DOI Seite / Zitierlink:
https://doi.org/10.11588/diglit.23355#0166
162
PAŃSTWO BUŁGARÓW I SŁOWIANIE POŁUDNIOWI
ościenne pilnie zabiegały o to, by na terenie Serbii utrzymać stan rozdrobnienia i nie
dopuścić do zjednoczenia drobnych księstw ponadplemiennych. Drogą przekupstwa
i wzniecania waśni między żupanami starano się ten stan utrzymać jak najdłużej.
Pierwszego wyłomu w tym stanie rzeczy dokonał Piotr Gojnikowicz (892—917 r.)
jednocząc pod swoją władzą, przy pomocy udzielonej przez Chorwatów, szereg księstw
serbskich. Dzieło pełnego zjednoczenia przypadło jednak w udziale żupanowi Raszki,
Czasławowi Klonomirowiczowi, począwszy od 931 r. Raszka należała wówczas
do Bułgarii. Po śmierci cara Symeona, Bizantyjczycy skwapliwie poparli dążenia
Czasława do uzyskania niepodległości. Czasław wszczął powstanie, uwieńczone suk-
cesem. W krótkim czasie Czasław zrzucił zależność od Bułgarów i przyłączył większość
ziem serbskich, przyjmując tytuł Wielkiego Żupana. Wielu wpływowych Serbów,
przesiedlonych przez Bułgarów do Mezji lub przebywających na wychodźstwie w Chor-
wacji, wróciło do kraju. Czasław dążył do stworzenia scentralizowanej monarchii,
dzieląc podbite ziemie na okręgi pod zarządem mianowanych przez siebie banów.
Pierwsze państwo serbskie nie przeżyło swego twórcy. Po śmierci Czasława i wygi-
nięciu jego rodu w walce z Węgrami w 960 r. nie znalazł się następca na tronie wielko-
książęcym. Władzę w poszczególnych okręgach przejęli banowie, podporządkowując
sobie żupanów. W tej sytuacji Bułgaria podporządkowała sobie po raz wtóry Serbię,
bez większego oporu ze strony możnowładztwa, które zastrzegło sobie zachowanie
dawnych przywilejów. Po upadku Bułgarii, władzę na tym terenie przejęło Bizancjum.
Jednak już w kilka lat później rozpoczęły się masowe ruchy ludowe, skierowane prze-
ciw Bizancjum, będące zwiastunami nowej niepodległości Serbii.
PAŃSTWO BUŁGARÓW I SŁOWIANIE POŁUDNIOWI
ościenne pilnie zabiegały o to, by na terenie Serbii utrzymać stan rozdrobnienia i nie
dopuścić do zjednoczenia drobnych księstw ponadplemiennych. Drogą przekupstwa
i wzniecania waśni między żupanami starano się ten stan utrzymać jak najdłużej.
Pierwszego wyłomu w tym stanie rzeczy dokonał Piotr Gojnikowicz (892—917 r.)
jednocząc pod swoją władzą, przy pomocy udzielonej przez Chorwatów, szereg księstw
serbskich. Dzieło pełnego zjednoczenia przypadło jednak w udziale żupanowi Raszki,
Czasławowi Klonomirowiczowi, począwszy od 931 r. Raszka należała wówczas
do Bułgarii. Po śmierci cara Symeona, Bizantyjczycy skwapliwie poparli dążenia
Czasława do uzyskania niepodległości. Czasław wszczął powstanie, uwieńczone suk-
cesem. W krótkim czasie Czasław zrzucił zależność od Bułgarów i przyłączył większość
ziem serbskich, przyjmując tytuł Wielkiego Żupana. Wielu wpływowych Serbów,
przesiedlonych przez Bułgarów do Mezji lub przebywających na wychodźstwie w Chor-
wacji, wróciło do kraju. Czasław dążył do stworzenia scentralizowanej monarchii,
dzieląc podbite ziemie na okręgi pod zarządem mianowanych przez siebie banów.
Pierwsze państwo serbskie nie przeżyło swego twórcy. Po śmierci Czasława i wygi-
nięciu jego rodu w walce z Węgrami w 960 r. nie znalazł się następca na tronie wielko-
książęcym. Władzę w poszczególnych okręgach przejęli banowie, podporządkowując
sobie żupanów. W tej sytuacji Bułgaria podporządkowała sobie po raz wtóry Serbię,
bez większego oporu ze strony możnowładztwa, które zastrzegło sobie zachowanie
dawnych przywilejów. Po upadku Bułgarii, władzę na tym terenie przejęło Bizancjum.
Jednak już w kilka lat później rozpoczęły się masowe ruchy ludowe, skierowane prze-
ciw Bizancjum, będące zwiastunami nowej niepodległości Serbii.