DOI Artikel:
Kiliańczyk-Zięba, Justyna: Nie tylko Alciatus: o powinowactwach dwóch polskich sygnetów drukarskich i emblematycznych kompozycji z Symbolicae Questions Achille Bocchiego
DOI Seite / Zitierlink:https://doi.org/10.11588/diglit.20623#0096
1 O A N N I S V E R*
NBRI MATHEMATICI NO?
RIMBERGENSJS,
DE miĄNGVLIS SPHOERICIS
Ł i B R I Q_V A T V O R.
DE METEOR O SCOPIIS
inn s E'X.
Nunc prisnum Studio 8C Diligentia
GEORGII IOJtCHlMl it H £ TlCl
in lucern editi i
OBELISCI INSCRIPTIO.
PLIN: L IB; XXXVI. CAP; IX.
2{E NJ£TVn_s£ l N T ~AT IONĘ, M,
MG Y&T IQ%,V M OPE PHILOS OPBIM CONTlNENT.
IN
' %
FEZIX ąvi P0TV1T OfiUyM FOGNOSfCEĄE CFtrS^CS.
C R A C O V I AE>
lAZilf S ANDRE A£ EXCV DEBAT.
ANNO M* D» L VII.
/AAZ. IX- „u
nlA***
f **S\.
rl/tl/Z?
• -G« —
<*&■#**■ i/f?
fiśi
■ “V
- /-*
-,A
A
5. Strona tytułowa planowanej publikacji J. Wernera De triangulis sphoericis
z przedmową G. J. Retyka, Kraków, Drukarnia Łazarzowa, 1557
(Biblioteka Jagiellońska, Cim. 8274)
manista, był wykładowcą greki, retoryki, poetyki,
studiował hebrajski i kabałę. Academia Bocchiana,
którą w połowie XVI stulecia założył w Bolonii,
prowadziła także działalność wydawniczą, a pierwszą
książką, którą opublikowała w roku 1555, był tom
Symbolicae ąuestiones — dzieło relizujące renesansową
ideę „serio ludere”, kolekcja kompozycji emblema-
tycznych, na które każdorazowo składała się ilu-
stracja (autorem miedziorytów w tomie był Giulio
Bonasone), motto i łacińska subskrypcja12. Książka
12 L. Bolzoni, The Gallery of Memory. Literary and Icono-
graphic Models in the Age of Printing Press, Toronto 2001, s.
123-124.
13 E. S. Watson, Achille Bocchi and the Tmblem Book as
Symbolic Form, Cambridge 1993, s. 72.
Bocchiego, wydana po raz drugi w roku 1574,
cieszyła się pewną sławą wśród szesnastowiecznych
czytelników, choć nigdy nie zyskała popularności
pracy Alciatusa (który zresztą, podobnie jak Erazm,
był dobrym znajomym Bocchiego) i tylko nieliczne z
zamieszczonych w niej rycin kopiowano w później-
szych zbiorach emblematów13.
Sygnet z obeliskiem (ił. 6) stosowano w Drukarni
Łazarzowej od roku 15 8314, a decyzja Jana Lazaridesa
Januszowskiego, by znakiem rozpoznawczym swej
14 Obszerniej o źródłach i wymowie godła oficyny Jana
Januszowskiego piszę w pracy Obelisk jako sygnet Drukarni
Łazarzowej — źródła ikonograficzne i ideowe, Terminus, 9- 2007,
z. 1, s. 75-96.
90
NBRI MATHEMATICI NO?
RIMBERGENSJS,
DE miĄNGVLIS SPHOERICIS
Ł i B R I Q_V A T V O R.
DE METEOR O SCOPIIS
inn s E'X.
Nunc prisnum Studio 8C Diligentia
GEORGII IOJtCHlMl it H £ TlCl
in lucern editi i
OBELISCI INSCRIPTIO.
PLIN: L IB; XXXVI. CAP; IX.
2{E NJ£TVn_s£ l N T ~AT IONĘ, M,
MG Y&T IQ%,V M OPE PHILOS OPBIM CONTlNENT.
IN
' %
FEZIX ąvi P0TV1T OfiUyM FOGNOSfCEĄE CFtrS^CS.
C R A C O V I AE>
lAZilf S ANDRE A£ EXCV DEBAT.
ANNO M* D» L VII.
/AAZ. IX- „u
nlA***
f **S\.
rl/tl/Z?
• -G« —
<*&■#**■ i/f?
fiśi
■ “V
- /-*
-,A
A
5. Strona tytułowa planowanej publikacji J. Wernera De triangulis sphoericis
z przedmową G. J. Retyka, Kraków, Drukarnia Łazarzowa, 1557
(Biblioteka Jagiellońska, Cim. 8274)
manista, był wykładowcą greki, retoryki, poetyki,
studiował hebrajski i kabałę. Academia Bocchiana,
którą w połowie XVI stulecia założył w Bolonii,
prowadziła także działalność wydawniczą, a pierwszą
książką, którą opublikowała w roku 1555, był tom
Symbolicae ąuestiones — dzieło relizujące renesansową
ideę „serio ludere”, kolekcja kompozycji emblema-
tycznych, na które każdorazowo składała się ilu-
stracja (autorem miedziorytów w tomie był Giulio
Bonasone), motto i łacińska subskrypcja12. Książka
12 L. Bolzoni, The Gallery of Memory. Literary and Icono-
graphic Models in the Age of Printing Press, Toronto 2001, s.
123-124.
13 E. S. Watson, Achille Bocchi and the Tmblem Book as
Symbolic Form, Cambridge 1993, s. 72.
Bocchiego, wydana po raz drugi w roku 1574,
cieszyła się pewną sławą wśród szesnastowiecznych
czytelników, choć nigdy nie zyskała popularności
pracy Alciatusa (który zresztą, podobnie jak Erazm,
był dobrym znajomym Bocchiego) i tylko nieliczne z
zamieszczonych w niej rycin kopiowano w później-
szych zbiorach emblematów13.
Sygnet z obeliskiem (ił. 6) stosowano w Drukarni
Łazarzowej od roku 15 8314, a decyzja Jana Lazaridesa
Januszowskiego, by znakiem rozpoznawczym swej
14 Obszerniej o źródłach i wymowie godła oficyny Jana
Januszowskiego piszę w pracy Obelisk jako sygnet Drukarni
Łazarzowej — źródła ikonograficzne i ideowe, Terminus, 9- 2007,
z. 1, s. 75-96.
90