Muzeum Archeologiczne w Poznaniu [Hrsg.]: Fontes Archaeologici Posnanienses: Annales Musei Archaeologici Posnaniensis (10.1959)

Nowe odkrycia

309

Maria Zeylandowa

ZNALEZISKA Z EPOKI KAMIENNEJ

W roku 1958 Muzeum Archeologiczne w Poznaniu
pozyskało kilka zabytków z epoki kamiennej. Są to
dwa toporki i jedna siekierka kamienna. Ofiarował
je ob. W. Schweitzer z Biskupina. Wymienione zabytki
pochodzą z Piastowie w pow. wągrowieckim. Znale-
ziono je (wg relacji ofiarodawcy) jeszcze przed wojną
w stosie kamieni na polu ob. Jankowskiego.

1. Siekierka o przekroju podłużnie soczewkowatym
z zaokrąglonym lekko obłuchem. Powierzchnia silnie
zwietrzała z resztkami gładzenia. Wymiary: dł. 12 5 cm,
najw. szer. 3 cm, wys. 3,7 cm. 2 3

1

Ryc. 1. Piastowie e, pow. wągrowiecki. Siekierka
i toporki kamienne. —• Fig. 1. Piastowie e, distr. de
Wągrowiec. Hache et haches-marteaux en pierre.

2. Symetryczny toporek pięcioboczny z zaokrąglo-
nymi krawędziami, o powierzchni silnie zwietrzałej,
chropowatej. Otwór cylindryczny. Wymiary: dł. 10,6
cm, najw. szer. 4,4 cm, wys. 3,8 cm, średn. otworu
2 cm.

3. Asymetryczny topór kamienny o gładkiej, lekko
zniszczonej powierzchni, z lekko ukośnym, zniszczonym
przy pracy obuchem i zniszczonym z jednej strony
ostrzem. Otwór cylindryczny. Krawędź otworu z jed-
nej strony dość zniszczona — być może — przez paro-
krotną zmianę styliska. Wymiary: dł. 12 5 cm, najw.
szer. 5,5 cm, wys. 5 cm, średn. otworu 2 cm.

Jeżeli chodzi o przynależność kulturową omawianych
zabytków, to dwa ź nich opisane pod nr 1 i 3 najpraw-
dopodobniej odnieść należy do kultury ceramiki wstę-
gowej. Analogię do toporka nr 3 znamy z Szadłowic
w pow. inowrocławskim. Siekierkę z dużą dozą praw-
dopodobieństwa odnieść możnaby również do tej samej
kultury. Natomiast toporek nr 2 na podstawie ogólnej
charakterystyki formy można zaliczyć do kultury ce-
Tamiki sznurowej.

Franciszek Maciejewski i Wojciech Śmigielski

CMENTARZYSKO KULTURY ŁUŻYCKIEJ
W RADNICY, W POW. KROŚNIEŃSKIM
(KROSNO N. O.)

W kwietniu 1956 roku wojewódzki konserwator za-
bytków archeologicznych otrzymał wiadomość o odkry-
ciu naczyń z przepalonymi kośćmi w lesie należącym do
Radnicy. Na miejsce udał się pierwszy z piszących,
aby przeprowadzić tam prace zabezpieczające. Okazało
się, że odkrycia dokonali robotnicy kopiący na porębie
rowki dla sadzonek. Przy tej okazji zniszczyli oni kilka
zespołów grobowych, usunęli kamienie, rozbili naczy-
nia a skorupy i kości porozrzucali. O znalezieniu tych
zabytków dał znać do szkoły uczeń J. Rybarćzyk,
szkoła zaś zawiadomiła urząd konserwatorski. Przed-
stawiciel urzędu z powodu braku czasu i odpowiednich
narzędzi ograniczył się tylko do uratowania zagrożo-
nych zabytków, prowizorycznie zaznaczając miejsca,
w których je odkryto (ry-c. 2), przy okazji jednak na-
trafił na, naruszony już co prawda, jeden zespół gro-
bowy.

Ryc. 1. Rad nic a, pow. Krosno/O. Plan sytuacyjny
cmentarzyska kultury łużyckiej (X). — Fig. T. R a d-
n i c a, distr. de Krosno/O. Situation du cimetiere de la
civilisation lusacienne (X).

Miejsce to odwiedzili na wiosnę 1958 roku uczestnicy
wyprawy badawczej na Ziemię Lubuską zorganizo-
wanej przez dyrekcję Muzeum Archeologicznego
w Poznaniu. Ze skorup przez nich zebranych udało
się jedynie wykleić dwie misy.

Cmentarzysko położone jest (ryc. 1) przy zachodnim
krańcu wsi, na południe od szosy Krosno-Swiebodzin
i na północ od Odry. Znajduje się ono na obecnej po-
rębie na południe od drogi leśnej, a być może, że roz-
ciąga się także na północ od tej drogi, gdzie dziś rośnie
las.

Miejsce I k

Zabytki tu opisane stanowią jedynie część zawar-
tości grobu, gdyż reszta została zupełnie zniszczona.

1 Terminem „miejsce” oznaczono skupiska skorup lub
skorup i kości czyli zniszczone groby.