DOI Artikel:
Małkiewicz, Adam: Józef Lepiarczyk (1917 - 1985)
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.20541#0157
Folia Historiae Artium, T. XXIII (1987)
PL ISSN 0071-6723
JÓZEF LEPIARCZYK
(1917—1985)
W dniu 20 grudnia 1985 roku kilkaset osób
zgromadziło się na cmentarzu Rakowickim w Kra-
kowie, aby pożegnać Profesora Józefa Lepiar-
czyka. Zmarły nie piastował eksponowanych sta-
nowisk, nie był autorem wielkonakładowych pu-
blikacji, oficjalnych uczniów pozostawił po sobie
niewielu, a Jego osoby nie popularyzowały środ-
ki masowego przekazu, toteż w obrzędzie pogrze-
bowym uczestniczyli tylko ci, dla których był On
kimś ważnym, a jednocześnie bliskim, kogo żegna
się ze szczerym żalem. Tak liczny udział w osta-
tniej drodze Józefa Lepiarczyka świadczy o po-
zycji, jaką zajmował w krakowskim środowisku
historyków sztuki — pozycji ważniejszej, niż da-
je się to odczytać z dokumentów w teczce osobo-
wej — i o wielkości straty, jaką z Jego śmiercią
to środowisko poniosło.
Jozef Jan Lepiarczyk urodził się 7 września
1917 w Rybniku jako syn Jana, tamtejszego kup-
ca, i Antoniny z Kornatowskich. W Rybniku po-
bierał też naukę w szkole podstawowej, a od r.
1927 w gimnazjum klasycznym, w którym w r.
1935 zdał maturę. Po uzyskaniu świadectwa doj-
rzałości podjął w roku akademickim 1935/1936
studia na Uniwersytecie Jagiellońskim, stając się
odtąd krakowianinem z wyboru. Kontynuując swe
młodzieńcze zainteresowania, zapisał się począt-
kowo na historię, po roku obierając jako drugi
przedmiot główny historię sztuki, której od r.
1938/1939 poświęcił się wyłącznie.
Studia przerwała Mu wojna, którą wraz z wy-
siedlonymi ze Śląska rodzicami spędził w Kra-
kowie. Na zlecenie działających w konspiracji
władz Polskiej Akademii Umiejętności groma-
dził, wraz z Gwidonem Chmarzyńskim, materia-
ły do bibliografii niemieckich prac dotyczących
sztuki polskiej, a przede wszystkim wykorzysty-
wał czas na samokształcenie; z ówczesnych lek-
tur rozwinęła się Jego1 fascynacja formą dzieła
sztuki i zainteresowanie analizą stylistyczną w
typie Wólfflina. Studia kontynuował po wojnie;
choć formalnie ukończył je w roku akademickim
1945/1946, ostatni egzamin składał dopiero w czer-
wcu 1949. Równocześnie od marca 1945 pracował
zawodowo jako referent ochrony zabytków w Wy-
dziale Kultury Urzędu Wojewódzkiego w Kra-
kowie, stając się bliskim współpracownikiem ów-
czesnego konserwatora Bogdana Tretera, po któ-
rego śmierci przejściowo pełnił nawet obowiązki
wojewódzkiego konserwatora zabytków. Od tego
czasu datują się Jego stałe zainteresowania pro-
blematyką konserwatorstwa i ochrony zabytków.
Zgodnie z nimi podjął ponadto w grudniu 1948
pracę jako asystent w Katedrze Konserwacji Za-
bytków na Wydziale Architektury Wydziałów Po-
litechnicznych przy Akademii Górniczo-Hutniczej
(później Politechnika Krakowska).
Stopień magistra historii sztuki uzyskał dyplo-
mem z dnia 4 kwietnia 1950 na podstawie rozpra-
wy o dziejach budowy kościoła Mariackiego w
Krakowie, pisanej pod kierunkiem prof. Adama
149
PL ISSN 0071-6723
JÓZEF LEPIARCZYK
(1917—1985)
W dniu 20 grudnia 1985 roku kilkaset osób
zgromadziło się na cmentarzu Rakowickim w Kra-
kowie, aby pożegnać Profesora Józefa Lepiar-
czyka. Zmarły nie piastował eksponowanych sta-
nowisk, nie był autorem wielkonakładowych pu-
blikacji, oficjalnych uczniów pozostawił po sobie
niewielu, a Jego osoby nie popularyzowały środ-
ki masowego przekazu, toteż w obrzędzie pogrze-
bowym uczestniczyli tylko ci, dla których był On
kimś ważnym, a jednocześnie bliskim, kogo żegna
się ze szczerym żalem. Tak liczny udział w osta-
tniej drodze Józefa Lepiarczyka świadczy o po-
zycji, jaką zajmował w krakowskim środowisku
historyków sztuki — pozycji ważniejszej, niż da-
je się to odczytać z dokumentów w teczce osobo-
wej — i o wielkości straty, jaką z Jego śmiercią
to środowisko poniosło.
Jozef Jan Lepiarczyk urodził się 7 września
1917 w Rybniku jako syn Jana, tamtejszego kup-
ca, i Antoniny z Kornatowskich. W Rybniku po-
bierał też naukę w szkole podstawowej, a od r.
1927 w gimnazjum klasycznym, w którym w r.
1935 zdał maturę. Po uzyskaniu świadectwa doj-
rzałości podjął w roku akademickim 1935/1936
studia na Uniwersytecie Jagiellońskim, stając się
odtąd krakowianinem z wyboru. Kontynuując swe
młodzieńcze zainteresowania, zapisał się począt-
kowo na historię, po roku obierając jako drugi
przedmiot główny historię sztuki, której od r.
1938/1939 poświęcił się wyłącznie.
Studia przerwała Mu wojna, którą wraz z wy-
siedlonymi ze Śląska rodzicami spędził w Kra-
kowie. Na zlecenie działających w konspiracji
władz Polskiej Akademii Umiejętności groma-
dził, wraz z Gwidonem Chmarzyńskim, materia-
ły do bibliografii niemieckich prac dotyczących
sztuki polskiej, a przede wszystkim wykorzysty-
wał czas na samokształcenie; z ówczesnych lek-
tur rozwinęła się Jego1 fascynacja formą dzieła
sztuki i zainteresowanie analizą stylistyczną w
typie Wólfflina. Studia kontynuował po wojnie;
choć formalnie ukończył je w roku akademickim
1945/1946, ostatni egzamin składał dopiero w czer-
wcu 1949. Równocześnie od marca 1945 pracował
zawodowo jako referent ochrony zabytków w Wy-
dziale Kultury Urzędu Wojewódzkiego w Kra-
kowie, stając się bliskim współpracownikiem ów-
czesnego konserwatora Bogdana Tretera, po któ-
rego śmierci przejściowo pełnił nawet obowiązki
wojewódzkiego konserwatora zabytków. Od tego
czasu datują się Jego stałe zainteresowania pro-
blematyką konserwatorstwa i ochrony zabytków.
Zgodnie z nimi podjął ponadto w grudniu 1948
pracę jako asystent w Katedrze Konserwacji Za-
bytków na Wydziale Architektury Wydziałów Po-
litechnicznych przy Akademii Górniczo-Hutniczej
(później Politechnika Krakowska).
Stopień magistra historii sztuki uzyskał dyplo-
mem z dnia 4 kwietnia 1950 na podstawie rozpra-
wy o dziejach budowy kościoła Mariackiego w
Krakowie, pisanej pod kierunkiem prof. Adama
149