DOI Seite / Zitierlink:
https://doi.org/10.11588/diglit.12226#0013
ków i impulsów kulturowych, które Autor kolejno odsłania. War-
to w tych analizach zwrócić uwagę na kryteria, jakie Autor sto-
suje, by w badanym dziele ujawnić najpierw jego warstwę gdań-
ską, następnie to, co jest w nim wspólne z szerszym zasięgiem
wielkiej wspólnoty nadbałtyckiej, i wreszcie — co sięga najbar-
dziej twórczych źródeł nad Dolnym Renem i w Niderlandach.
Po raz pierwszy w tak szerokim zakresie zostały tutaj zastosowa-
ne w odniesieniu do malarstwa wieku XV na ziemiach Polski
metody, jakimi najnowsza historia sztuki posługuje się rozpatru-
jąc kosmos przedstawień sztuki późnogotyckiej. Oczywiście: ża-
den inny — poza Gdańskiem — obszar ówczesnego Królestwa nie
uczestniczył tak intensywnie, a jednocześnie tak samodzielnie,
w tym szczególnym świecie obrazów, jaki ukształtowała sztuka
miast północno-zachodniej Europy w XV w. Najlepiej ukazują to
strony poświęcone tzw. predelli Bischoffa, Zwiastowaniu w Dużym
Ołtarzu Ferberów, Chrystusowi Bolesnemu w Małym Ołtarzu
Ferberów, Pokłonowi Magów w dyptyku Winterfeldów i Ołtarzo-
wi Jerozolimskiemu. Ale zwracając uwagę na to, że Adam Labu-
da stosuje bardzo wszechstronną analizę funkcji i treści obrazów,
trzeba podkreślić, że zawsze ma przed oczyma całość odczytywa-
nego z nich procesu kulturowego i jednocześnie pozostaje histo-
rykiem sztuki. Analizy struktury przedstawień w obrazach i ich
symboliki nie są dokonywane dla nich samych i nie ma w nich
zbędnej erudycji. Prowadzą do naczelnych w historii sztuki py-
tań o związek osiągniętego wyrazu z kulturą środowiska.
Przedstawione przez Autora propozycje odpowiedzi stanowią
bardzo znaczny krok naprzód w badaniach nad sztuką późnego
średniowiecza na naszych ziemiach.
Piotr Skubiszewski
to w tych analizach zwrócić uwagę na kryteria, jakie Autor sto-
suje, by w badanym dziele ujawnić najpierw jego warstwę gdań-
ską, następnie to, co jest w nim wspólne z szerszym zasięgiem
wielkiej wspólnoty nadbałtyckiej, i wreszcie — co sięga najbar-
dziej twórczych źródeł nad Dolnym Renem i w Niderlandach.
Po raz pierwszy w tak szerokim zakresie zostały tutaj zastosowa-
ne w odniesieniu do malarstwa wieku XV na ziemiach Polski
metody, jakimi najnowsza historia sztuki posługuje się rozpatru-
jąc kosmos przedstawień sztuki późnogotyckiej. Oczywiście: ża-
den inny — poza Gdańskiem — obszar ówczesnego Królestwa nie
uczestniczył tak intensywnie, a jednocześnie tak samodzielnie,
w tym szczególnym świecie obrazów, jaki ukształtowała sztuka
miast północno-zachodniej Europy w XV w. Najlepiej ukazują to
strony poświęcone tzw. predelli Bischoffa, Zwiastowaniu w Dużym
Ołtarzu Ferberów, Chrystusowi Bolesnemu w Małym Ołtarzu
Ferberów, Pokłonowi Magów w dyptyku Winterfeldów i Ołtarzo-
wi Jerozolimskiemu. Ale zwracając uwagę na to, że Adam Labu-
da stosuje bardzo wszechstronną analizę funkcji i treści obrazów,
trzeba podkreślić, że zawsze ma przed oczyma całość odczytywa-
nego z nich procesu kulturowego i jednocześnie pozostaje histo-
rykiem sztuki. Analizy struktury przedstawień w obrazach i ich
symboliki nie są dokonywane dla nich samych i nie ma w nich
zbędnej erudycji. Prowadzą do naczelnych w historii sztuki py-
tań o związek osiągniętego wyrazu z kulturą środowiska.
Przedstawione przez Autora propozycje odpowiedzi stanowią
bardzo znaczny krok naprzód w badaniach nad sztuką późnego
średniowiecza na naszych ziemiach.
Piotr Skubiszewski