DOI Artikel:
Secomska, Krystyna: Krakowska Legenda św. Jana Jałmużnika: Problemy stylu i warsztatu
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.20612#0095
25. Jórg Breu, Uzdrowienie opętanej, fragment kwatery
górnej lewego skrzydła tryptyku z 2/wettl, awer.s, 1500;
Zwettl, kościół pocyśterski (raprod. wg Gotik in Oster-
reich..., 1961)
dobny, ale delikatniejszy efekt szrafowania bielą
występuje m. in. na obliczu szafarza w Złożeniu
daniny z Afryki; por. ryc. 20). Niektóre fizjono-
mie są wręcz „skopiowane" z ołtarza u Św. Ka-
tarzyny —■ jak np. pachołek ze szczenięciem (ido
porównania z głową mężczyzny w czapce w sce-
nie Ocalenia okrętu; ryc. 9, 10), kobieta biegną-
ca ze wzniesionymi w górę rękami (św. Eufra-
fcsja topiona przez szatana), św. Stanisław w
scenie pogrzebu (martwy biskup spoczywający
obok św. Jana; ryc. 5, 8), siepacz ćwiartujący
zwłoki św. Stanisława (profil człowieka w turba-
nie w scenie Usynowienia ubogiego młodzieńca;
ryc. 3, 7). Jednakże rysunek jest twardszy i
bardziej prymitywny. Malarz „ze Skałki" traf-
nie odczytywał sekrety warsztatowe mistrza, ale
nie przeniknął do końca jego metody polegają-
cej na podbudowaniu bryły konturem61.
Autor Legendy św. Jana Jałmużnika posługi-
wał się śmiałymi zestawami barw (dość ostre zie-
lenie oliwkowe obok cynobru, fioletu złamanego
26. Poliptyk św. Jana Jałmużnika, Cud św. Symeona Sty-
lity, kwatera dolna prawego Skrzydła zewnętrznego,
awers (fot. S. Stępniewski)
czerwienią lub oranżu). Te dysonanse są umie-
jętnie złagodzone przez sąsiednie akcenty głębo-
kiej czerni, zgaszonych brązów i szarości, a także
przez ciemną, nasyconą, lecz miękką szmaragdo-
wą zieleń dominującą w szatach patriarchy (ze-
strojoną z bielą i ze złotawym ugrem opony w
tle). W Pogrzebie św. Stanisława występują rów-
nie kontrastowe połączenia czerwieni, zieleni, ró-
żów, zneutralizowane przez ugry złotolitych tka-
nin i biele; w innych kwaterach ze Skałki „zgrzy-
ty" kolorystyczne rozbijają strukturę kompozy-
cji.
01 Por. repr. fragmentów w: Secomska, o.a, il.
33-34.
91
górnej lewego skrzydła tryptyku z 2/wettl, awer.s, 1500;
Zwettl, kościół pocyśterski (raprod. wg Gotik in Oster-
reich..., 1961)
dobny, ale delikatniejszy efekt szrafowania bielą
występuje m. in. na obliczu szafarza w Złożeniu
daniny z Afryki; por. ryc. 20). Niektóre fizjono-
mie są wręcz „skopiowane" z ołtarza u Św. Ka-
tarzyny —■ jak np. pachołek ze szczenięciem (ido
porównania z głową mężczyzny w czapce w sce-
nie Ocalenia okrętu; ryc. 9, 10), kobieta biegną-
ca ze wzniesionymi w górę rękami (św. Eufra-
fcsja topiona przez szatana), św. Stanisław w
scenie pogrzebu (martwy biskup spoczywający
obok św. Jana; ryc. 5, 8), siepacz ćwiartujący
zwłoki św. Stanisława (profil człowieka w turba-
nie w scenie Usynowienia ubogiego młodzieńca;
ryc. 3, 7). Jednakże rysunek jest twardszy i
bardziej prymitywny. Malarz „ze Skałki" traf-
nie odczytywał sekrety warsztatowe mistrza, ale
nie przeniknął do końca jego metody polegają-
cej na podbudowaniu bryły konturem61.
Autor Legendy św. Jana Jałmużnika posługi-
wał się śmiałymi zestawami barw (dość ostre zie-
lenie oliwkowe obok cynobru, fioletu złamanego
26. Poliptyk św. Jana Jałmużnika, Cud św. Symeona Sty-
lity, kwatera dolna prawego Skrzydła zewnętrznego,
awers (fot. S. Stępniewski)
czerwienią lub oranżu). Te dysonanse są umie-
jętnie złagodzone przez sąsiednie akcenty głębo-
kiej czerni, zgaszonych brązów i szarości, a także
przez ciemną, nasyconą, lecz miękką szmaragdo-
wą zieleń dominującą w szatach patriarchy (ze-
strojoną z bielą i ze złotawym ugrem opony w
tle). W Pogrzebie św. Stanisława występują rów-
nie kontrastowe połączenia czerwieni, zieleni, ró-
żów, zneutralizowane przez ugry złotolitych tka-
nin i biele; w innych kwaterach ze Skałki „zgrzy-
ty" kolorystyczne rozbijają strukturę kompozy-
cji.
01 Por. repr. fragmentów w: Secomska, o.a, il.
33-34.
91