasadami, co poprzez odpowiednią zmia-
nę koloru sugeruje optyczny podział pola środ-
kowego na trzy strefy.
Trzecią grupę tworzą kobierce o kom-
pozycji zamkniętej. Podstawową cechą takiej
kompozycji jest zasada symetrii obrotowo-zwier-
ciadlanej, a w konsekwencji podział pola środko-
wego kobierca na ćwiartki o identycznym wzo-
49 Wg Spuhlera (o.c., s. [189, kat. nr 73) kobierzec
ze zbiorów Muzeum Narodowego w Warszawie wiąza-
no w Isfahanie w drugiej ćwierci XVII w.
50 Spuhler (o.c., s. 189, kat. nr 73) określa czas
jego powsitanlia ina pierwszą ćwierć XVII w., a miej-
14. Kobierzec ze zbiorów Muzeum Uniwersytetu Jagielloń-
skiego (fot. J. Kozina)
rze. Najbardziej charakterystyczny dla takiej
kompozycji jest jeden duży motyw, który zaj-
muje całe pole środkowe (ryc. 25), jak na przy-
kład w kobiercach: ze zbiorów Muzeum Narodo-
wego w Warszawie, o wymiarach 206 cm X 195
cm49 (ryc. 26), z Metropolitan Museurn of Art
w Nowym Jorku, o wymiarach 201 cm X 184
cm,50 (ryc. 27), ze zbiorów Orużejnej Palaty w
soe powstania łączy z warsztatami Isfahanu. Wcześniej
Dimand (o.c., s. 104, kat. nr 2i3) miejsce powstania
łączył — podobnie jak Spuhler — z warsztatami Isfa-
hanu, ale datował na drugą poł. XVII w.
V — Folia Historiae Artium, t. XXIII
97
nisław Michita)
samymi zasadami, co poprzez odpowiednią zmia-
nę koloru sugeruje optyczny podział pola środ-
kowego na trzy strefy.
Trzecią grupę tworzą kobierce o kom-
pozycji zamkniętej. Podstawową cechą takiej
kompozycji jest zasada symetrii obrotowo-zwier-
ciadlanej, a w konsekwencji podział pola środko-
wego kobierca na ćwiartki o identycznym wzo-
49 Wg Spuhlera (o.c., s. [189, kat. nr 73) kobierzec
ze zbiorów Muzeum Narodowego w Warszawie wiąza-
no w Isfahanie w drugiej ćwierci XVII w.
50 Spuhler (o.c., s. 189, kat. nr 73) określa czas
jego powsitanlia ina pierwszą ćwierć XVII w., a miej-
14. Kobierzec ze zbiorów Muzeum Uniwersytetu Jagielloń-
skiego (fot. J. Kozina)
rze. Najbardziej charakterystyczny dla takiej
kompozycji jest jeden duży motyw, który zaj-
muje całe pole środkowe (ryc. 25), jak na przy-
kład w kobiercach: ze zbiorów Muzeum Narodo-
wego w Warszawie, o wymiarach 206 cm X 195
cm49 (ryc. 26), z Metropolitan Museurn of Art
w Nowym Jorku, o wymiarach 201 cm X 184
cm,50 (ryc. 27), ze zbiorów Orużejnej Palaty w
soe powstania łączy z warsztatami Isfahanu. Wcześniej
Dimand (o.c., s. 104, kat. nr 2i3) miejsce powstania
łączył — podobnie jak Spuhler — z warsztatami Isfa-
hanu, ale datował na drugą poł. XVII w.
V — Folia Historiae Artium, t. XXIII
97