DOI Seite / Zitierlink:
https://doi.org/10.11588/diglit.23355#0078
Rozdział IV
PAŃSTWO SAMONA — PIERWSZE PAŃSTWO SŁOWIAŃSKIE
Rozbudowanie się władztwa awarskiego nad środkowym Dunajem było nie-
wątpliwie powodem troski dla dwóch potęg europejskich VII w. — państwa Franków
i państwa bizantyjskiego. Ekspansja wschodnia Franków rozpoczęła się jeszcze w V w.
Pierwsze (niepewne) wzmianki o podboju Turyngii pochodzą z r. 491/92. Pewną
rzeczą jest podbój Alamanii dokonany w 496/97 r. W ten sposób państwo Franków
opanowało źródła Dunaju, co otwierało dla nich tradycyjną drogę ekspansji w kierunku
wschodnim.
W 531 r. Frankowie podbili państwo Turyngów i zabili ostatniego ich króla
Hermanafrida. Po zniszczeniu Turyngów przyszła kolej na Ostrogotów, siedzących
nad Dunajem w dawnej prowincji rzymskiej Retria I. W 537 r. król Ostrogotów Wity-
gis musiał odstąpić Frankom swoje posiadłości. Ci ostatni objęli także w posiadanie
terytorium plemienne Bawarów. Tym sposobem państwo Franków zbliżyło swe grani-
ce do Panonii, prowadząc do konfliktu zbrojnego z Bizancjum. Takie przynajmniej
zamiary miał władca Franków w 545 r., gdy nawiązał kontakt z Longobardami i przygo-
towywał się do wyprawy na Konstantynopol. Bizancjum rozbiło jednak sojusz fran-
ki jsko-longobardzki, ofiarowując Longobardom nowe siedziby w Panonii, stające się
źródłem ich potęgi, wyżej już opisanej. To stało się przyczyną zahamowania ekspansji
Franków w dolinie Dunaju.
W tym samym czasie Frankowie zmuszeni byli do prowadzenia walk w celu
obrony terenów leżących na zachód od Łaby. W latach 555 i 556 wybuchło powstanie
Sasów, siedzących w północnej Turyngii. Stłumienie tego powstania i przywrócenie
władztwa frankijskiego wymagało znacznych zachodów.
Wkrótce potem nastąpiły dwa groźne najazdy Awarów sięgające aż do samej
Galii —• w r. 562 i 566. W pierwszej wyprawie zostali Awarowie pobici przez Sigi-
berta. Drugi najazd także został odparty. W 595 r. Słowianie nadłabscy wdawali się
w walkę z zależnym od Franków księciem bawarskim Tassilonem. Walki te skończyły
się klęską Słowian i zniszczeniem ich kraju. Nastąpiła wówczas (596) r. interwencja
Awarów na rzecz Słowian. Wspólnie ze Słowianami zadali oni ciężką klęskę Bawarom,
którzy pozostawili na polu bitwy 2.000 poległych. Awarowie wdarli się do Turyngii,
zagrażając na nowo Galii. Dopiero usiłowania królowej Brunhildy i złożony przez nią
wielki okup skłoniły napastników do zawarcia pokoju i odwrotu.
Po tych wydarzeniach uwaga Awarów została skierowana na południe, w stronę
PAŃSTWO SAMONA — PIERWSZE PAŃSTWO SŁOWIAŃSKIE
Rozbudowanie się władztwa awarskiego nad środkowym Dunajem było nie-
wątpliwie powodem troski dla dwóch potęg europejskich VII w. — państwa Franków
i państwa bizantyjskiego. Ekspansja wschodnia Franków rozpoczęła się jeszcze w V w.
Pierwsze (niepewne) wzmianki o podboju Turyngii pochodzą z r. 491/92. Pewną
rzeczą jest podbój Alamanii dokonany w 496/97 r. W ten sposób państwo Franków
opanowało źródła Dunaju, co otwierało dla nich tradycyjną drogę ekspansji w kierunku
wschodnim.
W 531 r. Frankowie podbili państwo Turyngów i zabili ostatniego ich króla
Hermanafrida. Po zniszczeniu Turyngów przyszła kolej na Ostrogotów, siedzących
nad Dunajem w dawnej prowincji rzymskiej Retria I. W 537 r. król Ostrogotów Wity-
gis musiał odstąpić Frankom swoje posiadłości. Ci ostatni objęli także w posiadanie
terytorium plemienne Bawarów. Tym sposobem państwo Franków zbliżyło swe grani-
ce do Panonii, prowadząc do konfliktu zbrojnego z Bizancjum. Takie przynajmniej
zamiary miał władca Franków w 545 r., gdy nawiązał kontakt z Longobardami i przygo-
towywał się do wyprawy na Konstantynopol. Bizancjum rozbiło jednak sojusz fran-
ki jsko-longobardzki, ofiarowując Longobardom nowe siedziby w Panonii, stające się
źródłem ich potęgi, wyżej już opisanej. To stało się przyczyną zahamowania ekspansji
Franków w dolinie Dunaju.
W tym samym czasie Frankowie zmuszeni byli do prowadzenia walk w celu
obrony terenów leżących na zachód od Łaby. W latach 555 i 556 wybuchło powstanie
Sasów, siedzących w północnej Turyngii. Stłumienie tego powstania i przywrócenie
władztwa frankijskiego wymagało znacznych zachodów.
Wkrótce potem nastąpiły dwa groźne najazdy Awarów sięgające aż do samej
Galii —• w r. 562 i 566. W pierwszej wyprawie zostali Awarowie pobici przez Sigi-
berta. Drugi najazd także został odparty. W 595 r. Słowianie nadłabscy wdawali się
w walkę z zależnym od Franków księciem bawarskim Tassilonem. Walki te skończyły
się klęską Słowian i zniszczeniem ich kraju. Nastąpiła wówczas (596) r. interwencja
Awarów na rzecz Słowian. Wspólnie ze Słowianami zadali oni ciężką klęskę Bawarom,
którzy pozostawili na polu bitwy 2.000 poległych. Awarowie wdarli się do Turyngii,
zagrażając na nowo Galii. Dopiero usiłowania królowej Brunhildy i złożony przez nią
wielki okup skłoniły napastników do zawarcia pokoju i odwrotu.
Po tych wydarzeniach uwaga Awarów została skierowana na południe, w stronę