DOI Heft:
Tabaczyński, Stanisław: Cmentarzysko ludności kultury łużyckiej z IV i V okresu epoki brązu w Sycynie w pow. obornickim
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.26515#0138
Stanisław Tabaczyński
Cmentarzysko ludności kultury łużyckiej z IV i V okresu
epoki brązu w Sycynie w pow. obornickim
Le cimetiere de la ipopulation de la cmlisation lusacienne de la IV-eme periode de
l’age du bronze a Sycyn, distr. d’Obornilki.
I. Wstęp
W czerwcu 1936 roku odkryto w Sycynie w pow.
obornickim na polu szkolnym (gimnnym) leżącym na
północno-wschodnim krańcu wsi w miejscu skrzyżo-
wania dróg polnych z drogą do Przeciewnicy (Ryc.
1—2) liczne ułamki oraz całe naczynia gliniane. Kie-
rownik tamtejszej szkoły p. Hildebrand stwierdził na-
stępnie, w czasie rozkopywań powziętych na własną
rękę, istnienie popielnic z kośćmi oraz przystawek.
Badania w terenie prowadził z ramienia Instytutu
Prehistorycznego U. P., Witold Hensel w dniach 29.
VII.—1. VIII. 1936 r. Rezultatem tych prac było odkry-
cie i eksploracja 8 grobów.
Hyc. 1. Sycyn, pow. Oborniki.
Położenie cmentarzyska (1).
Fig. 1. iSycyn, idistr. d'Oborniki. La situatiou du
cimetiere (1).
Teren rozkopanej czę'ci cmentarzyska znajduje się
między trzema drogami polnymi (patrz Ryc. 3), i jest
zachowany tylko częściowo. Północna część zniszczona
jest przez wybieranie piasku. Również na pozostałym
terenie znajdujemy groby częściowo lub całkowicie
zniszczone. Teren cmentarzyska stanowią piaszczyste
lub żwirowate nieużytki. W miejscu tym eksploatowa-
no piasek dla celów gospodarczych, stąd znaczne znisz-
czenie grobów, utrudniające odtworzenie pierwotnego
obszaru cmentarzyska. W wschodniej części omawia-
nego terenu przeprowadzono 7 rowów próbnych, które
dały, podobnie jak badania powierzchniowe poza dro-
gami, wynik negatywny.
Inwentarz rozkopanych grobów złożony został
w Muzeum Archeologicznym w Poznaniu, obejmując
numery katalogu od 1936: 1450 do 1936: 1519. Materał
ten został w czasie ostatniej wojny, podobnie jak inne
zabytki, przemieszany i nieco zdekompletowany.
W opracowaniu korzystałem z opisów, rysunków,
planów i fotografii zawartych w dzienniku wykopa-
liskowym, a także z uprzejmych informacji prof. dr.
Witolda Hensla. Rysunki oraz plany wykonali pra-
cownicy Zakładu Archeologii Polski U. P. art. mai.
St. Łuczak oraz mgr. L. Fijał. Wszystkim, którzy po-
mogli mi w pracy nad publikacją materiału z Sycyna,
a szczególnie p. prof. Witoldowi Henslowi i p. mgr
L. J. Łuce serdecznie dziękuję.
W opisie materiału używam następujących skrótów:
wys. = wysokość naczynia, mierzona od podstawy do
górnej krawędzi brzegu, średn. = średnica naczynia
w miejscu największej jego objętości, mierzona od
zewnątrz naczynia, otw. = średnica otworu naczynia
mierzona od zewnętrznych jego krawędzi, dno. = śred-
nica dna naczynia, nr kat. = numer katalogu.
II. Materiały
Grób I.
W głębokości 45 cm pod powierzchnią odkryto popiel-
nicę obstawioną z trzech stron przystawkami, ż których
część odwrócona była do góry dnem. Obok popielnicy
znajdowały się ułamki misy, która prawdopodobnie
przykrywała urnę (Ryc. 3—4).
1. Naczynie w przybliżeniu jajowate z wyodręb-
nioną, zwężającą się ku górze szyjką, oddzieloną od
brzuśca poziomą bruzdą. Na granicy szyjki i brzuśca
znajdują się dwa przeciwległe, taśmowate, zgięte ko-
lankowato uszka. Dno nieco wklęsłe (Ryc. 5, 9). Po-
wierzchnia naczynia gładzona, koloru jasno-brunat-
nego. Glina średnio wypalona z domieszką średnio-
ziarnistego piasku i miki. Naczynie sklejane. Wys. 20
cm; średn. 18 cm; otw. 14 cm; dno 9,5 cm. Nr. kat.
1936: 1449.
Naczynie leżało do góry dnem. Wewnątrz znaleziono
3 fragmenty ukośnie żłobkowanego brzegu misy oraz
fragment naczynia z facetowanym od wewnątrz brze-
giem. Nr. kat. 1936: 1450.
