DOI Seite / Zitierlink:
https://doi.org/10.11588/diglit.7516#0137
136 Het leven van Bartholomeus Sprangher, uytnemende Schilder
qualijck af te loopen, en is aldus langhe tijdt te bedde cranck
ghebleven, tot dat het den Vader t'Antwerpen quam te weten,
en schreef aen een Coopman te Parijs, datmen zijnen Soon,
soo haest hy wat beter waer, te waghen soude weder t'Ant-
werpen schicken. Spranger dit verstaende, te eergierigh
om soo haest t'huys te comen, haestede hem te meer uyt
het bedde, en half ghenesen Steide hem op de reyse nae
Lions, denckende schier altijdt den waghen achter hem te
hebben, die hem t'Antwerpen wilde brenghen. Te Lions
wesende, quamen strackx hem daer vinden in de Herberghe
een oft twee Schilders, die hem te wercken aenboden: maer
Sprangher in zijn meeninghe van veel te connen ghestijft
wesende, vertrock den derden dagh nae Mylanen toe,
denckende dat hem de Meesters over al derghelijckx souden
comen bidden: maer den armen Jonghen vondt hem bedroghen.
Want te Mylanen aenghecomen wesende, was dry weecken
daer in de Herberge, en die niet en quamen als voor heenen
waeren de Schilders: En dat argher was, en con nergen te
wercken vinden, verteerende al het ghene dat hy hadde.
Daer toe voeghde hem noch een arger teghenspoet,
dat hem in de Herberghe quam vinden een zijn landts-
man, die bedrieghlijck hem gheveynsde, dat hy cort-
linghe veel ghelt 'tontfangen hadde: Also dat Sprangher
in de Herbergh al vast voor hem betaelde, op belofte dat
desen hem niet allee t'verschote weder keeren, maer daeren-
boven veel leenen soude. Maer doe hy bevondt, dat Spran-
ghers buydel al uytgeput was, is hy op eenen morghen vroe-
gher opghestaen als Sprangher, en sonder hem goeden dagh
te bieden, oft oorlof te nemen, met Spranghers Mantel,
wembaeys, en eenich ander dinghen, is vertrocken, en heeft
t'sindert altijdt vergheten weder te keeren. Den armen
Sprangher, die nu eerst begon te hervaren sommigher
eyghen Landtsluyden ontrouw en arghlistigheydt, hem vin-
dende in een vreemdt Landt sonder ghelt, sonder Mantel,
sonder werck, en daer toe in den Winter, en niet connende
de Italiaensche spraeck, vondt hem onversiens wonderlijck
qualijck af te loopen, en is aldus langhe tijdt te bedde cranck
ghebleven, tot dat het den Vader t'Antwerpen quam te weten,
en schreef aen een Coopman te Parijs, datmen zijnen Soon,
soo haest hy wat beter waer, te waghen soude weder t'Ant-
werpen schicken. Spranger dit verstaende, te eergierigh
om soo haest t'huys te comen, haestede hem te meer uyt
het bedde, en half ghenesen Steide hem op de reyse nae
Lions, denckende schier altijdt den waghen achter hem te
hebben, die hem t'Antwerpen wilde brenghen. Te Lions
wesende, quamen strackx hem daer vinden in de Herberghe
een oft twee Schilders, die hem te wercken aenboden: maer
Sprangher in zijn meeninghe van veel te connen ghestijft
wesende, vertrock den derden dagh nae Mylanen toe,
denckende dat hem de Meesters over al derghelijckx souden
comen bidden: maer den armen Jonghen vondt hem bedroghen.
Want te Mylanen aenghecomen wesende, was dry weecken
daer in de Herberge, en die niet en quamen als voor heenen
waeren de Schilders: En dat argher was, en con nergen te
wercken vinden, verteerende al het ghene dat hy hadde.
Daer toe voeghde hem noch een arger teghenspoet,
dat hem in de Herberghe quam vinden een zijn landts-
man, die bedrieghlijck hem gheveynsde, dat hy cort-
linghe veel ghelt 'tontfangen hadde: Also dat Sprangher
in de Herbergh al vast voor hem betaelde, op belofte dat
desen hem niet allee t'verschote weder keeren, maer daeren-
boven veel leenen soude. Maer doe hy bevondt, dat Spran-
ghers buydel al uytgeput was, is hy op eenen morghen vroe-
gher opghestaen als Sprangher, en sonder hem goeden dagh
te bieden, oft oorlof te nemen, met Spranghers Mantel,
wembaeys, en eenich ander dinghen, is vertrocken, en heeft
t'sindert altijdt vergheten weder te keeren. Den armen
Sprangher, die nu eerst begon te hervaren sommigher
eyghen Landtsluyden ontrouw en arghlistigheydt, hem vin-
dende in een vreemdt Landt sonder ghelt, sonder Mantel,
sonder werck, en daer toe in den Winter, en niet connende
de Italiaensche spraeck, vondt hem onversiens wonderlijck