2. Popielnica dwustożkowata. Krawędź nieco
zgrubiała. Tuż ponad ostrym załomem brzuśca w 'A
wysokości naczynia znajduje się ornament trzech po-
ziomych bruzd a powyżej grupy pięciu dołeczków
Cmentarzysko ludności kultury łużyckiej z IV i V okresu
epoki brązu w Sycynie w pow. obornickim
Le cimetiere de la ipopulation de la cmlisation lusacienne de la IV-eme periode de
l’age du bronze a Sycyn, distr. d’Obornilki.
I. Wstęp
W czerwcu 1936 roku odkryto w Sycynie w pow.
obornickim na polu szkolnym (gimnnym) leżącym na
północno-wschodnim krańcu wsi w miejscu skrzyżo-
wania dróg polnych z drogą do Przeciewnicy (Ryc.
1—2) liczne ułamki oraz całe naczynia gliniane. Kie-
rownik tamtejszej szkoły p. Hildebrand stwierdził na-
stępnie, w czasie rozkopywań powziętych na własną
rękę, istnienie popielnic z kośćmi oraz przystawek.
Badania w terenie prowadził z ramienia Instytutu
Prehistorycznego U. P., Witold Hensel w dniach 29.
VII.—1. VIII. 1936 r. Rezultatem tych prac było odkry-
cie i eksploracja 8 grobów.
Hyc. 1. Sycyn, pow. Oborniki.
Położenie cmentarzyska (1).
Fig. 1. iSycyn, idistr. d'Oborniki. La situatiou du
cimetiere (1).
Teren rozkopanej czę'ci cmentarzyska znajduje się
między trzema drogami polnymi (patrz Ryc. 3), i jest
zachowany tylko częściowo. Północna część zniszczona
jest przez wybieranie piasku. Również na pozostałym
terenie znajdujemy groby częściowo lub całkowicie
zniszczone. Teren cmentarzyska stanowią piaszczyste
lub żwirowate nieużytki. W miejscu tym eksploatowa-
no piasek dla celów gospodarczych, stąd znaczne znisz-
czenie grobów, utrudniające odtworzenie pierwotnego
obszaru cmentarzyska. W wschodniej części omawia-
nego terenu przeprowadzono 7 rowów próbnych, które
dały, podobnie jak badania powierzchniowe poza dro-
gami, wynik negatywny.
Inwentarz rozkopanych grobów złożony został
w Muzeum Archeologicznym w Poznaniu, obejmując
numery katalogu od 1936: 1450 do 1936: 1519. Materał
ten został w czasie ostatniej wojny, podobnie jak inne
zabytki, przemieszany i nieco zdekompletowany.
W opracowaniu korzystałem z opisów, rysunków,
planów i fotografii zawartych w dzienniku wykopa-
liskowym, a także z uprzejmych informacji prof. dr.
Witolda Hensla. Rysunki oraz plany wykonali pra-
cownicy Zakładu Archeologii Polski U. P. art. mai.
St. Łuczak oraz mgr. L. Fijał. Wszystkim, którzy po-
mogli mi w pracy nad publikacją materiału z Sycyna,
a szczególnie p. prof. Witoldowi Henslowi i p. mgr
L. J. Łuce serdecznie dziękuję.
W opisie materiału używam następujących skrótów:
wys. = wysokość naczynia, mierzona od podstawy do
górnej krawędzi brzegu, średn. = średnica naczynia
w miejscu największej jego objętości, mierzona od
zewnątrz naczynia, otw. = średnica otworu naczynia
mierzona od zewnętrznych jego krawędzi, dno. = śred-
nica dna naczynia, nr kat. = numer katalogu.
II. Materiały
Grób I.
W głębokości 45 cm pod powierzchnią odkryto popiel-
nicę obstawioną z trzech stron przystawkami, ż których
część odwrócona była do góry dnem. Obok popielnicy
znajdowały się ułamki misy, która prawdopodobnie
przykrywała urnę (Ryc. 3—4).
1. Naczynie w przybliżeniu jajowate z wyodręb-
nioną, zwężającą się ku górze szyjką, oddzieloną od
brzuśca poziomą bruzdą. Na granicy szyjki i brzuśca
znajdują się dwa przeciwległe, taśmowate, zgięte ko-
lankowato uszka. Dno nieco wklęsłe (Ryc. 5, 9). Po-
wierzchnia naczynia gładzona, koloru jasno-brunat-
nego. Glina średnio wypalona z domieszką średnio-
ziarnistego piasku i miki. Naczynie sklejane. Wys. 20
cm; średn. 18 cm; otw. 14 cm; dno 9,5 cm. Nr. kat.
1936: 1449.
Naczynie leżało do góry dnem. Wewnątrz znaleziono
3 fragmenty ukośnie żłobkowanego brzegu misy oraz
fragment naczynia z facetowanym od wewnątrz brze-
giem. Nr. kat. 1936: 1450.
2. Popielnica dwustożkowata. Krawędź nieco
zgrubiała. Tuż ponad ostrym załomem brzuśca w 'A
wysokości naczynia znajduje się ornament trzech po-
ziomych bruzd a powyżej grupy pięciu dołeczków